Voor de tweede avond op rij begeven we ons naar de emblematische Santana 27, één van de bekendste zalen in het noorden van Spanje als het gaat om rock- & metaloptredens, in naam en capaciteit vergelijkbaar met Trix in Antwerpen.

Gisteren een metalcoreavond met Architects, vandaag Keltische punk. Flogging Molly komt na tien jaar nog eens afgezakt naar de grootste stad van het Spaanse Baskenland en eigenlijk het hele noorden van Spanje.
Als hier de vorige keer geen kat aanwezig was is er anno 2019 wat verandering in gekomen, vanavond is ruw geschat een kleine 1000 man aanwezig.

De show wordt afgetrapt door Bastards On Parade, een Keltische punkband uit La Coruña, Galicië, in het extreme noordwesten van het schiereiland, die al meermaals op de planken stonden van één van de leukste festivals van het Iberische schiereiland, Resurrection Fest. Uitgedost in een T-shirt van The Clash en met een Gibson Les Paul rond de nek met het opschrift “Love Music – Hate Facism” steekt zanger/gitarist David Boozer het vuur aan de lont om een avond feestelijke punk in gang te schieten voor een Baskisch publiek die van meet af aan de benen losgooit. Springen, dansen, zingen, … het publiek krijgt er niet genoeg van en dit vanaf het startschot. Bastards On Parade zijn zeker geen nobele onbekenden voor dit publiek die niet enkel uit het Baskenland komt, we mochten voor de show al Fransen opmerken en ik mocht een praatje slaan met Amerikanen die momenteel leven en werken in Asturië.

De nummers die de band brengt zijn enigszins in het Engels, maar hun laatste langspeler die twee maand geleden op de markt kwam na vijf jaar muzikale stilte, Cara a Liberdade, werd volledig opgenomen in het Galicisch, een album waarmee de band haar tiende verjaardag vierde. Uiteraard wordt de jongste plaat vanavond gepromoot en die mag er best wel zijn, ik vind de band aardiger in het Galicisch dan in het Engels, iets dat uiteraard volkomen subjectief is.

Bastards On Parade, met in de persoon van Aspy een beer van een vent op doedelzak, brengt een verbazingwekkend sterke set terwijl de bierkranen achter de toog non-stop gerstenat debiteren. Dansen en rondspringen veroorzaakt nu eenmaal dorst.
Wanneer zanger David Boozer een moshpit aanvraagt, wordt deze meteen gretig op zijn wenken bediend. Feestnummers in zowel het Engels als het Galicisch volgen elkaar op en zorgen voor een optimale stemming in de zaal en een goed opgewarmd publiek tegen dat de headliner mag aantreden, dit ondanks de frisse temperaturen buiten de zaal.

Naar het einde van de set toe krijgen we twee merkwaardige nummers, een eigen versie van We’re Coming Back van Cock Sparrer en A Rianxeira, het niet officiële hymne aan Galicië dat door menig Galiciër gezongen wordt wanneer die te diep in het glas gekeken heeft of door de aanhang van Celta de Vigo.

Het is klokslag 22:00 uur wanneer geboren Ier Dave King en zijn gevolg het podium betreden, 6 man en een vrouw sterk, voor een zeer heterogeen publiek, op de tonen van The Who’s Baba O’Reily.
Niettegenstaande Flogging Molly haar jongste elpee Life Is Good uit 2017 komt voorstellen krijgen we een amalgaam aan nummers aangeboden, het ene al feestelijker dan het andere. De goede sfeer op het  podium wordt vanaf het begin overgedragen op het publiek.

Tussen de nummers door krijgen we meestal een anekdote te horen in verband met het komende nummer, tijdens de nummers zelf tonen de muzikanten zich van hun beste kant terwijl het publiek helemaal uit de bol gaat, de fans moesten meer dan een decennium wachten op de terugkeer van één van de boegbeelden van het genre.
Het feest gaat onverstoord verder met hoofdzakelijk nummers uit het nieuwe album, het succesrijke Float, eersteling Swagger en het album van de doorbraak, Drunken Lullabies, van Speed of Darkness uit 2011 krijgen we verbazingwekkend genoeg niets te horen. Nada!

Dankzij het familiair gedrag van de frontman van de band krijg je de indruk een stel vrienden te bekijken in plaats van een band van over de grote plas die bekende nummers brengt als Drunken Lullabies, Requiem for a Dying Song of andere Swagger.
Een schitterende set vol energie, een flinke dosis humor en een overheersend feeling good gevoel wordt na anderhalf uur afgesloten met The Seven Deadly Sins uit Within A Mile From Home.

Na een korte stilte komen de Amerikaanse Ieren nog eens terug met If I Ever Leave This World Alive en het onvermijdelijke Salty Dog die de zaal een laatste keer uit de bol laat gaan.
Nadat Flogging Molly de laatste noot gespeeld heeft krijgen we Always Look On The Bright Side of Life van Monty Python waarbij de twee bands van vanavond samen op het podium het publiek bedanken en uitwuiven, twee bands die ervoor gezorgd hebben dat het publiek met een goed gevoel huiswaarts keert of verder gaat feesten in de bruisende stad.