De band Hank Von Hell zal bij weinige onder jullie een belletje doen rinkelen. Logisch ook als je weet dat ze enkele weken terug met Egomania het eerste album op de markt brachten. Toch heeft de band iets waardoor vele punkfanaten ze maar al te graag een kansje gaan geven. De frontman Hans Erik Dyvik Husby verzorgde de vocals bij Turbonegro tussen 1993 en 2010, waarna de man besloot om uit de scène te stappen. Hij verklaarde zelfs dat hij nooit meer ging terugkomen, iets wat hij zo’n acht jaar heeft volgehouden. Met Hank Von Hell is de man een nieuw project gestart en ik was benieuwd of deze band wederom een schot in de roos was geworden.

Openen doet Hank Von Hell met de titeltrack, welke voor een groot deel van de punkers voor een ontnuchtering zal zorgen. Wie gehoopt had op een muzikaal meesterwerkje komt van een koude kermis thuis. Niet alleen de openingstrack maar zowat al de nummers op deze Egomania, met slechts twee uitzonderingen, zijn té commercieel en bijgevolg ook te voorspelbaar. Een hele plaat beluisteren bleek voor mij een bijzonder moeilijke opdracht, iets wat ik nog niet vaak heb meegemaakt.

Enkel Blood en Never Again wisten men aandacht weer wat op te krikken. De trompetjes tijdens Blood zorgden voor de nodige extra invloeden. Never Again is met straatlengtes voorsprong de beste track op deze debuutplaat. Het is wat lomer dan de rest waardoor er een duister sfeertje over het geheel nederdaalt. Echter van een sterk nummer is ook hier geen sprake.

Egomania is een plaat geworden welke ik niet snel zal vergeten zijn. Dit door zijn torenhoge verwachtingen gevolgd door de diepe teleurstelling. Hank Von Hell zat bij de eerste namen voor Groezrock 2019 waardoor mijn interesse voor deze plaat nog wat werd aangewakkerd, al zal ik er toch voor kiezen om Hank Von Hell links te laten liggen.

Tracklist:

1. Egomania
2. Pretty Decent Exposure
3. Blood
4. Dirty Money
5. Bum To Bum
6. Never Again
7. Bombwalk Chic
8. Wild Boy Blues
9. Too High
10. Adios (Where’s My Sombrero)