Powerwolf bezocht ons eind oktober van vorig jaar in de Ancienne Belgique nadat ze niet eens drie maand daarvoor op de planken stonden van Alcatraz in Kortrijk en dat ook al voor een vierde keer deden op Graspop 2018. In het kader van Sacrament of Sin Tour 2018 – 2019 bezocht de Duitse powermetalband uit Saarbrucken het Franse Rijsel voor een allereerste keer en dit in hetzelfde gezelschap als in Brussel drie maand eerder.

L’Aéronef is één van de weinige zalen tijdens dit luik van de tour die niet uitverkocht geraakte, de dag voordien ging Madrid voor de bijl in een uitverkochte La Riviera. Nantes, Rouen, Manchester, allemaal uitverkochte shows tijdens diezelfde week. Het Europese publiek houdt blijkbaar van een potje bombastische power metal.

Opener Kissin’ Dynamite eveneens uit Duitsland mag al om het ontiegelijke 19 uur opdraven, veel te vroeg. De zaal is bij het aanvatten van de show niet eens half gevuld al laten de Teutoonse glam metallers dat niet aan hun hart komen en vatten hun set vol enthousiasme aan voor een publiek die ze met open armen ontvangt.
De klank zit van meet af aan prima terwijl frontman Johannes Braun het publiek bespeelt met zijn charmes en de taal van Molière die hij bijzonder goed beheerst.

De halve zaal staat meteen in rep en roer terwijl de band I’ve Got The Fire brengt, een eerste nummer uit Ecstasy, de laatste langspeler van de jonge Duitse wolven waarvan ze tijdens het half uur dat ze on stage staan nog drie nummers zullen brengen. Elke keer die ik de band opnieuw aan het werk mag zien lijken deze een stuk beter geworden te zijn. Dit belooft.
De band weet het publiek te vertellen dat ze in oktober terug onze contreien aandoen met een headlinetour en wie niet kan wachten tot oktober kan de band in maart al aan de slag zien in Eindhoven in het kader van de Europe in Ecstasy tour.

Om 20:15 uur is het de beurt aan de Technotronic van de Zweedse power metal, Amaranthe.
De dancemetalact heeft in september een vijfde langspeler uitgebracht, Helix, en maakt gebruikt van deze gelegenheid om deze te presenteren aan het Franse publiek. Techno beats, catchy refreinen en makkelijk te onthouden teksten vormen het publiek geheim achter de successtory van Amaranthe die niet aan iedereen besteed is.

Bepaalde gitaarstukken van Olof Mörck horen helemaal thuis in de metalwereld al horen de danspasjes van Elize Ryd daar iets minder in thuis, de band is uiteraard vrij te brengen wat zij willen en dat is daarom niet slecht al zijn de ontelbare samples na verloop van tijd wat van het goede te veel.

Tijdens het nummer Amaranthe laat de band de lichten in de zaal waar mogelijk doven en vraagt het publiek om de lichtjes van hun smartphone aan te zetten om een intieme sfeer te creëren onder de bijna 2000 aanwezigen, een leuk momentje. Een minder leuk moment is naar het einde van de show wanneer bassist Johan Andreassen een poging onderneemt om een minutenlange one-man show op te voeren en dan nog applaus oogst ook. Dit geraakt er bij mij niet in. Nog twee nummers volgen om de 45’ af te ronden.

Zoals eerder vermeld speelt Powerwolf vanavond voor het eerst in het Noord-Franse Rijsel en doet dat voor een inmiddels rijk gevulde zaal met een zeer dankbaar en participatief publiek waarvan een niet te verwaarlozen deel uit Vlaanderen afgezakt is. Rijsel is voor fans uit Zuid West-Vlaanderen een stuk nabijer dan Brussel en parkeerproblemen heb je hier niet, voor iets meer dan 4 € laat je je vierwieler achter in een bewaakte parkeergarage onder L’Aéronef en Euralille.

De theatrale power metal met een Matthew Greywolf die er vandaag duidelijk zin in heeft, slaat aan, het publiek geniet en dat repercuteert zich op de band die voor de gelegenheid een volle koffer hits en pseudo hits meegebracht heeft. Het volledig ingepakte podium is nog steeds identiek ingericht zoals bij hun vorige passages in onze contreien terwijl de hyperkinetische en aandachtsgeile toetsenist Falk Maria Schlegel vrij regelmatig naar het voorplan treedt om de aandacht op te eisen. Net als Johannes Braun praat Attila Dorn, door zijn ouders gekend onder de naam Karsten Brill, een aardig woordje Frans en dat wordt opnieuw in dank afgenomen door het publiek. Over de zangkwaliteiten van de Roemeen en de kunst van het bespelen van het publiek kun je niet twijfelen, hij is een crack.

Op het gebruik van vuur en rook wordt zeker en vast niet bespaard, zeker niet tijdens het vijfde nummer Let There Be Night dat veel weg heeft van een blitzkrieg. Toch kan ik mij het gevoel niet ontdoen dat de show wat uitgerokken wordt en feit dat veel nummers op elkaar lijken zorgen ervoor dat na een uur of zo wat matheid optreedt.