Vallende bladeren, winteruur of de feestdagen in het verschiet waren allemaal zaken welke we niet aan Groezrock konden linken. Dit jaar was er dan wel geen outdoor-editie maar hierdoor is de organisatie gestart met de indoorversie. Het laatste weekend van oktober was de Muziek-O-Droom het Mekka voor iedere punk- en hardcoreliefhebber. Een gevarieerde line-up zorgde voor een uitverkochte eerste editie, waar wij van Amped-Up.be niet mochten op ontbreken.

Zaterdag 7 oktober 2017 was een zwarte dag voor zowat elke punk- of hardcoreliefhebber van België. Op die dag maakte de organisatie van Groezrock bekend dat er in de lente van 2018 geen outdoor-editie zou plaatsvinden. Een deel van de organisatie zag het niet meer zitten en had, na vele slapeloze nachten beslist om er mee op te houden. Wat volgde was een zoektocht naar nieuwe gepassioneerd geweld om de editie van 2019 te verzekeren.

De regenboog op deze donkere dag kwam helemaal op het einde van de mededeling. In het najaar van 2018 ging de eerste indoor-editie plaatsvinden, welke wanneer het een succes bleek te zijn een jaarlijkse gewoonte zou worden. 1 jaar en twintig dagen later was het eindelijk zo ver, Groezrock indoor was helemaal uitverkocht waardoor we er dus van kunnen uitgaan dat dit ook in 2019 zal plaatsvinden.

Zes dagen voor het effectieve event kregen we pas de time-table. Ook in het verleden was de organisatie hier (veel) te laat mee. Overlappingen zijn er altijd, da’s logisch, maar het feit dat je bepaalde bands zot heb beluisterd om vervolgens een paar dagen voor het optreden te constateren dat ze overlappen mat één van je favoriete bands, maakt het des te pijnlijker. Op de indooreditie was alles goed geregeld en verliep alles zeer vlot. Klein minpuntje was het gebrek aan merchandise van het festival zelf. Een t-shirtje van de eerste indoor-editie had een verzamelobject kunnen worden, maar werd helaas niet aangeboden.

De eerste band op m’n lijstje was de Belgische punkband Pas De Chance. De punkers welke zijn thuisbasis hebben in Groezcity Meerhout zelf, kondigde begin vorige maand zijn afscheid aan. De show op Groezrock zou de laatste worden, waardoor een groot deel van de tickethouders al vroeg naar Hasselt afzakten. De club, een kleine intieme zaal stond tot de nok gevuld wanneer ik aankwam. Door plaatsgebrek heb ik deze afscheidsshow aan me voorbij moeten laten gaan. In plaats daarvan heb ik de locatie wat beter leren kennen.

Culture Abuse / Forty Five / 16:45 – 17:20

De volgende band op mijn lijstje waren de Amerikanen van Culture Abuse. Met deze band had de organisatie één van dé revelaties van Graspop 2018 geboekt, althans voor de punk- en hardcorefans. In de periode van vier maanden tussen hun vorige passage op de hoogmis van de metalen muziek en Groezrock indoor, heb ik het repertoire van de Amerikanen tot op het bot leren kennen. Ik was benieuwd of ze me opnieuw aangenaam konden verrassen.

Enkele maanden terug bracht Culture Abuse met Bay Dream een rustigere plaat uit ten opzichte van de debuutplaat Peach. De vocal van David Kelling was veel zuiverder geworden waardoor het veel commerciëler aanvoelt. Ook de muziek werd fel getemperd, de alternatieve hardcore moest plaats maken voor popperige rockmuziek. Hierdoor klinkt het allemaal veel “professioneler”, maar ook commerciëler. Wie de Amerikanen ooit bezig heeft gezien weet dat professionalisme niet echt matcht met Culture Abuse. Dit door de frontman, welke steevast te diep in het glas heeft gekeken. Ook op Graspop was de man fel beschonken maar wist hierdoor ook net een speciale vibe aan het geheel toe te voegen. De muzikanten ogen wel professioneel en wisten toen dronkaard Kelling op een geniale manier aan te vullen.

Nog voor de eerste noot uit de boxen knalde, werd je in de typische komische sfeer van Culture Abuse gezogen. David Kelling strompelde de stage op, om een slokje uit een blikje bier te nemen, om dit vervolgens leeg te kieperen over zijn hoofd. Bij zowat iedereen ontpopte zich een brede glimlach, iets wat een half uur aanhield. In eerste instantie waren er nog mensen welke vreemd opkeken, maar na een tijdje voelde ook zij de kracht van deze superact. Want zo mag je Culture Abuse wel omschrijven. Net zoals op Graspop slaagde de band erin om de aanwezige een hele set lang te entertainen.

Openen deed de band met Bay Dream, de titeltrack van de plaat die eerder dit jaar verscheen. De zeemzoete vocal werd achterwegen gelaten. Kelling ging voor de meer hardcoregetinte stem, die we kennen vanop Peach, maar vooral van de eerste ep’tjes The Day Dreams Of Nothing en Spray Paint The Dog. Het zorgde voor de gewenste adrenaline maar niet voor een deftige moshpit. Hoe hard Culture Abuse ook knalde, het leek wel alsof al de violent dancers in de club bij Lotus waren.

Heel de set was doordrongen met de rauwe sfeer van de beginperiode van de band. Toch wist elk nummer zijn karakter te behouden. Zo waren Rats In The Walls en Bee Kind To The Bugs net dat tikkeltje catchyer. Zowel Jealous als Dream On zorgde ervoor dat de sfeer nog wat grimmiger werd, het wist zelfs een klein beetje energie in de pit te brengen. Een hele set lang bleef Kelling bier over zijn hoofd kieperen, maar tijdens Turn It Off waren het de fans en crew welke de man een bierdouche bezorgden.

De rest van de setlist werd een combinatie tussen de twee studioplaten van de Amerikanen, jammer dat er in deze set geen oud nummertje werd gespeeld. Naarmate de show vorderde realiseerde ik me wat voor een unieke band Culture Abuse is. Na twee full-albums en twee ep’s blijft het een onmogelijke opdracht om deze band een genre op te spelden. Op Graspop was de sound wat rustiger, op Groezrock mocht het dak eraf, jammer dat het publiek nog niet goed wakker was.

Setlist:

1. Bay Dream
2. Rats In The Walls
3. Bee Kind To The Bugs
4. Jealous
5. Dream On
6. Calm E
7. Chinatown
8. Turn It Off

Broken Teeth / Main Stage / 17:15 – 17:55

Culture Abuse zorgde voor een knallend optreden, uitstekend om deze avond op gang te trekken. Na de show was het met de massa meelopen naar de main stage, waar met Broken Teeth één van de snelst groeiende namen in hardcoregenre stond geprogrammeerd. Daar ze gedeeltelijk overlapte met Culture Abuse heb ik het openingskwartier gemist. Op de sociale media was er wat onvrede over het vroege uur waarop de Britten moesten aantreden. Achteraf bekeken bleek het een geniale zet van de organisatie, want al vroeg op de dag stond de zaal goed gevuld.

Het geluid was een pretbederver, de stomende hardcore kwam niet tot zijn recht. Ook de aanwezige geluidstechnicus stond meermaals aan zijn mengpaneel te foefelen, maar wist het geluid maar niet perfect te krijgen.Naarmate de set vorderde werd het geluid beter, maar niet optimaal. De bassen tijdens de breakdowns waren er niet waardoor de beleving fel minderde.

Broken Teeth zelf bewees nog maar eens waarom het een niet te missen band is op je affiche. Ondanks het mindere geluid wisten ze de zaal toch meer dan te entertainen. De moshpit was zoals je kan verwachten bij de Britten eentje enkel voor gevorderde dansers. Stagedivers, crowdsurfers, circle-pits, … alles wat je van een hardcoreshow kan verwachten gebeurde in dit kleine halfuurtje dat ik Broken Teeth aan het werk zag.

Setlist:

1. Nothing Like You
2. My Law
3. The Seeker
4. On The Edge
5. Leech Regress To Snake
6. Show No Mercy
7. Soul Destroyer

Toxic Shock / Club / 19:10 – 19:50

Foto door Lies Gaethofs Photography

Nadat ik eerder op de dag voor een volle Club stond bij de opener Pas De Chance, liet ik me geen tweede keer vangen. Ook bij de Antwerpse trashcoreband stond het kleine zaaltje afgeladen vol. Ook al stond iedereen op elkaar gedrukt, de moshpit was al voor de start aanwezig. Groezrock was klaar om Toxic Shock op een warme manier te onthalen. Wie deze vijf mannen eerder aan het werk zag, dit jaar op Graspop of tijdens de passage op Groezrock 2015 misschien, weet wat voor een adrenalinebom deze act is. Voor mij zorgden ze, samen met Culture Abuse, voor de beste shows op Graspop 2018. De verwachtingen lagen ontzettend hoog, maar geen haar op m’n hoofd dat er aan twijfelde dat ze ook deze intieme kamer in lichterlaaie zouden zetten.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Heel de set van Toxic Shock heb ik niet bekeken daar ze met Silverstein, mijn favoriete band, een deel van de settijd overlapten. De twintig minuten die ik van de Antwerpenaren heb bekeken waren wederom hemels. Er zijn maar weinig bands op deze aardbol welke dezelfde energie als dit vijftal uit Antwerpen kunnen overbrengen. De hardcore zorgt voor de agressie, de trash zorgt voor snelheid en techniciteit, een meer dan overtuigende combinatie.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Toxic Shock koos ervoor om met de eerste drie nummer, Iceberg, Great OGreat Gift en On Thin Ice met een mokerslag te openen. Hoe klein het podiumpje ook was, dit vijftal huppelde van de ene naar de andere kant. Frontman Foutley Davidson had zelfs nog andere locaties, zijnde het midden van de pit of vanboven op de boxen. Niet alleen de opzwepende muziek maar ook de energieke band in zijn totaliteit zorgde dat Groezrock voor de eerste keer echt uit zijn voegen barstte.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Het was met pijn in het hart dat ik deze prachtige show vroegtijdig moest verlaten. Met Silverstein stond mijn favoriete band geprogrammeerd op het hoofdpodium; al kan ik achteraf stellen dat ik alleen maar spijt heb van mijn keuze. Het kleine stukje dat ik van Toxic Shock heb bekeken was met straatlengtes voorsprong het beste van die dag in Hasselt. Dat zelfs mijn favoriete band hier niet tegen op kan zegt genoeg. Toxic Shock is één van de beste bands op de wereld.

Setlist:

1. Iceberg
2. Great Great Gift
3. On Thin Ice
4. 1986
5. Survivalist
6. Godless
7. I Shot Joe Biden
8. Mr. T
9. Serpent’s Tongue
10. You Suck
11. 366ICK Days
12. Sing Along
13. 2016 Mentality
14. Evil Presence

Silverstein / Main Stage / 19:40 – 20:25

Foto door Lies Gaethofs Photography

Naast de merchandise, de verschillende biertogen of de nadarhekken met reclame van andere festivals, was ook het haasten van de ene stage naar de andere; dit alles bracht je in die typische festivalsfeer. Met Silverstein was mijn favoriete band aan de beurt. De Canadezen brachten vorige zomer met Dead Reflection alweer het negende studio-album op de markt, wederom een pareltje. Nadat ze eerder deze zomer de plaat voorstelde, onder meer op Graspop Metal Meeting, kwam de band ditmaal met een best of tournee.

Foto door Lies Gaethofs Photography

De eerste tonen van Shane Told waren niet fantastisch, maar al vlug had de man de perfecte hoogte gevonden. Told neemt zowel de clean vocals als de screams voor zijn rekening, wat live altijd voor een speciale vibe zorgt. De man kan zonder problemen van een brutale scream naar een zeemzoete poppy vocal schakelen. Jammer dat het geluid ook tijdens deze show de beleving wat onderuit wist te halen.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Silverstein moet emoties opwekken, de Canadezen moeten knallen, hoe fel ze ook hun best deden, het kwam niet over. Het geluid was net zoals bij Broken Teeth, die ook in de grote zaal speelde, niet heel slecht maar was niet top. Doorgaans is het geluid in de Muziek-O-Droom altijd fantastisch, echter die avond stelde het in de grote zaal veelal teleur. Ook hier was de band in vorm en probeerde het door interactie, meezingstukken en breakdowns het publiek toch nog mee te krijgen. Het was duidelijk dat er verschillende fans aanwezig waren, want de stukken tekst waar de band op z’n aanhang rekent werden vlekkeloos meegezongen.

Foto door Lies Gaethofs Photography

De twee weekjes rust na de Europese tournee zijn achter de rug. Momenteel is de band op tournee door Amerika, niet zomaar een tournee, eentje om de verjaardag van de debuutplaat When Broken Is Easily Fixed te vieren. Persoonlijk had ik gehoopt dat de band die avond ging aankondigen dat ze in het voorjaar van 2019 ook hier de plaat integraal kwamen voorstellen, maar dit was niet het geval. De band wilde dit heugelijke feit wel op Groezrock vieren en speelde er twee nummers van. Met Smashed Into Pieces en Bleeds No More, twee voor de handliggende nummers die wel vaker in de set van de Canadezen zitten, jammer.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Als klap op de vuurpijl besloot de band om slechts de helft van Bleeds No More te spelen. Net wanneer de dromerige intermezzo zou starten, welke gevolgd wordt door één van de stevigste breakdowns van de band, besloot Silverstein om verder te gaan met Vices. Vreemde keuze. Als die-hardfan was het fantastisch om Vices, afkomstig uit A Shipwreck In The Sand, eens te mogen aanschouwen. Zeker wanneer Liam Cormier van Cancer Bats het podium opklom om, zoals op vierde album, het beste van zichzelf te geven.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Silverstein was zeker niet slecht, maar ik heb ze al beter bezig gezien. Dit in combinatie met het mindere geluid zorgde voor een mindere show. Ook tijdens de vorige passage in België op Graspop, was het geluid niet wat het moest zijn. Hopelijk komen ze in 2019 terug om het “goed te maken” mét de verjaardag van When Broken Is Easily Fixed.

Setlist:

1. Intro
2. Ghost
3. Massachusetts
4. Milestone
5. Whiplash
6. Retrograde
7. Smile In Your Sleep
8. Smashed Into Pieces
9. Bleeds No More
10. Vices (Ft. Liam Cormier van Cancer Bats)
11. Your Sword Vs. My Dagger
12. My Heroine
13. The Afterglow

Reel Big Fish / Main Stage / 20:55 – 21:45

Na de show van Silverstein was er tijd om snel naar buiten te lopen voor een nicotineboost, vervolgens een drankje te gaan halen, om dan weer naar de grote zaal af te zakken. Met Reel Big Fish stond de grootse naam op deze affiche belachelijk vroeg geprogrammeerd. De zaal stond bomvol en iedereen was klaar voor een feestje met de ska-punk van de Amerikanen.

Openen met een cover, er zijn maar weinig bands die er mee wegkomen. Reel Big Fish opende met de cover van A-ha zijn Take On Me. De trompetjes knalde, het publiek begon spontaan te dansen. De sfeer die nederdaalde voor de komende vijftig minuten is er eentje welke de Groezgangers gewoon zijn. Met al het geweld en agressie van de punk en hardcore is een feestje als Reel Big Fish altijd gewenst.

Foto door Lies Gaethofs Photography

In tegenstelling tot het festival was de “oudere garde”duidelijk meer present dan de jongere garde. Hierdoor werd het voor de meeste bezoekers een nostalgisch tripje. De Amerikanen kende zijn belangrijkste periode eind jaren 90, iets wat ook opviel aan de setlist. Enkel Everyone Else Is An Asshole was afkomstig van één van de laatste drie platen, de rest van de setlist bestond uit het oudere materiaal. Met You Can’t Have All Of Me kreeg het publiek ook een nieuwe track voorgeschoteld. Het is al even bekend dat Reel Big Fish na zo’n zes jaar een opvolger klaar heeft voor Candy Coated  Fury. Life Sucks… Let’s Dance zal vanaf 21 december beschikbaar zijn. De eerste single van op deze nieuwste telg wist zich perfect staande te houden tussen al de klassiekers.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Tijdens Sell Out en Beer slaagde Reel Big Fish erin om zowat heel de zaal aan het dansen te krijgen. Sell Out is de de single waarmee ze het grootste publiek hebben bereikt, en stond in meerdere hitlijsten én zelfs op de soundtrack van meerdere videogames waaronder FIFA 2000. Beer is dan weer het pareltje van de die-hardfans, en dat werd ook duidelijk tijdens hun passage in Hasselt. Het publiek was net dat tikkeltje enthousiaster bij de klassieker vanop zowel de DIY debuutplaat Everything Sucks als de tweede plaat Turn The Radio Off, welke ondersteund werd door Mojo Records.

Foto door Lies Gaethofs Photography

Reel Big Fish presteerde zoals je van de Amerikanen kan verwachten. Qua interactie had het wat enthousiaster gemogen, nu leek het meermaals dat de band op dat vlak vooral teerde op de automatische piloot. Gelukkig was de muziek hoogstaand, al de andere dingen zijn bijzaak. Wie aanwezig was kan niet tegenspreken dat dit een stevig feestje is geworden.

Setlist:

1. Take On Me
2. Everyone Else Is An Asshole / Trendy
3. The Kids Don’t Like It
4. In The Pit
5. Fuck Yourself
6. Everything Sucks
7. Your Guts (I Hate ‘Em)
8. Where Have You Been
9. She Has A Girlfriend Now
10. You Can’t Have All Of Me
11. Sell Out
12. Beer

Reel Big Fish was voor mij een gedroomde afsluiter en is dat uiteindelijk ook geworden. Na de show van de Amerikanen hebben we iets van voedsel gezocht, wat gedronken om vervolgens nog een stukje mee te pikken van Abhinanda. Deze Zweedse punkhardcoreband was vooral in de jaren negentig actief en was hierdoor geen bekende voor mij. De mannen hebben echter zo’n reputatie opgebouwd waardoor ik deze show als hardcoreliefhebber niet mocht missen. Na een twintigtal minuutjes heb ik er toch voor gekozen om huiswaarts te keren daar ik weinig voeling had met de band. Was Abhinanda niet goed? Helemaal niet! De aanwezige hadden het duidelijk naar hun zin,maar het wist me niet voor de volle honderd procent te boeien.

De eerste indoor-editie van Groezrock zal de geschiedenisboeken ingaan als een drukke maar toch zeer gezellige editie. De toppers waren zonder twijfel Toxic Shock welke nog maar eens hebben bewezen wat voor een topband het is. Ook werden de eerste namen voor de outdoor-editie vrijgegeven waardoor we weeral kunnen beginnen af te tellen naar vrijdag 26 april 2019.