Op een dag waarop de klok en het weer het eens zijn dat de winter is begonnen, zakken we af naar De Verlichte Geest om er een progressieve avond van te maken met Monuments, Vola, Kadindja en Atlas. Als kers op de taart krijgen we ook nog een lokale band erbij, Pride Zero.

Pride Zero is dus de lokale band die de avond mag openen. De band brengt een mix tussen. H8000 hardcore en metalcore. Pride Zero heeft natuurlijk de ondankbare taak om het publiek in de zaal in de mood te brengen, op dit ogenblik is er is reeds een 80-tal mensen aanwezig en dit op de eerste zondag van de herfstvakantie.

De band doet het niet onaardig en lijkt me wel aardig, een luisterbeurt naar hun debuut-cd is voor de komende dagen. Pride Zero heeft er duidelijk zin in, dat blijkt uit de grappen die ze onder elkaar maken op het kleine en lage podium. Het lijkt wat vreemd om een hardcore/metalcoreband te krijgen als opwarmer voor oer prog metalbands als Vola en Monuments, maar de band bestaat uit getalenteerde muzikanten die spelen met 7/8-stringgitaren. Djentgehalte is er dus degelijk wel bij. De band heeft ongetwijfeld de mosterd gehaald bij het metalcoregebeuren, te merken aan de typische metalcore breakdowns. Op het einde van hun set weten ze zelf enkele mannen in beweging te krijgen. Een leuke eerste kennismaking met de band.

De volgende band van de avond is eveneens een totaal onbekende voor mij, het Finse Atlas die ons northcore serveert. Wat dit precies is wist ik tot zondagavond zelf ook niet, maar het lijkt wat op een mix van hardcore en metalcore te zijn, een band die dus goed aansluit bij de starters van de avond Pride Zero. Afkomst uit Nokia, inderdaad Nokia is niet enkel het old school gsm-merk dat onbreekbaar was maar ook een middelgrote stad in de buurt van Tampere. Even zien of deze band even sterk is.

De band begint zeer sterk, maar krijgt meteen af te rekenen met technische problemen, gitarist Tuomas Kurikka breekt een snaar maar speelt het eerste nummer volledig uit. Terwijl Kurikka kijkt om van gitaar te switchen, probeert frontman Patrik Nuorteva ons wat te entertainen door te vragen wat we vinden van de komende bands, veel respons krijgt die echter niet en besluit hij het maar over een andere boeg te gooien en een teugje van zijn biertje te doen terwijl hij op het geniaal idee komt om te vragen hoe we in België “cheers” zeggen. Het publiek roept “santé”, de zanger verstaat het niet zo goed en neemt iemand uit het publiek om het nog eens te vragen maar die weet of begrijpt het niet zo goed waardoor Patrik Nuorteva het aan iemand anders vraagt die ‘Meulebeke’ antwoordt tot groot jolijt van het aanwezige publiek.

Soit, de gitarist is terug met een andere gitaar, deze keer een headless. Alles terug in orde dus en tijd om erin te vliegen en dat doet de band dan ook maar. Ze spelen de rest van hun set heel hard. Zanger Patrik besluit op een bepaald moment om het publiek in te duiken en een handje te schudden met de fans op de eerste rij. Bassist Leevi Luoto is blijkbaar enkele dagen afwezig geweest en is pas sinds vandaag terug bij de band. Aan zijn houding merk je dat hij geniet tijdens de veelvuldige interactie met het publiek, op een bepaald moment gaat zelfs eventjes tot achter de bar van daar verder de snaren van zijn basgitaar te plukken. Zeer puike set van de Finse band, jammer dat ze bij ons nog niet zo gekend zijn. Hier zit ongetwijfeld potentieel in.

Derde band van de avond is het Franse Kadindja. Toen ik ze bij de start van de tour aan het werk zag op Euroblast stond de zanger verstomd door de reactie van het publiek en kreeg hij geen woord uit zijn mond van de emotie, eens zien of het vandaag beter zal lukken. Tijdens de soundcheck zitten onze Franse vrienden niets dan grapjes met elkaar te maken en hun handen warm te wrijven. Het is nu eenmaal zeer koud vandaag, het lijkt wel of de herfst werd overgeslagen en we van zomer naar winter zijn gegaan in twee weken tijd.

Deze keer staat hij niet perplex op het podium, hij is vandaag meer van zeggen maar weet niet meteen in welke taal hij ons moet aanspreken, Engels of Frans, dus hij laat de keuze aan ons over. Aangezien Roeselare dicht bij de grens ligt hebben een hele pak Fransen de weg naar De Verlichte Geest gevonden en dus zullen we moeten luisteren naar de zanger in het Frans. Jammer voor de mensen die geen of weinig Frans begrijpen.

Het is de eerste band van de avond die veel bijval kent bij het publiek, we merken duidelijk dat de band ervan geniet. De band speelt zonder zijn bassist, die is namelijk op tournee met zijn andere band, The Dali Thundering Concept. Dit lijkt me een eigenaardige keuze als je mag spelen met bands als VOLA en Monuments, toch niet de minste in het genre. Op een bepaald moment springen beide gitaristen het publiek in en even vrees ik voor een wall of death wanneer ik merk hoe het publiek zich verspreidt maar het is gewoon plaats ruimen zodat beide snarenplukkers gewoon een potje prog metal kunnen tokkelen. Zonder verdere noemenswaardige gebeurtenissen eindigt de Parijse band zijn set.

De voorlaatste band van de avond is VOLA, het Deens/Zweeds kwartet is ongetwijfeld de rustigste band op de bill en brengt ons meer rock dan metal, rock van de bovenste en moeilijk bereikbare plank. De band start jammer genoeg met een zeer slecht geluid, de zang is totaal niet wat het zou moeten zijn. Gelukkig is het probleempje opgelost tegen het einde van het eerste nummer en kan de band verder met een normaal geluid.

Tot mijn grote verbazing zijn er veel mensen die luidop meezingen met de band. De band is niet zo gekend in onze contreien maar geen gemor, het stemt me gelukkig. Ongetwijfeld weten ze nog een handvol mensen te overtuigen vanavond. De band speelt een iets andere set dan toen ik ze zag op Euroblast, vanavond krijgen ze wat minder tijd dan op het festival dus zijn het nog meer topnummers die elkaar opvolgen. Grappig is hoe de merchverkoper op een stoel staat te kijken naar zijn band en vergeet merch te verkopen. Hij staat gewoon te headbangen op VOLA.

Mooi om te zien hoe de persoon in kwestie na zoveel dagen op tour met hen nog steeds zo geniet van de zeer genietbare muziek. De band speelt gewoon zijn set en er is maar weinig interactie tussen het publiek en de band, iets dat wel typisch is voor VOLA wat hen hierdoor niet slechter maakt. De band krijgt dan ook een enorm verdiend applaus op het einde van de set.

Last but not least, Monuments, de Britten die deze tour headlinen, brachten nog niet zo lang geleden hun nieuwste plaat uit waarvan er een review op onze site staat (net als van VOLA’s nieuwste worp). Onder een epische klinkende intro komt de band het podium opgedraven. Merkwaardig is dat de Chris Barretto, frontman van de band met een sjaal het podium opkomt, maar die sjaal gaat er al snel af. Later krijgen we te horen dat de New Yorker zich niet zo goed voelt. Wanneer ik ze begin deze maand mocht aanschouwen op de eerste show van de Europese tournee zat er veel meer actie in de band, Euroblast is dan ook het walhalla van prog metal. Vermoeidheid speelt ongetwijfeld een rol, maar ook het kleine podium zal er ook wel iets mee te maken hebben en niet vergeten dat Barretto ook wat ziekjes is.

Na eerst een hele reeks nummers van het nieuwe album te spelen schakelen ze over naar wat ouder materiaal. Het publiek geniet van het optreden, maar is wat laks. Het is het einde van het weekend en het speelt zich af in een kleine zaal dus neemt de band het publiek niet kwalijk, de zanger laat ons nogmaals weten dat hij zeer ziek is en dat hij er bijna niet ging zijn maar niets ging hem weerhouden om hier op het podium te staan vanavond. Voor we beginnen aan het laatste nummer van de reguliere set vraagt hij aan de mensen van Feed The Fire, de organisatoren van dit gebeuren en nog veel andere puike shows, naar een papieren zakdoekje of zo omdat hij zoveel last heeft van snot, maar in de bar zijn ze druk bezig dus horen ze die niet. Gelukkig is het publiek attent en vliegt er een set papieren zakdoekjes door de zaal. Uitstekend moment om te ontsnappen denkt de gitarist Olly Steele die eerder last heeft van een droge keel, die keert even later terug met een frisse pint in de hand. Dorstig werk dat gitaarspelen. Uiteindelijk duikt Chris Barretto naar goede gewoonte ondanks zijn verkoudheid toch even in het publiek om samen met een paar fans samen te headbangen.

Op het einde van de show raadt diezelfde Chris Baretto ons aan om te blijven drinken en als iemand softdrugs mocht hebben wat af te geven waarbij hij spontaan een joint in zijn handen geduwd krijgt.

Zeer leuke avond in De Verlichte Geest met dank aan Feed The Fire om deze vier schitterende bands naar België te halen.