Met V2: Vergelding bracht The Monolith Deathcult een tweede deel in een drieluik uit. Wij vinden de V-platen geweldig en wilden wel meer weten over de totstandkoming van dit triptiek. Het relaas vindt u terug hieronder. Neem je tijd, het gesprek duurde goed een half uur.

The Monolith Deathcult zit middenin de creatie van een ware trilogie: de V-albums. Het triptiek vond zijn aanvang in de zomer van 2017 middels de release van V1: Versus. Eind 2018 kwam daarop V2: Vergelding. Het derde deel staat in de steigers, maar een releasedatum moet nog beslist worden. Tussen al het werk door vonden we Michiel Dekker, Carsten Altena en Robin Kok bereid om te ouwehoeren over zichzelf, hun muziek en hun platenlabel. We zochten het drietal op via Skype. Robin Kok was ook aanwezig in de chatruimte, maar dan eerder als stille vennoot.

Amped-Up.be: Vertel eens over de ontstaansgeschiedenis van de band. Jullie zijn in 2002 begonnen onder de naam Monolith. Hoe zijn jullie bij elkaar terecht gekomen?

Michiel: Monolith is eigenlijk begonnen in Zwolle, op een eindejaarsborrel of zo, waar ik de toenmalige drummer tegen het lijf liep. Wij wilden graag een deathmetalband beginnen. Op dat moment is de band eigenlijk begonnen. Robin Kok is er toen vrij snel bij gekomen als losse zanger. Dat was in 2002. Carsten Altena is er in 2004 bij gekomen, tijdens de werken aan de tweede plaat The White Crematorium.

Carsten: Ik had toen wel wat toetjes ingespeeld, wat apotheosen, maar dat stelde niet zo heel veel voor. Het kwam neer op een kleurtje hier en een kleurtje daar. Ik zat toen in Izegrim wanneer Michiel mij effectief bij de band vroeg. Er was al een begin gemaakt in het schrijven van The White Crematorium.  

Michiel: Sindsdien zijn wij eigenlijk altijd bij elkaar gebleven zoals dat dan heet.

Carsten: Ik ben er wel even uit geweest om naar India te gaan hé…

Michiel: Om jezelf te vinden (lacht)… Dat was vooral omdat wij wilden dat Carsten naar India ging om zichzelf te vinden.

Carsten: Ik werd onhandelbaar…

Michiel: The White Crematorium, onze tweede plaat, was eigenlijk een blauwdruk voor de stijl die we later zijn gaan doen. De toetsen en samples hebben later een steeds grotere rol ingenomen. Zo klooien we wat sinds 2002. Rommelen we wat in de marge… Hoeveel platen hebben we nu eigenlijk al gemaakt? Ik ben de tel even kwijt…

Amped-Up.be: Ik tel er nu zeven, met Vergelding erbij.

Michiel: Ja, we hebben zeven platen gemaakt. Voor mij is het eigenlijk voor elk album het hele proces helemaal overnieuw. Het blijft leuk. Een plaat maken, uitbrengen, spelen, een nieuwe plaat maken… voor mij is de rek er nog lang niet uit. Voor de andere twee wel, maar voor mezelf: ik ben bang van niet…

Carsten: Ik hou nog wel vol eventjes…

Amped-Up.be: Als jullie aan zulke plaat beginnen, hoe komen dan de ideeën?

Michiel: Dat is een van de lastigste vragen denk ik, hoe dat werkt.

Carsten: Volgens mij Michiel, ben jij degene die een film heeft gezien, of een boek heeft gelezen. Daar wordt jij dan door geïnspireerd. Dan ga je tekst opschrijven. Daarnaast schrijf jij een hoop riffs en doe ik af en toe wat riffjes en keyboards schrijven. Maar ja, hoe wordt het dan een nummer?

Michiel: Eigenlijk is dat niet fatsoenlijk te beantwoorden. Het hangt er heel erg vanaf wat we op dat moment interessant vinden. Bijvoorbeeld rond Triumvirate (in 2008) zaten Robin en ik veel te lezen rondom de clan van Saddam Hoessein. We hadden er documentaires over gezien en dan duik je daar helemaal in. Gave hoeken, gave zinnen waar dan best een heel nummer omheen te bouwen is. Het gaat eigenlijk op een heel natuurlijke manier. Er is niet echt een masterplan.

Carsten: Volgens mij is er toch wel een beetje een maniertje. Wat ik al zie: enerzijds worden riffs bedacht. Anderzijds zijn er concepten: dat Saddam Hoessein-verhaal. Meestal maakt Michiel een demo. Dan hebben we een idee: waarschijnlijk gaat deze tekst er bij komen. Dat inspireert mij dan weer als toetsenist om bepaalde dingen te doen, om bepaalde zaken er aan toe te voegen welk dat verhaal versterkt. Op een gegeven moment worden de teksten gefinaliseerd en dan maken we er een heel nummer van. Het gaat allemaal wel heel hard heen en weer.

Michiel: Ik denk dat de buitenstaander er meer een soort plan er in ziet dan wijzelf. Het enige dat ik weet is dat er voor mijzelf een soort planning aan zit en dat ik, anders dan vijf, zes jaar geleden niet meer gestresst raak als we even geen output hebben of zo. Dat er geen inspiratie is. Ik weet wel inmiddels dat het uiteindelijk wel goed komt. We hebben best wel veel artistieke denkkracht met z’n drieën dus het vult elkaar altijd mooi aan. Eigenlijk vallen alle puzzelstukjes altijd wel op zijn plaats, uiteindelijk.

Amped-Up.be: Een belangrijk iets binnen de muziek Van The Monolith Deathcult zijn toch wel de samples, vind ik persoonlijk. Er zitten soms hele mooie dingen in. Bijvoorbeeld bij Vergelding zijn jullie er in geslaagd Sir David Attenborough te contacteren of te simuleren, dat laat ik in het midden. Hoe komen jullie met die ideeën. Hoe ontstaat zoiets? Want dat overstijgt toch wel een beetje de muziek.

Carsten: Ik weet, bij Tetragrammaton dachten we: misschien is het wel cool om… wij vinden allemaal Transformers cool, dus laten we kijken of we Peter Cullen kunnen regelen om de cd in te spreken. Dat is dan een soort van gelukt (lacht).

Michiel: Het heeft behoorlijk wat geld gekost en heel wat e-mailwerk.

Carsten: Dat idee hebben we verder uitgebouwd in de V-trilogie waar we nu mee bezig zijn. In de eerste V hadden we een soort van, hoe heet die dude ook alweer, zo’n  Twilight Zone-stem in gedachte ( de stem van Rod Serling, nvdr). En nu…het was heel toevallig. Ik was Sir David Attenborough-docu’s aan het bekijken met mijn vriendin in de winter. Volgens mij was jij daar ook en beetje mee bezig, Michiel.

Michiel: we hadden een idee om van de V-albums een soort totaalervaring te maken. Dus niet een album met een paar losse nummers. Maar meer alsof je een lange documentaire zit te bekijken waarvan verschillende episodes aan elkaar gepraat worden. Om dan toch meer het idee te geven dat het één geheel is in plaats van losse tracks vind ik dat heel gaaf als het aan elkaar gepraat wordt. Maar we hebben ook genoeg reviews gehad die dat verschrikkelijk irritant vonden. Dat stimuleert ons dan enkel maar om daar mee door te gaan.

Carsten: V3 gaat ook zeker een “narrator” krijgen, maar we zijn er nog niet uit welke. Maar die gaat zeker komen.

Michiel: Er zijn inderdaad al ideeën, maar we moeten dat nog uitvogelen. Het gaat er vooral om dat we het zelf leuk vinden. Series zoals The Twilight Zone of Stranger Things raken een bepaalde snaar. Daarom zijn ze zo groot geworden. Deze creëren een bepaalde feelgood-tijd uit je jeugd. Daar zit eigenlijk mijn grootste drijfveer. Dat is wat we met Peter Cullen als Optimus Prime hebben gedaan. Als we live spelen, dan zie je in het publiek de oogjes groter worden alsof Optimus Prime er echt staat.

Carsten: Er zijn eigenlijk genoeg dertigers en veertigers die Transformers hebben gekeken. Die vinden dat ook natuurlijk prachtig.

Amped-Up.be: Toen ik de plaat mocht reviewen – muzikaal vond ik het perfect in orde – was ik op één vlak teleurgesteld. Als je de intro en Fist Of Stalin, dat eigenlijk een soort reboot is van Army Of The Despised, niet meetelt, heb je maar vier nummers.

Michiel: Ja…

Carsten: Maar wel vier hele goeie hé!

Michiel: Ik vind dit een hele vreemde discussie. Die nummers van ons zijn extreem gelaagd. Een nummer als Rise Of The Dhul-Fakar, daar had ik ook voor kunnen kiezen om die helemaal uit elkaar te trekken. Dan hadden we een half uur extra muziek gehad. Maar waar hebben we het dan over? Dan hebben we het puur over seconden tellen. Ik had er ook voor kunnen kiezen om – zeg maar – zes, zeven nummers in de stijl van Napalm Death of vier-akkoorden-punk op te nemen. Die had ik er dan bij op geplakt. Dan had niemand gezeurd over de tijd. Dus, waar hebben we het over? Onze muziek is extreem gelaagd. Dus er gebeurt veel meer dan bij een band die dezelfde riff vijftien minuten lang herkauwt.

Carsten: Ik vind dat zelf allemaal geen probleem. Ik heb zelf een paar favoriete bands die iets hebben uitgebracht met een speeltijd van een half uur. Dat heeft mij nooit gestoord. Meestal heeft dat er in geresulteerd dat ik nog een keer op play drukte, weet je.

Michiel: Ik wil ook mijn hand aan de boezem steken. Er staat duidelijk vermeld op de promosite dat het om ep’s gaat. De drie V-albums, dat zijn ep’s. Die duren ook korter. Wij hebben voor deze opzet gekozen, omdat we merkten dat we bij onze langere albums, zoals Triumvirate en Tetragrammaton, dat op een gegeven moment na een minuut of dertig, vijfendertig die laatste twee nummers – waar ook ontiegelijk veel werk in zit – dat die eigenlijk een beetje ondersneeuwden. Of dat men dan eigenlijk genoeg had en niet meer naar die muziek luisterde. Dat is natuurlijk zonde.

Carsten: het duurt gewoon lang voor we zo’n album klaar hebben. We wilden gewoon sneller dingen uitbrengen.

Michiel: Dan zou je ook nog kunnen zeggen: ja ja maar doe dan ook de prijs van een ep. Dat heeft ie ook. De prijs van cd’s zijn veel duurder. We hebben extra concessies gedaan op het artwork. Mensen die de plaat online kopen hebben een digitaal ding waar dat geen profijt van heeft. Maar artwork op een cd is groter, het is duurder en meer uitgebreid. het is mooier om te zien. Op zich: ik snap wat je zegt, maar ik ben er totaal niet mee eens.

Amped-Up.be: Oké. Het enige gevoel waar ik nog mee blijf zitten, en ik giet dit in een voorbeeld: je wacht op de nieuwe Star Wars-film. Hij komt eindelijk uit, maar dan duurt die plots maar een uur. Ik vond het niet echt een negatief punt, maar je hebt het nu helemaal verduidelijkt. Je wil de luisteraar blijvende aandacht op je erg arbeidsintensief materiaal laten vestigen door matiging van de kwantiteit.

Michiel: Kijk, als er elk jaar een Star Wars-film zou uitgebracht worden van een uur, maar dusdanig kwalitatief en op zulke manier dat het mooi in elkaar draait met het vervolg dan is daar best mee te leven.

Amped-Up.be: Duidelijk verhaal. Iets anders nu. The Monolith Deathcult ervaar ik soms als het metal-equivalent van de stand-up comedy. Jullie zijn in de ruimste zin, dus niet alleen in de muziek maar ook via de social media zijn jullie fijn natuurlijk ironisch. Wordt daar vooraf over nagedacht over die concepten of is dat eerder iets spontaans?

Carsten: Beiden. Soms wordt er over nagedacht, maar soms komt dat ook gewoon spontaan.

Michiel: We doen dit ook al vijftien jaar met dezelfde groep mensen. We hebben allemaal een beetje dezelfde ironie en zwarte humor op het randje: kan net wel/kan net niet. Dat hebben we natuurlijk… Maar de meeste dingen komen wel vanzelf. Er wordt helemaal niet zo diep nagedacht over hoe wij bepaalde dingen uiten op Facebook. Dan heb ik het niet over bepaalde advertenties maar hoe wij reageren of hoe iets er uit ziet. Of hoe je het brengt. Ik vind dat juist heel erg leuk om te doen. Omdat je ook een soort van ongrijpbaar bent.

Carsten: Ik merk toch dat een hele hoop metalbands zo ernstig zijn. Als ik bijvoorbeeld op een verjaardagsfeestje ben waar iedereen zo ernstig is krijg ik de behoefte om te gaan lopen stangen. Ik denk dat de rest ook zo in mekaar zit. We zitten in de metalscene, we kijken om ons heen. We zien allemaal ernstige bands. Dat kan anders. Volgens mij is metal juist tegen dingen aan schoppen. Ook binnen je eigen domein.

Michiel: Maar je moet wel heel goed in de gaten houden dat het niet melig wordt. Wij zijn zeker geen melige band. Maar sommige metalbands, en daar zijn zelfs erg grote bij, die volharden zo in hun image. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Behemoth, dat hondenvoer verkoopt. Of al die bands die plots hun eigen biertje hebben. Ik wordt daar heel melig van. Ik moet daar heel erg om lachen.ik vind dat stom. Ik vind dat niet stoer. Ik vind dat wij een erg stoere band zijn. Maar je kunt ook stoer zijn door ook een grap te kunnen maken over jezelf. ik vind dat ironie erg belangrijk is. Plus als wij onszelf al tot op de grond afbranden dan kun jij dat als journalist natuurlijk niet meer.

Amped-Up.be: Dan laat je weinig ruimte over, inderdaad.

Carsten: wij koppen ‘m er alvast voor je in.

Amped-Up.be: Het werd net al een beetje aangehaald: soms gaan jullie op het randje. Bijvoorbeeld in Rise of the Dhul-Fakar. De inhoud van dat nummer is in België momenteel erg actueel door de verplichte repatriëring van kinderen van IS-moeders. Of mensen die eerst hier gaan lopen om ginder te vechten en nu weer terug willen. Hebben jullie al eens tegenwind ervaren? Zoals bijvoorbeeld Carach Angren die vorig jaar op de korrel genomen werden door de ChristenUnie omdat ze op kerstavond wilden spelen in de P60 te Amstelveen?

Michiel: Nou weinig. Maar dan wil ik een wedervraag stellen: wat is volgens jou dan op het randje in The Rise Of Dhul-Fakar?

Amped-Up.be: Wel, ik vind het persoonlijk niet op het randje. Maar ik stipuleer dit meer naar de mainstream publieke opinie. Dus eigenlijk de mensen die niet weten waar het om gaat.

Michiel: Wij hebben in eigen land nooit last gehad van welke christelijke partij dan ook. Het Carach Angren – verhaal is door de zaal erg slim uitgemolken. Eigenlijk was dat een heel klein stormpje in een heel klein glaasje water. Dat stelde eigenlijk niks voor. Maar qua promotie kwam het mooi uit. Wel is het zo: ik weet niet of jij vandaag onze post gelezen hebt waar wij de symbolen op deze plaat uitleggen? Daar hebben we een stukje geschreven over de Dhul-Fakar. De band begon in 2002 en wij zijn “elf september millennials”. Wij hebben de tijd voor 9/11 en de tijd na 9/11 meegemaakt. Wij hebben daarop de islam op de korrel genomen. Zoals Behemoth en Deicide dat met het christendom doet. En net daarom hebben wij, vijftien jaar na dato, nog altijd moeite om voet aan de grond te krijgen in Duitsland. Met name – heb ik begrepen hoor – dat daar bookers zijn die tien, vijftien jaar ouder zijn. Die komen allemaal uit een linkse kraakpand-achtige scene. Je kunt honderd keer uitleggen dat er geen enkele grond voor is, maar als je honderd keer moet uitleggen dat kritiek hebben op de islam geen racisme is… Als je daar je discussie al mee moet beginnen dat weet je eigenlijk dat de strijd op voorhand al verloren is. Die tegenwind hebben we wel eens ervaren. Maar we zijn nog niet op Metalsucks geweest. De antifa is nog niet langs geweest, dus op zich valt het allemaal wel mee. Maar ik denk dat de mensen die ons wel op de korrel hebben zich al eens verdiepen in ons materiaal. Die lezen zich in in onze interviews en dergelijke. Die weten prima wat voor vlees we in de kuip hebben. Ik vind ook dat metal een beetje gevaarlijk moet zijn. Het moet een beetje schuren.

Amped-Up.be: Jammer verhaal eigenlijk dat The Monolith Deathcult dan hierdoor niet gemakkelijk op affiches geraakt bij onze oosterburen zoals Party.San of Summer Breeze… Dat komt niet door jullie maar door de lokale bookers.

Michiel: Aan de ene kant wel jammer, maar aan de andere kant: wij weten dat we niks verkeerd doen. En wat kan je er aan doen. Ik ben ook niet bereid om charme offensief te gaan voeren. Of je handtekening te zetten onder belachelijke groepen als “metalheads against racism”, dat soort groepen. Die zijn radicaler dan hetgeen waar ze tegen strijden. Er is niet zoveel aan te doen en ik hoop ooit dat het kwartje valt daar in Duitsland. Dat land is nog behoorlijk aan het afrekenen met het eigen oorlogsverleden, dus ik denk…ach wie weet.

Amped-Up.be: Ik hoop jullie daar toch ergens te zien volgende zomer. Nu een vraag over het artwork. Ik vind het mooi en bijzonder. En op een bepaalde manier ook een beetje minimalistisch. Is dit jullie eigen werk of hebben jullie daar iemand voor aangesproken?

Carsten: Ik ben naast muzikant ook grafisch vormgever, dus dat komt grotendeels uit mijn koker. We hadden al een beetje samen bedacht. We wilden wel iets in de stijl van jaren zestig, zeventig- posters. Ze hebben ook wel een beetje die look. Dat is een concept dat we samen bedachten De uitwerking is heel makkelijk. Ik doe de concepten. De DTP-er werkt het uit zodat het een heel album kan worden.

Amped-Up.be: Jullie zaten met V1 op Hammerheart. Met V2 zitten jullie bij Human Detonator Records, waarvan ik vermoed dat jullie er zelf een beetje achter zitten…

Michiel: (lacht) O ja?

Amped-Up.be: Was het contract gewoon afgelopen, of hadden jullie behoefte aan meer artistieke vrijheid?

Michiel: Het verhaal is niet zo spannend, maar daarom niet minder interessant. Guido (Heijnens, nvdr) van Hammerheart, inmiddels wel een goeie vriend van ons, is met het concept gekomen van de drie ep’s. Dat zijn we dan ook gaan doen. We vertelden eerder dat daar veel tijd en energie in gaat zitten. Je geeft dit in feite aan het label. Je bent dan je rechten kwijt. Dus we hadden bedacht: weet je wat we doen, we nemen een deel van de kosten voor onze rekening en dan willen wij de rechten hebben. Daar wilde Hammerheart niets van weten, wat ik wel begrijp. Want als wij de nieuwe Ghost worden, dan heeft het label de rechten aan ons weggegeven. Dat snap ik wel. Daarop hebben we besloten om uit elkaar te gaan en het zelf te gaan doen. Wij hebben alles zelf bekostigd. Van het mixen, masteren, videoclips… tot en met de persing et cetera. We zijn een bedrijf met een niet zo’n sexy naam. Dus we dachten: we richten een fictief label op, dan heb je iets cools om op de hoes te zetten. Zo zijn we Human Detonator Records, ons eigen platenlabel. En dat bevalt goed.

Amped-Up.be: Om af te sluiten: jullie hebben nog niet zo bijster veel optredens klaar staan in de nabije toekomst. Zit daar een stroomversnelling in aan te komen? Mogen we jullie op grotere festivals verwachten?

Michiel: We hebben momenteel heel wat opties staan. Eigenlijk denk ik dat we in de saaie weken van januari onze hele live planning in een keer er op gaan gooien. Er zit genoeg in de pijpleiding, alleen hebben we nog niet alles helemaal rond. Het is allemaal nog een beetje vaag, maar we gaan genoeg live spelen. Sowieso twee keer in België.

The Monolith Deathcult speelt op 22 februari in Aalst, als onderdeel van de Archspire Tech Trek die neerstrijkt in zaal Cinema.