The Monolith Deathcult – Vergelding 2

Label: Human Detonator Records

Bart Van Gestel

Stel: een band kondigt een trilogie aan albums uit. Plaat nummer één is een schot in de roos. Wat volgt dan? Hoopvol en vol verwachting uitkijken naar deel twee natuurlijk. Ik heb het over The Monolith Deathcult. Déél een uit 2017 noemde Versvs. Deel twee komt op 30 november uit: Vergelding.

Toegegeven, een 10/10 voor deel één schept torenhoge verwachtingen. Toch was deze score zonder meer verdiend. Beter doen kan dus eigenlijk niet. Of wel? The Monolith Deathcult gaat door op het zelfde elan uit Versvs. Op industrial geënte death metal, uitgebreid met muzikale en vocale samples. Voor dit laatste horen we zowaar Sir David Attenborough (jup, die van de BBC) natuurdocumentaire-gewijs de band en songs aankondigen. Dit werkt wel, op een The Monolith Deathcult plaat tenminste. Andere bands komen hier niet (meer) mee weg. Dit bevestigt ook meteen dat de tongue-in-cheek attitude bij deze Hollanders minstens evenveel aandacht vraagt als de muziek zelf.

Vergelding telt zes nummers plus twee live-tracks, opgenomen op Graspop 2017. De songs handelen voornamelijk over elementen uit de tweede wereldoorlog, zowel aan geällieerde als aan Duitse kant. Rise of the Dhul-Fakar heeft het dan weer over het zwaard als symbool in de islam. Waarom? Geen flauw idee. Ik heb het ook maar opgezocht.

The Monolith Deathcult 2018

Muzikaal kan ik de band deze keer andermaal niks ten laste leggen. De productie is lekker bombastisch en gewoon su-per-vet. De van natuurlijk lekker zwaar klinkende tuba is alom vertegenwoordigd en zet zo eigenlijk wel de trademark van de band mee neer. Grunter Robin Kok doet even diep mee. De ijzersterke riffs en solo’s van Michiel Dekker en Carsten Altena doen ook hun werk. Toch is de hoofdrol op Vergelding weggelegd voor de talrijke samples. Hierdoor zou wel eens de wil durven ontstaan om The Monolith Deathcult niet per se als metalband te classifiëren, maar wel als een DJ-act.

Toch blijf ik deze keer met een honger gevoel achter. The Monolith Deathcult serveerde met Versvs een voortreffelijk voorgerecht. Vergelding is dan weer een heerlijke hoofdschotel. Alleen: ze vergeten de saus op het vlees, en geen frieten. Ook geen mayonaise… Ik wil zeggen: Vergelding telt eigenlijk maar vijf volwaardige songs, de intro Planet Wrath buiten beschouwing gelaten. Daarbij is Fist Of Stalin een reboot van Army Of The Despised op The White Crematorium. Dus: eigenlijk maar vier nieuwe nummers. De live-tracks Die Glocke en The Furious Gods zijn dan wel een leuke aanvulling. Maar eerlijk: The Monolith Deathcult: Vergelding mocht echt wel iets meer zijn.