Nailed To Obscurity - Black Frost

Label: Nucelar Blast Records

Bart Van Gestel

[smart_review]

Net geen twee jaar na het schitterende King Delusion zijn de straffe Duitsers van Nailed To Obscurity er weer. In 2017 scoorden ze prima bij de critici. Deze keer noemt het plaatje Black Frost. Ze creëerden grote schoenen om op te vullen. Benieuwd of ze er in slagen? Ik ook!

King Delusion werd voor de band nog gesleten door Apostasy Records. Deze plaat heeft voor voldoende animo gezorgd waardoor ze voor de nieuwe plaat binnengehaald werden door het grote Nuclear Blast.

Nailed To Obscurity beperkt zich niet tot de huiskamer als het op songs schrijven aankomt. Het is vooral de band die samen komt om te jammen. Ondanks de quasi eindeloze mogelijkheden op vlak van de hedendaagse opnametechnieken en de redelijk ongunstige geografische verspreiding van de bandleden onderling (ze wonen in Duitsland, maar daar is het zo een beetje mee gezegd) slaagt de band er in om in de weekends samen te komen om aan hun muziek te sleutelen. Deze manier van werken werpt duidelijk vruchten af. Black Frost laat een band horen die op twee jaar tijd zichzelf heeft gepolijst. De ruwheden hebben plaats gemaakt voor meer subtiele vormen en imperfecties. Dat is het gevoel dat mij treft bij het luisteren: een organisch album waar erg veel in te ontdekken valt. Een groeiplaatje dus.

Muzikaal uit zich dit in erg goed in het oor liggende nummers. Deze voelen erg gebalanceerd aan en laten de luisteraar meedrijven op een rivier die dan weer kabbelt, dan weer ruw vooruit stuwt. Dit in een oogstrelend landschap met adembenemend natuurschoon. De gitaartandem Dieken–Lamberti zorgen voor dromerige riffs, dan weer voor scheurwerk. Zanger Raimund Ennenga gaat niet resoluut voor de grunts. Zijn zuivere zang mag er zeker wezen. Deze klinkt zeer gebalanceerd met de breekbare stukken. Daarnaast zorgen zijn grunts voor tegengewicht in de (toch wat cliché overkomende) stevigere stukken.

Voor de opname trok de band naar vertrouwd terrein in de Woodshed studio in het duitse Landshut. Daar kregen ze technische ondersteuning van studio-opperhoofd V. Santura. Het schitterende artwork komt opnieuw van de Argentijnse surrealist Santiago Caruso (hij deed ook de hoes van King Delusion). De plaat telt zeven songs en een speelduur van drie kwartier. Dan kom je op een gemiddelde speelduur van bijna zeven minuten per song. Dit geeft de songs letterlijk tijd om te ademen en het verhaal te vertellen.

Daar waar we King Delusion vooral vergeleken met Katatonia en Opeth, neigt de muziek deze keer een tikkeltje naar een act als Tribulation. Ook horen we een band die lijkt geïnspireerd te zijn door gitaarconstructies van Gojira’s Magma. Fijne dingen allemaal natuurlijk. Daar wordt ondergetekende alleen maar blij van. Dit is alvast een eerste plaatje voor de 2019-jaarlijst!

De band vertrekt op tournee met Amorphis, Soilwork en Jinjer. Ze stoppen op 12 januari in een uitverkocht Doornroosje te Nijmegen en op 3 februari in Trix te Antwerpen.

tracklijst: