Legion of the Damned - Slaves of the Shadow Realm

Label: Napalm Records

Ashley Bickx

Na een lange hiaat van bijna 5 jaar zijn onze Noorderburen van Legion of the Damned terug met een nieuwe plaat, genaamd Slaves of the Shadow Realm. Al wie thrash gezind is, kan bij deze dan ook best zijn oren spitsen, want LOTD staat sinds jaar en dag garant voor een portie ouderwetse thrash metal met een zeer donker randje. Napalm Records zorgt zoals vanouds voor de nodige ondersteuning zowel voor als na de release op 4 januari 2019.

Na deze Slaves of the Shadow Realm aan zijn eerste luisterbeurten te onderwerpen, overviel mij plotsklaps een déjà-vu gevoel. LOTD staat niet meteen garant voor grote vernieuwingen en dat valt aanvankelijk ook vrij hard op. Het spontaan reproduceren van enkele nummers is dan ook een lastige opgave. Voorganger Ravenous Plague had initieel dezelfde uitwerking en weet mij zelfs na vijf jaar nog steeds niet volledig te overtuigen.

Zo een vaart loopt het bij deze Slaves of the Shadow Realm gelukkig niet, want na een vijftal luisterbeurten begint de lijm aardig te kleven. Luisterbeurt na luisterbeurt klinken de nummers bekender in de oren, waardoor de gelaagdheid aan de oppervlakte treedt. Extreem ingewikkelde structuren hoef je niet te verwachten, maar LOTD weet op perfecte wijze de nodige tempowisselingen te incorporeren in het songmateriaal.

De scepsis maakt dan ook plaats voor luistergenot. Niet in het minst door de interessante thematieken, welke uitgerocheld worden door frontman Maurice Swinkels. Niet bepaald de meest typerende frontman in het reguliere thrashgebeuren, aangezien het hoge black/death gehalte in zijn vocalen. LOTD klinkt dan ook bij momenten als de thrash versie van bijvoorbeeld een Watain.

Pure thrashkrakers zijn er bij de vleet terug te vinden: zo mag opener The Widows Breed gerust beschouwd worden als één van de meest furieuze nummers dat LOTD ooit uitgebracht heeft. Idem dito wat betreft de nummers Warhounds of Hades en Black Banners in Flames. Twee knallers die door een salvo geniale, zowaar zelfs catchy riffs meteen ook de twee prijsbeesten van deze Slaves of the Shadow Realm vormen.

Maar er valt meer te bewonderen dan gebeuk alleen. Op Slaves of the Southern Cross bijvoorbeeld laat LOTD het adrenalinepeil enkele kleine niveaus dalen. Een mid-tempo song met een oorwurm van een refrein is het logische gevolg. Naar alle waarschijnlijkheid een nieuwe vaste waarde binnen de setlist.

Concluderend kunnen we gerust stellen dat LOTD volledig terug is. Slaves of the Shadow Realm is een veelzijdig en tevens vertrouwd album dat alle sterke punten van deze Nederlandse band samenvoegt tot één geheel. Enkele nummers minder had de spanningsboog misschien iets strakker gehouden, maar na een stilte van vijf jaar begrijpen we dat de honger om zich opnieuw te tonen ontzettend groot geweest moet zijn. Slaves of the Shadow Realm is dan ook direct één van de sterkste zwartgeblakerde thrash albums sinds die geniale worp van Infernäl Mäjesty ruim anderhalf jaar geleden. Bij deze kijken we nu al uit naar Graspop!

Tracklist: