De uit Oostende afkomstige thrashers van Lethal Injury timmeren hard aan de weg. In 2015 brachten ze een 4-track demo uit die wel het één en ander losmaakte in de underground. Dit resulteerde in enkele veelbelovende shows met onder andere Anthrax, Hirax en Legion of the Damned. Met de komst van de jonge talentvolle drummer Arthur Loobuyck kon er werk gemaakt worden van een eerste full album. Melancholia is het resultaat van hard labeur in het repetitiehok en dat is er aan te horen!

[smart_review]

De intro Haima trekt de plaat op gang. Het militaristische tromgeroffel en onheilspellend gitaarwerk gaan naadloos over in Mothman. Meteen wordt duidelijk dat niets aan het toeval werd overgelaten. De productie komt voor rekening van Pieter Nyckees die de plaat in zijn Shellshock Studios van een passend geluid voorzag. De sound is modern, doch zonder de old school feel uit het oog te verliezen. Alle instrumenten komen goed uit de verf waardoor het geheel perfect in balans is. Mothman bevat zo’n beetje alle elementen die de sound van Lethal Injury kenmerken. Snelle thrash riffs worden afgewisseld met groovy stukken en ‘melancholische’ gitaar lijnen. Daarbij schreeuwt Kevin ‘Rambo’ Van Eeckhoutte zich de longen uit het lijf. Zijn vocals doen nog het sterkst denken aan die van Steve ‘Zetro’ Souza van Exodus. Melodie is ver te zoeken, agressie des te meer!

Het navolgende titelnummer trekt zo mogelijk nog harder van leer en neigt door zijn vlijmscherpe riffs en blastbeats zelfs naar black metal. Een kolfje naar de hand van Rambo, die er à la Dani Filth tegenaan gaat. Denounce is een vlotte thrash dreun waarna de band met Suicidal Call zo mogelijk nog harder van leer trekt. Wat een agressie! En zowaar nodigt de song uit tot meebrullen! Toch wordt ook hier de melodie niet vergeten kwestie van de luisteraar tussen het geweld door wat op zijn positieven te laten komen. Die melodie komt vooral van de smaakvolle gitaarsolo’s van Dennis Wyffels. Zoals al eerder vermeld zijn die solo’s nogal melancholisch, wat misschien wel de titel van de plaat verklaart.

Zoals de titel al doet raden, wordt er in Scream Burn Die allesbehalve gas terug genomen. Ook hier vliegen de blastbeats je om de oren. Terwijl de mix over het hele album perfect is, valt hier toch vooral ook de vette basgitaar van Josha Pylyser op. Zo’n rollende baslijntjes, daar kunnen we niet genoeg van krijgen! Luister maar eens naar The Downward Spiral, waar de basgitaar op wel erg vlotte wijze de gitaarriffs volgt en vanaf 2min50sec zowaar een solospot krijgt!

Melancholia, Pt. 2 biedt een akoestisch intermezzo alvorens er nog eens voluit tegenaan te gaan in het afsluitende Veiled Woman of the Black. Het maar liefst 7 minuten durende nummer laat nog eens alle facetten van de toch wel originele sound van de Oostendenaars aan bod komen. In tijden van eenheidsworst binnen het thrash genre zorgt Lethal Injury voor een welkome frisse wind. We kijken nu al uit naar wat de toekomst voor hen nog in petto heeft. Laat ons hopen dat ze deze werkethiek kunnen aanhouden en zich niet verliezen in allerhande projecten en nevenactiviteiten. Blijven focussen is de boodschap! Hou deze jongens in de gaten!