En zo reis je midden oktober af naar het exotische – qua temperatuur toch – Roeselare om de tweede dag van Evil or Die Fest aan te vatten. De neiging om buiten rustig verder te keuvelen was groot, maar we wouden absoluut de opener van deze goed vol gepropte affiche meepikken. Een streepje melodieuze death metal gaat er altijd wel in – vooraleer er aan een thrashmarathon werd begonnen.

Het Antwerpse Oceans Burning had de eer de metaldag af te trappen. Deze coming band ving aan voor een twintigtal vroeg opgedoken vogels, maar maakte hier absoluut geen probleem van. Al spelen ze voor enkele honderd man, dan wel één enkele hondekop, dezelfde inzet en energie wordt de zaal ingejaagd. Dit is zo’n band die het volk naar het podium kan lokken en dit door een zeer strak gespeelde set vol catchy passages.
De getalenteerde band wordt dan nog eens aangedreven door de charismatische zanger Jadran Beauprez.

Deze brok energie heeft wat weg van Alex Agnew; waarschijnlijk door het lichte Antwerps accent, het indrukwekkende voorkomen en het timbre in de stem bij de rustigere passages. Maar met één groot verschil: Jadran is een betere zanger. Mark my words: Oceans Burning wordt groot!
Het geluid zat van meet af goed en de lat werd van direct zeer hoog gelegd door Oceans Burning. Laat de andere bands dit maar overtreffen. De bal lag in hun kamp nu. (Eef VP)

Na de opener was het tijd voor de speedmetallers uit Kortrijk; Violent Sin. Zanger Gillian van den Eynde speelde met hoge en lage tonen, Frederic & Robin hadden een harmonieus samenspel tussen hun beide gitaren en Machiel (bas) & Daan (drums) zorgden voor een stevige ondersteuning in de ritmesectie.

Naast het overduidelijke geurtje van Evil Invaders (wat niemand erg vindt) en de cover van Venom (Skool Daze), kanaliseerden ze ook af en toe wat Angel Witch. Het is duidelijk dat deze jonge snaken verzot zijn op de hoogdagen van de jaren ’80, en dat vertaalt zich ook in hun muziek. Het enige minpunt van dit optreden is dat Gillian nog wat moet werken aan zijn ademhaling: zijn hoge noten kan hij niet aanhouden; en af en toe is dat toch wel storend als je een uithaal verwacht om dan op je honger te blijven zitten.(Gillian M)

We blijven in dezelfde vibe van Violent Sin, zij het iets cleaner: Speed Queen! Deze niet zo brave Limburgers timmeren al enkele jaren aan de weg, met een demo Live Hard in 2015 en vorig jaar hun ep King of the Road. Toen ze deze ep net hadden uitgebracht, heeft ondergetekende een keer of 4-5 op verschillende kleine concertavonden en festivalletjes het geluk gehad om hen te mogen aanschouwen. De laatste keer was ondertussen echter al bijna een jaar geleden.

Ik moest toch even slikken. De evolutie die zij hebben doorgemaakt is heel straf, het is een echte geoliede machine geworden! Alles is strakker, beter, cleaner,… Hier zit potentieel in!
Naast hun eigen ep brachten ze bij vorige optredens telkens een cover van Doctor Doctor (UFO). Nu is dat veranderd naar Nice Boys don’t play Rock ’n Roll (Rose Tattoo), en dat past stukken beter bij hun imago en thema tout court. Met nummers als Kings of the Road, Stay Drunk en Fly High verwacht men dan ook niet anders. (Gillian M)

De thrashy-powermetalveteranen van Fireforce bestaan al sinds 2008. Hiervoor waren ze actief bij die andere Belgische heavymetalband uit Antwerpen, Double Diamond. Sinds kort hebben ze ook een nieuwe zanger: Søren Nico Adamsen, beter bekend als ex-zanger van Artillery.

Diezelfde zanger zorgt voor een kwaliteitsinjectie van jewelste; wat een stem! Helaas was hij blijkbaar de enige die echt in vorm was, want naast het minder goeie geluid van de band, leek de rest soms zelfs wat ongeïnteresseerd. Zowel het publiek als de band. Op zich was het goed, maar er ontbrak feeling, waardoor het totaal niet meeslepend was. Ook de setlist was redelijk eentonig, wat het er niet beter op maakte.
Niet slecht, maar ze kunnen (en moeten!) stukken beter als ze nog even (willen) meedraaien in het wereldje.(Gillian M)

We blijven uit de Belgische vijver vissen, dit keer met de stoners van Cowboys & Aliens. Al sinds 1996 beuken ze op ons in met hun harde gitaarwerk en het vocale geweld van zanger Henk Vanhee. Sinds kort is er ook een nieuw lid bij de band, Tom Neirynck. Deze is bekend van Smoking Generals, maar heeft ook nog in een band genaamd Gootch gespeeld met Jason Bernard; de drummer van die andere grote Belgische stonerband King Hiss.

Van King Hiss gesproken, de gelijkenis is heel treffend op bepaalde vlakken: Het valt duidelijk op dat Jan Coudron inspiratie heeft gevonden bij Cowboys & Aliens, want wat heeft die Henk een stem! Hij komt met sprekend gemak boven al het geweld uit met zijn gewone zangstem, maar af en toe slaakt hij een oerkreet om U tegen te zeggen. Zelfs zonder microfoon zou hij een zaal gevuld krijgen.

Ook hebben ze ons getrakteerd op een leuke verrassing! Er komt in 2019 een nieuw album uit, waar ze 2 nummers uit gespeeld hebben. Daarnaast was dit een stevige set pure rock & roll, voortkomend uit meer dan 20 jaar ervaring van de bovenste plank. (Gillian M)

Wanneer we ons gaan opmaken voor Spoil Engine stijgt het kwik naar een ongeziene hoogte in een nagenoeg propvolle zaal. Amper enkele uren vooraf mochten Steven ‘Gaze’ Sanders en co nog de plaatselijke ‘Cultuurtrofee 2018’ in ontvangst nemen, waarmee nog maar eens duidelijk is dat deze band werkelijk in bloedvorm verkeert. Een ontketend Spoil Engine laat vanavond niets aan het toeval over en voegt met een moordend strakke set nog snel wat glans toe aan deze titel.

Een nagenoeg perfecte thuismatch die met zware forfaitcijfers gewonnen wordt, staat volledig in het teken van het laatste plaatwerk, Stormsleeper. De hondsbrutale vocals van bands mooiste, wekken heel wat energie op bij de massa, waar de bijhorende moshpits vrij snel tot stand komen. Een show die geen moment aan kracht lijkt in te boeten, kent heel wat hoogtepunten met openers Doomed To Die, Black Sails & titeltrack Stormsleeper.
Een drumsolo van Matthijs Quaars vormt het muzikale bindmiddel naar de afsluitende adrenalinestoot, Disconnect. Ware het niet dat ze bij Spoil Engine nog een leuk extra in hun achterzak hadden steken. Met Fitting The Pieces keert de band ruim een decennium terug in de tijd, naar tijden waar debuutplaat Skinnerbox V.07 het levenslicht zag. Kortom, geslaagd met grootse onderscheiding. (BV)

Power metal mag op vandaag dan wel niet meteen het meest sexy subgenre zijn, een guilty pleasure als Bloodbound weten we bij Amped-Up altijd wel te smaken. Ook al is het laatste War Of Dragons (2017) verre van een meesterwerk geworden, toch hebben deze Zweden genoeg munitie om Roeselare volledig aan flarden te spelen. Wanneer het zestal van wal steekt valt echter vrij snel op dat de klankman even koffie ging drinken, of de problemen niet opgelost kreeg. Frontman Patrik J Selleby grossiert dan wel met fraaie zangpartijen en dito screams, maar is bij momenten nauwelijks hoorbaar.

De übersympathieke frontman doet zijn best alle zeilen bij te trekken, waarbij hij veel contact maakt met het publiek. Zo komt er toch aardig wat respons uit de zaal, al zijn er nogal wat die buiten even bekomen van de pletwals, Spoil Engine genaamd. Bij een setlist waarvoor Bloodbound het overgrote deel uit War Of Dragons ging vissen, was het even wachten tot de band enkele hitjes uit de mouw wist te schudden. Met het opzwepende In The Name Of Metal en meezinger Moria trekt Bloudbound alle registers open, met succes.
De spreekwoordelijke kers op de taart kwam er met het afsluitende Nosferatu, waarmee een eind komt aan een show die niet meteen de meest memorabele van Evil Or Die Fest ’18 zal worden. (BV)

De jongens, of beter gezegd de heren, van Onslaught gaan al een tijdje mee en mogen gerust als vaandeldragers van de Britse thrash beschouwd worden. Ontstaan in het prille begin van de thrash-era (1982) draaiden ze een decennium mee tot in 1991 een kink in de kabel kwam. Ondertussen zijn ze nu al een stuk langer bezig dan in hun eerste periode en doen dat voortreffelijk. De manier waarop frontman Sy Keeler, die samen met oprichter Nige Rockett onafgebroken bij de band zit sinds de reünie in 2005, zijn troepen leidt, spreekt boekdelen, hier staat een band die zeker is van zijn spel en een frontman die ook zin heeft voor humor bij het brengen van een bijna een uur lange “best of” set. Een set die aangevuld wordt met een nagelnieuw nummer, A Perfect Day To Die, een song die op het nieuwe album zal komen te staan; een album die normaliter nog dit jaar zou moeten verschijnen.

Sinds hun vorige passage in Roeselare (De Verlichte Geest, September 2016) zijn twee bandleden vervangen, gitarist Wayne Dorman en drummer James Perry zijn er sinds afgelopen zomer bijgekomen en zorgen zeker niet voor een neerwaartse spiraal, integendeel. Dorman brengt duidelijk wat showgehalte bij door regelmatig op het voorplan te treden. Ondanks Sy Keeler niet meer van de jongste is blijft hij heel goed bij stem en zorgt samen met zijn kompanen dat Destruction straks het beste van zichzelf zullen moeten geven om de indruk die de Britten nalieten van de tafel te vegen. (HV)

We blijven bij hetzelfde genre voor de afsluiter van het tweedaagse festival. In de coulissen was de gitaartechnicus van het Duitse trio Destruction al van de late namiddag bezig met (bas)gitaren te stemmen zodat alles perfect zou moeten verlopen eens de drie heren op het strijdtoneel verschijnen. Niets deed ons vermoeden dat het anders zou verlopen op wat de kers op de taart moest worden van een geslaagd festival met als afsluiters de betere Britse en Duitse thrash.

Net als de Britten voor hen brengt het trio een “best of”-set met nummers uit heel de geschiedenis van de band terwijl hun eigen geluidstechnicus misschien wel een pintje te veel had gedronken. De klank trok op niet veel en daar kan Dieter en zijn vrouw, de twee drijvende krachten achter dit festival, niets aan doen, de Teutonen hadden immers hun eigen man mee. Nadat de band amper een goed kwartier bezig was, toonde frontman Schmier zijn ware zelf. De geluidsman en de gitaartechnicus werden uitgescholden dat het niet mooi meer was waarop ik besloot mijn biezen te pakken niettegenstaande de band behoorlijk strak stond te spelen. Wie geen respect heeft voor zijn personeel hoeft dan ook niet op mijn respect te rekenen; die mogen nog twintig jaar meedraaien, nooit zal douchebag Schmier nog voor mijn lens verschijnen. Zoek dan ook niet naar een foto van Schmier in dit verslag.

Voor de rest was Evil or Die Fest, editie 2018, net als de voorbije jaren een leuk festival die in de regio best wel wat concurrentie heeft. Ondanks die concurrente slaagde Dieter Willem en zijn team erin om twee dagen na elkaar “Sold Out” te afficheren en naar goede gewoonte een avond aan te bieden voor de hardcoreliefhebbers, gevolgd door een hele dag uiteenlopende stijlen metal. Chapeau man, doe zo voort.

De sfeer en weer waren optimaal.