Unearth - Extinction

Label: Century Media Records

Ashley Bickx

Unearth mag met recht en rede beschouwd worden als één van de grondleggers binnen het metalcoregenre. Een plaat als The Uncoming Storm vormt een absolute blauwdruk voor het genre, welke zowel direct als indirect een invloed heeft uitgeoefend op praktisch alle bands binnen het genre. Op 23 november, nota bene op Black Friday, verschijnt de nieuwste worp van deze pioniers, genaamd Extinction(s) en dit wederom onder het goedkeurend oog van labelgigant Century Media Records.

Ondanks het feit dat Unearth het subgenre mee uit de grond gestampt heeft, dient jammer genoeg vastgesteld te worden dat deze heren qua populariteit andere bands zoals Parkway Drive en Architects niet hebben kunnen evenaren. Compleet onbegrijpelijk, want hoe deze band pure heaviness, killers van breakdowns en melodische gitaarlijnen weet te combineren is door de jaren heen ongeëvenaard. of het moet dan As I Lay Dying zijn. Persoonlijk ‘dieptepunt’ was bijvoorbeeld Groezrock 2015 waar Unearth tegelijkertijd geprogrammeerd stond met Obey The Brave. Waar ik verwacht had dat Obey The Brave het met een halflege zaal moest doen, bleek net in realiteit net het tegenovergestelde. Desalniettemin maakte Unearth toen de Impericon Stage met de grond gelijk.

Maar terug naar de realiteit van de dag: Extinction(s)! De vorige plaat, Watchers of Rule, was in mijn ogen een sterke, avontuurlijke en gecompliceerde plaat, maar werd door het ruime publiek misschien net iets te technisch bevonden. De criticasters van toen kunnen gerust adem halen, want met deze Extinction(s) keert Unearth terug naar de basis, waarbij de melodische invloeden ten tijde van Darkness in the Light niet volledig in de prullenbak belanden.

Van bij opener Incinerate trekt Unearth alle registers open, waarbij de typische Unearth-sound opnieuw sterk op de voorgrond komt te staan. Bij wijlen vernietigend hard, maar bij vlagen ook vrij technisch zonder te verzanden in te complexe, quasi onnavolgbare composities. Het daaropvolgende Dust is dan weer een nummer dat zo op Darkness in the Light had kunnen staan, aangezien de factor melodie hier iets zwaarder doorweegt. Survivalist is dan weer een knaller van formaat, waarbij de vocale uitspattingen van frontman Trevor Phipps voor kippenvel zorgen. Een nummer dat live heel wat teweeg gaat brengen!

The Hunts Begins mag gerust gerekend worden tot een van de sterkte Unearth-songs uit de hele cataloog: Het nummer knalt als geen ander, de ene breakdown volgt aanvankelijk de andere breakdown op, maar halverwege schakelen deze Amerikanen over naar het meer melodieuze, waardoor het haar op de armen opnieuw recht zal komen te staan. Daarna mag er misschien een klein dipje volgen in de vorm van het nummer Hard Lined Downfall, maar met Sidewinder begint Unearth zowaar een vleugje grindcore te gebruiken, voornamelijk tijdens het refrein. De afsluitende breakdown neigt dan weer meer naar beatdown in zijn puurste vorm.

Unearth heeft duidelijk het beste voor het laatst gehouden, want One With The Sun is misschien wel het sterkte dat deze band ooit uitgebracht heeft, en dat ondanks nummers als Zombie Autopilot en Never Cease! One With The Sun omvat alles wat Unearth zo kenmerkt. Bovendien valt de timing van deze release perfect samen met het drama, wat Californië deze dagen over zich heen krijgt. De epische outro maakt het geheel helemaal af.

Extinction(s) is tegelijk een knaller, maar ook een parel van een album geworden, dat deze keer hopelijk het grote (metalcore)publiek zal kunnen bereiken. Zelfs de zelfverklaarde ‘haters’ van het genre kunnen deze plaat niet afdoen als zijnde slecht. Ondanks de vele uitstekende death releases van dit jaar, maakt deze Extinction(s) veel kans om met de oppergaai naar huis te gaan. Bij deze is het aftellen naar 22 maart 2019, wanneer Unearth den Entrepot aandoet in Brugge samen met onder andere Darkest Hour en Malevolence. Een avond om nu al naar uit te kijken!

Tracklist: