Het is vrijdagavond, een topavond in wording voor menig metalcorefan: in de Effenaar speelt straks Bury Tomorrow voor de tweede dag van zijn headlining tour door Europa. Ze brachten 36 Crazyfist, Cane Hill en het Japanse Crystal Lake met zich mee om ons nog meer te laten genieten. De Britten van Bury Tomorrow zijn nu bezig met hun eerste clubtour voor Black Flame, hun jongste album die begin juli uitgebracht werd. Wordt het een spetterende avond net als hun album of is het live toch wat minder?

De eerste band op het podium vanavond is Crystal Lake, een band die helemaal uit Tokyo overgevlogen is, om deze tour met Bury Tomorrow af te haspelen nadat ze eerder deze zomer al in Europa tourden. De band bestaat reeds sinds 2002 maar geniet pas sinds enkele jaren bekendheid op het oude continent, Europa moet nu plat gaan voor deze energieke Japanners. Op Resurrection Fest in het Spaanse Galicië speelden ze alvast de tent plat.

Na gisteren de start van de tour in Antwerpen te moeten missen omwille van problemen met hun documenten hebben de Japanners er vandaag heel veel zin in ondanks dat we de drummer over het podium zien strompelen om plaats te nemen achter zijn drumstel. Dit gestrompel is al snel voorbij zodra de eerste noten vol energie gespeeld worden. De voltallige band staat constant heen en weer te lopen en meteen ontstaat al vanaf het eerste nummer een aardige moshpit. Gedurende dit nummer maakt zanger Ryo Kinoshita onzacht kennis met Bitoku Sakamoto’s basgitaar en vergeet eventjes een stuk tekst te zingen door de lichte knock-out. Gelukkig is het van geen al te grote erg en brult de zanger even later weer alles uit zijn lijf alsof er niets gebeurd is.

Er is ook al een aardig stukje publiek opgekomen voor een minder gekende band in onze streken. Zanger Ryo Kinoshita weet het publiek dan ook goed te bespelen en zo krijgen we een daverende start van de avond. De show afsluiten doen ze met hun grootste hit Apollo. Nog een laatste keer in de korte set halen de Japanners alles uit zich naar boven met daverende breakdowns die me koude rillingen geven. De lat ligt verdorie zeer hoog voor de komende bands deze avond.

De volgende outfit die we voorgeschoteld krijgen is Cane Hill. De Amerikanen leunen dichter bij hardcore dan bij metalcore, goed zijn ze in ieder geval. Pas in 2015 werd hun eerste ep uitgebracht en begin dit jaar kwam hun tweede langspeler, Too Far Gone uit, bezige bijen want begin 2019 komt de derde er al aan, Kill The Sun. Beginnen doen ze dan ook met een nummer uit die tweede langspeler, Lord Of Flies is het openingsnummer van Louisiana. Het gaat er hier iets minder actief aan toe, er is wel nog wat meer publiek opgekomen al is het bij deze band een stuk rustiger dan bij de openingsact, al zien wel veel hoofden die op en neer gaan op het ritme van de muziek. De band brengt alvast een zeer goeie start van zijn set.

Zoals tegenwoordig op veel shows krijgen we uit het niets “SLAYEEEEERRRRR” te horen en de Amerikanen nemen dit gebrul direct over, met uitzondering van de zanger, Elijah Witt die na het gebrul zegt dat Slayer cool is en zo, maar dat zij Cane Hill zijn en dus begint het publiek dan maar Cane Hill te roepen. Een verslag van de Slayer-show in Erfurt krijgen jullie in de loop van volgende week.  Dan maar een nummer opdragen aan de lord and savior Jesus himself, was dit sarcastisch? Geen idee maar toch niet iets wat ik verwacht had van deze band. Halfweg de set haalt Cane Hill het tempo wat uit de set om een trager nummer te spelen om vervolgens af te sluiten met een banger in de vorm van Too Far Gone tijdens welke de band dan toch een welverdiende moshpit krijgt.

De voorlaatste band van deze schitterende avond is 36 Crazyfists, een band die uit Anchorage, Alaska, die dus deze temperaturen meer dan gewend is. Terwijl de zaal inmiddels zo goed als volgelopen is, opent de band niet meteen met knallers. Tijdens het tweede nummer krijgt bassist, Mick Whitney, te kampen met technische pech waardoor het lang wachten is tot het derde nummer kan starten. Om de akward stilte te verdrijven last drummer Kyle Baltus een drumsolo in zodat het publiek niet verveeld achterblijft. Uiteindelijk heeft de bassist geen andere keus dan een andere bas te nemen en de set zo af te werken.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik de band helemaal niet ken, hier en daar heb ik wel eens over hun naam gehoord, maar op gebied van muziek ken ik ze totaal niet en dit valt me op. De band weet me niet te overtuigen, als ik kijk naar het publiek dan zie ik eveneens een gebrek aan enthousiasme. Er is geen beweging in de zaal, enkel wat headbangers op een het zacht tempo. Wanneer het officieel tijd is om de set af te ronden gaan de mannen even in beraad om te beslissen met welk nummer ze de set willen afsluiten, want door de technische problemen moeten ze een nummer schrappen.

Dan komt het hoogtepunt van de avond, Bury Tomorrow. De Britse metalcoreband bracht in het begin van de zomer een schitterend album uit waarmee ze nu op tournee zijn. Gisteren stak de tour van wal in Antwerpen en zullen de clubs over heel Europa aangedaan worden om deze schitterende plaat te promoten.

De band start zijn set met veel actie, Bury Tomorrow is nooit gekend geweest om een band te zijn die stilstaat, maar het is echt spectaculair vandaag. Bassist Davyd Winter Bates die zijn haar deels gekleurd heeft, oogt ‘supergeweldig’ terwijl hij staat te headbangen. Het publiek neemt de energie van de band meteen over en zo krijgen we crowdsurfers in de fotopit te zien, die ikzelf of andere fotografen snel moeten vastgrijpen om niet tegen de onzachte grond terecht te komen.

De halve zaal staat te springen terwijl de andere helft staat te headbangen. De band is duidelijk gegroeid sinds de laatste keer die ik ze zag in het Antwerpse Kavka. Dit is dan ook de grootste headlinershow in Nederland ooit voor de band, net als dit ook gisteren hun grootste headlinershow was in België. Gitarist James Cameron die de cleane zang op zich neemt, was destijds soms wat wisselvallig, maar vandaag is hij constant en zingt hij iedere noot perfect.

Ook deze band heeft wat technische pech en hierdoor mist gitarist Kristan Dawson zijn solo. Opnieuw doen? Nee hoor, koop een ticketje voor de volgende show jongens. Op een leuke manier weten de mannen ons de technische problemen te doenvergeten; marketing op zijn best. De technische pech komt helaas door al het nieuwe materiaal, de band heeft duidelijk geïnvesteerd en heeft voor de eerste keer een speciale lichtshow met zich mee. Zanger Daniel Winter Bates, en broer van de bassist, stapte onlangs in het huwelijksbootje maar is daardoor geen mindere entertainer geworden, wellicht is die zelf nog beter geworden. Om het publiek nog meer te entertainen springt hij even in de massa en worden zijn in-ears gejat maar gelukkig krijgt hij deze terug al moet er wat technisch gefikst worden. Uitstekend moment om de micro over te nemen dacht grote broer Davyd Winter Bates die ons vertelt dat hij nooit aan de micro mag omdat hij te driftig is maar dat valt echt goed mee. We zijn meer gewend.

Na ongeveer een uur spelen verlaat de band het podium en meteen roept het publiek naar meer. Deze schitterende show smaakte gewoon naar meer. Het is toch langer wachten dan gebruikelijk vooraleer de band terugkeert om nog twee nummers te brengen. Afsluiten doen ze met de titeltrack van hun nieuwste plaat Black Flame.

De band is enorm gegroeid en duidelijk klaar voor grotere podia ondanks dat de Effenaar uitverkopen al geen slechte verdienste is. Alles valt goed voor deze band en hierdoor denk ik dat ze tot veel meer in staat zijn. Drie schitterende bands gezien deze avond!