Het is zaterdagavond op het einde van de herfstvakantie, wat doe je dan? Eén gaan drinken in Spanje of andere vakantiebestemming, maar voor de thuisblijvers is er een prima alternatief, RGMC XXL. RGMC XXL wat? Rock, Gothic & Metal Club XXL, een eendaags festival in het Brugse Entrepot die dit jaar voor de tweede keer georganiseerd wordt en Lacuna Coil als headliner geboekt heeft, voorgegaan door een resem hoofdzakelijk Vlaamse leuke bands.

Opener van dienst zijn de kustjongens Stonemule uit Koksijde die ons een mix brengen van vele genres. In hun leuke muziek vind je elementen van hardcore, metal, stoner en sludge met hier en daar nog een vleugje post en doom. Voor de aanvang van deze avond kende ik de band totaal niet, maar wat hebben ze me overtuigd. Toen ik stond te wachten om de fotopit in te gaan kon ik snel even praten met gitarist en frontman Tom Vandaele, een zeer aangename figuur. De band heeft nog niet zoveel op het podium gestaan maar dat merk je geenszins wanneer je die te zien krijgt; die spelen als een geroutineerde band en beschikken over een schitterende podiumprésence. De band weet ook een 100-tal man in de zaal te krijgen op dit vroege uur terwijl de mix van veel genres zeer aangenaam overkomt.

De tweede band die het podium betreedt is de meest lokale band van de dag, de Brugse outfit Vague View. Het Brugse vijftal speelt potige rock, geen melodieuze zang hier, puur geblèr in de positieve zin van het woord. Ook hier is de frontman een aangenaam persoon en heeft een leuke feedback wanneer iemand uit de zaal roept dat hij ‘shit haar’ heeft. Een band met veel groeipotentieel die binnenkort te zien zal zijn in de relatief directe omgeving van hun thuisbasis, namelijk het emblematische De Verlichte Geest in Roeselare en op Troy Fest in Torhout, het festival dat Fields of Troy op 24 november organiseert in Club de B (Torhout). Ik ben ferm onder de indruk van wat deze twee eerste bands brachten vandaag.

Derde band van de avond is Aeveruim, een Duitse band die ons female fronted symfonische power metal brengt, iets dat je nog meer tegenkomt in Duitstalige landen en bij onze noorderburen. Een combinatie van twee genres die nu niet bepaald hoog in mijn playlist staan, maar ik moet toegeven dat deze band muzikaal zeer sterk is. Progressieve metal is daarentegen wel mijn ding en ik vermoed dat het ook het favoriete genres zou kunnen zijn van de gitarist, die bespeelt immers een 9-snarige gitaar, iets dat je toch maar zeer zelden ziet bij power- en symfonische bands.

Jammer genoeg komen de vocals van de frontwoman niet altijd goed over, soms doet het zelfs pijn aan de oren. We kunnen het haar ook niet kwalijk nemen, het is vandaag nog maar de tweede keer dat ze met de band op de planken staat. Gelukkig is de mannelijke zanger een stuk beter bij stem en weet hij ook bijwijlen grappig over te komen. Zo vertelt hij ons dat dat die uit een zwak land komt op gebied van voetbal en dus maar besloot om muziek te gaan spelen. Als je zijn postuur bekijkt zie ik hem nu ook niet meteen achter een bal lopen, maar dan komt hij met de pointe van de grap, hij ging zelf de bal zijn. Mooie zelfrelativering. De band heeft nog een complimentje over voor Het Entrepot als een van de mooiste zalen waarin ze dit jaar gespeeld hebben.

Volgenden in de rij waren de heren van het West-Vlaamse Carneia. Tussen al het female fronted geweld toch wel een vreemde eend in de bijt te noemen. Met frontman Jan Coudron heeft dit viertal uit Lendelede onder meer de vocalist van King Hiss binnen zijn rangen.
Muzikaal gooit Carneia het wel over een ietwat andere boeg, met een donkere/zware sound die bol staat van doordachte riffs. Ritmesecties die bij momenten aan het oppermachtige Tool doen denken smaken naar meer, maar vragen net wat meer tijd om ze te kauwen. Ook deels omdat de verwoestende sound van Carneia nogal weergalmt onder de balkons en hierdoor aan zuiverheid inboet.
Coudron staat in gekende stijl heen en weer te wiegen, wat toch een vreemd beeld oplevert, wanneer je er de muzikale mokerslagen van Carneia bij incasseert.
Bij ons wisten ze alvast een zekere nieuwsgierigheid op te wekken naar wat komen zal, waarbij een doortocht op Headbanger’s Balls Fest 2019 met stip wordt aangeduid.

Om het zaakje echt op de gewenste temperatuur te krijgen mocht ook het West-Vlaamse Spoil Engine nog wat keet komen schoppen, hier in Het Entrepot. Na de knalprestatie op Evil Or Die Fest ’18 liggen de verwachtingen best hoog, en is het maar de vraag of deze ook ingelost zouden worden. Een vraag die niet lang in onze hersenpan zou gaan sudderen, want al van bij opener Doomed To Die slaat de vonk meteen over op de massa. Een energieke setlist kent zijn hoogtepunten in een vernietigende versie van Wastelands, het smakelijke Black Sails en de titeltrack van het laatste studiowerk, Stormsleeper. Het resulteert in zo’n optreden, waarbij alle puzzelstukjes naadloos in elkaar lijken te passen en ook het vijftal op de planken het volledig naar zijn zin lijkt te hebben. Maar wie houdt er niet van om gitaarrifs op een menigte los te knallen waar zich onophoudelijk moshpits vormen? Wij lusten er in ieder geval wel pap van, en we zijn niet de enigen. Voor het eerst heerst ook echt het gevoel dat Iris Goessens, oudgediende Niek Tournois helemaal kan doen vergeten, en haar positie als frontvrouw/podiumbeest helemaal lijkt te beheersen.
Een fraai slot kregen we met het pittige Disconnect en oerklassieker Fitting The Pieces. Met deze knalprestatie breidt Spoil Engine stilaan een einde aan het Stormsleeper-tijdperk, want na de twee resterende shows op de agenda duikt Steven ‘Gaze’ Sanders samen met zijn manschappen de studio in voor nieuw werk. De bloedvorm waarin Spoil Engine op dit moment verkeert, doet alvast het beste vermoeden.
Wat wel vast staat, is dat Spoil Engine in Het Entrepot een 2.0 versie van zijn Evil Or Die-kunststukje op ons losliet. Iets wat goed was, kreeg zowaar nog een stevige upgrade!

Headliner van dienst deze avond is niemand minder dan het Italiaanse Lacuna Coil. Het vijftal kent drukke tijden waarin het onlangs nog met het boek, Nothing Stands In Our Way, op de proppen kwam en ook nieuw plaatwerk zich volgend jaar zou aandienen. Toch vonden Cristina Adriana Chiara Scabbia en co nog de tijd om uit te pakken met een nieuwe livevideoclip voor het nummer Nothing Stands In Our Way, afkomstig van de nieuwe live-dvd, getiteld The 119 Show – Live In London.
In het kader van een bijhorende tour strijkt Lacuna Coil nu dus ook neer in Het Entrepot om de tweede editie van RGMC XXL in schoonheid af te sluiten.
Een volgepakt Entrepot heeft er duidelijk zin in, wanneer het Milanese kwintet van wal steekt met de veelbelovende opener Our Truth. Meteen is duidelijk dat de band een uitstekend geluid geniet, en er best wel zin in lijkt te hebben. Een energieke, prima start kent een dito vervolg met bijzonder zuivere versie van Kill The Light & het catchy Die & Rise. Zowel de hogere vocalen van Cristina Scabbia als de schreeuwerige zanglijnen van Andrea Ferro zijn nagenoeg uitstekend te noemen.
 

Wanneer de uitgebreide show, van maar liefst zeventien nummers, vordert, blijft de fan van het eerste uur wel wat op zijn honger zitten. Wie hoopt op nummers van In A Reverie of Unleashed Memories is er helemaal aan voor de moeite, daar Lacuna Coil dit duo geheel links laat liggen. De ruime setlist bestaat grotendeels uit nummers van het genietbare Dark Adrenaline (2012) en de bands ietwat tegenvallende laatste worp, Delirium (2016).
Gelukkig weet men tussentijds te verrassen met het opzwepende Zombies, waarmee ook Broken Crown Halo (2014) nog eens van onder het stof gehaald wordt. Verandering van spijs doet nu eenmaal eten.
Wanneer het einde van de show zich lijkt aan te kondigen krijgen we plots een cover op ons afgevuurd. Een eigen versie van Enjoy The Silence (Depeche Mode) weet mij alvast niet te bekoren, en lijkt ook wat overbodig.
Gelukkig weet Lacuna Coil de show af te sluiten in de schoonheid waarmee het begon met klassieker Heaven’s A Lie en uitsmijter Nothing Stands In Our Way.
Een fraaie prestatie van dit Italiaanse gezelschap, al hadden wat meer oudere klassiekers uit hun gothic metal-tijdperk voor wat meer peper en zout kunnen zorgen.