2019 is nog maar net begonnen, maar de eerste grote afspraak stond meteen met stip genoteerd. Als Architects naar België komt, kan je er immers prat op gaan dat het vat met de superlatieven open getrokken mag worden. Naar goede gewoonte werd de venue wederom van een update voorzien in vergelijking met de vorige doortocht, waardoor de Holy Hell Tour ditmaal zijn tenten opsloeg in de Lotto Arena. Naast hoofdact Architects stond er nog veel ander moois op de affiche, namelijk Beartooth en Polaris. Het verslag kan je hier lezen!

Rond 17 uur werden de dossiers opzij gelegd, werden de nodige vestimentaire veranderingen doorgevoerd en werd koers gezet naar de andere kant van het water. Tot mijn grote verbazing kende de Antwerpse ring, en dan voornamelijk het monster genaamd ‘Kennedytunnel’, een begenadigde dag, waardoor we ruimschoots op tijd de Lotto Arena konden betreden.

Dat Polaris niet zomaar als opwarmertje fungeert, mag duidelijk zijn, want de Lotto Arena liep rond half acht reeds aardig vol. Vorig jaar tekenden deze Australiërs voor één van de grootste verrassingen op het vlak van metalcore in de vorm van het uitstekende The Mortal Coil. Een album waar vanavond dan ook rijkelijk uit werd geput.

Meteen van bij de eerste noten van het nummer The Remedy ging het dak er meteen af. Een grote moshpit was het gevolg, die praktisch de hele show zou aanhouden. Enkel tijdens het emotioneel beladen Dusk To Day maakte de pit plaats voor een resem smartphones ter ondersteuning van een sterke live versie, die bovendien aantoont dat Polaris meer in zijn mars heeft dan alleen het produceren van ruige metalcore.

Dat Polaris een mooie toekomst in het verschiet heeft, bleek meer dan eens tijdens het slotakkoord, waarmee deze Aussies twee krakers van formaat op het publiek afvuurden, welke vol dank in ontvangst werden genomen. Consume en Lucid zijn nu eenmaal ook twee songs die perfect beschrijven waar Polaris voor staat. Iets waar het talrijk aanwezige publiek duidelijk van wist te genieten.

Nadat de dorst gelest werd met een frisse pint aan de “democratische” prijs van slechts 3,50 euro, was het tijd voor Beartooth. Een act die zich bevindt aan het andere spectrum wat betreft het adjectief “doorsnee”, maar ook een act die kan rekenen op een trouwe schare fans, die vanavond maar al te talrijk aanwezig waren.

Frontman Caleb Shomo bleek bovendien voor het eerst in jaren een bezoek gebracht te hebben aan de kapper, maar de wilde haren werden hierbij duidelijk niet gekortwiekt. Beartooth trapte meteen af met een nieuwe nummer van het zeer recente Disease, welk trouwens op een aangename respons kon rekenen. Toch waren het vooral de oudjes die de fundamenten van de Lotto Arena voor de eerste maal serieus op de proef stelden.

Evenwel bleken niet alle nieuwe nummers even vertrouwd in de oren te klinken, waardoor de voor het overige sterke show van deze heren tijdens nummers  als You Never Know en Manipulation een kleine dip kende, wat zich eveneens vertaalde in de moshpit die kortstondig iets kleinere proporties wist aan te nemen. Wat gelukkig de vlam direct terug in de spreekwoordelijke pan deed slaan, was de impressionante drumsolo van Conor Dennis, waarbij even gevreesd werd dat het eerder bescheiden drumstel het zou begeven.

Polaris en Beartooth tekenden beide voor een sterke show, maar niemand die er aan twijfelde dat het beste zich nog moest aandienen. de exponentieel gestegen populariteit van Architects staat evenwel in schril contrast met de donkere periode die deze Britten de laatste paar jaren hebben moeten doorspartelen. Het overlijden van gitarist, songschrijver en boegbeeld Tom Searle heeft er zowel bij de band als bij de fans zwaar ingehakt, waarvan de sporen tot op vandaag nog duidelijk zichtbaar zijn. Gelukkig bleek én blijkt muziek de ideale uitlaatklep om het persoonlijke leed te verzachten en om tevens de nodige eer te betuigen aan hun overleden makker, waarover dadelijk meer.

Het feit dat het qua lichtspektakel tot nu toe niet bepaald veel soeps was, deed alvast het beste verhopen voor de show van Architects, welke doorgaans toch bol staan van de special effects. Dit was vanavond niet anders, want muziek en licht vormden vanaf de eerste noten van het nummer Death Is Not Defeat een ware symbiose die gedurende de hele show zou aanhouden en meermaals de monden deed openvallen. Die monden konden vooraan toch best dicht gehouden worden, want bij dergelijke kolkende mensenmassa beginnen sommige tandartsen spontaan te watertanden.

Het album Holy Hell vormde vanzelfsprekend de hoofdmoot, waarbij het hele album, op enkele songs na, integraal de revue passeerde. Stuk voor stuk ontzettende sterke songs, waar niets op aan te merken valt en die eveneens luidkeels werden meegebruld door de duizenden aanwezige toeschouwers. Toch gebiedt de eerlijkheid mij te stellen dat de songs van Lost Forever/Lost Together  (Gravedigger) en dan voornamelijk van het, naar mijn bescheiden mening, magnum opus, All Our Gods Have Abandonned Us (Nihilist, A Match Made in Heaven) pas echt de Lotto Arena deden daveren op hun grondvesten.

Naast het indrukwekkende lichtspektakel kon iedereen zich eveneens vergapen aan de indrukwekkende visuele effecten die zich achter de bandleden ontplooiden, waarbij de dynamiek tussen muziek en beeld eveneens weer fenomenaal stond afgesteld.

Vijftien nummers lang stond iedereen met een brede glimlach op de mond te genieten van een weergaloos spektakel. Wanneer de bisronde zich aandiende, wist iedereen evenwel dat een hommage aan Tom niet kon uitblijven. Niemand zou het trouwens anders willen. Gone With The Wind deed iedereen reeds naar adem happen, waarbij een zichtbaar geëmotioneerde frontman Sam Carter moeite had om ieder woord over zijn lippen te krijgen.

Wanneer de laatste noten van Gone With The Wind uitdoofden, werd het plots muisstil in de Lotto Arena. Sam Carter sprak met tranen in de ogen het publiek toe, waarbij het merendeel van de aanwezigen het eveneens lastig begon te krijgen en meerdere kroppen doorgeslikt dienden te worden. Tom is nog lang niet vergeten, zoveel mag duidelijk zijn, zowel niet bij de bandleden zelf als bij het publiek. Nadat Sam zijn makkers bedankt had, nam Dan Searle, tweelingbroer van Tom, het woord om ditmaal de nodige steun te betuigen aan Sam, waarna Sam zijn moed bijeen raapte en het orgelpunt van de avond aankondigde: Doomsday. Het laatste nummer waar Tom aan meegeschreven heeft. Het dak ging er voor de laatste maal volledig af, waarna een luid applaus tekende voor het slotakkoord van een fenomenale avond, waarbij het vat met superlatieven overduidelijk opengetrokken mocht worden.

Setlist Architects:

1. Death Is Not Defeat

2. Modern Misery

3. Nihilist

4. Broken Cross

5. Holy Hell

6. Royal Beggars

7. Gravedigger

8. Mortal After All

9. Downfall

10. Naysayer

11. These Colours Don’t Run

12. A Match Made in Heaven

13. Hereafter

14. A Wasted Hymn

15. Memento Mori

Encore

1. Gone With the Wind

2. Doomsday