Toen Peter Steele in 2010 het tijdelijke voor het eeuwige wisselde, besloten de overige bandleden om Type O Negative maar meteen samen met zijn frontman in het graf te laten glijden. Wie zou immers in staat zijn het immense gat te vullen dat hij naliet?  En toch werd er met A Pale Horse Named Death een poging gedaan om de muzikale erfenis van Type O Negative levend te houden. Al is ‘levend’ misschien niet de beste term om het tegen-beter-weten-in-vegeteren dat bezongen wordt te omschrijven. Tijd om de whisky bij te vullen, want vrolijker zijn de heren er de voorbije jaren niet op geworden. Gelukkig maar!

Het vorige album dateert alweer van 2013. Het zag er even naar uit dat A Pale Horse Named Death in een blijvende zombie-toestand zou verkeren, maar kijk, de wederopstanding is een feit. Nog steeds met de twee voormalige Type O Negative drummers Johnny Kelly (ex-Danzig) en Sal Abruscato (ex-Life Of Agony), waarvan de laatste tegenwoordig de gitaar en zang voor zijn rekening neemt. De ingrediënten waaruit dit album samengesteld is, zullen voor de fans van de vermelde bands geen enkele verrassing bevatten. De gekende rottende stokpaardjes worden nog steeds met evenveel overtuiging van stal gehaald: donkere gitaren die dezelfde riffs uitentreuren herhalen, terwijl de apocalyps, ahum, vrolijk bezongen wordt. Dat einde der tijden is overigens nooit een reden tot paniek, noch laaien de vlammen verschroeiend hoog op. Verwacht je hier dus niet aan overdonderende riffs of intens geschreeuw. Nee, dit is doom: er wordt een verveelde blik op de wereld geholpen, en we stellen ons de vraag of het eigenlijk wel zo’n verlies zou zijn als die ten onder zou gaan. Nog een shotje whisky, graag…

Met het titelnummer heeft A Pale Horse Named Death alvast weer een pareltje in handen, een eenvoudig pianostukje verklaart de weltschmerz voor geopend, maar dra beuken de drums en knerpen de gitaren als vanouds. En al missen we Peter Steeles gevoel voor droge humor, die de eigen neerslachtigheid met de nodige ironie benaderde, toch wordt ook die traditie in ere gehouden met zinnetjes als ‘I’ve got this funny feeling that God is dead’, waar het lichtvoetige met het dramatische gecombineerd wordt. Verder zijn er weinig bands die kunnen zingen over spelende kinderen in de zon (We All Break down) alsof dat het meest deprimerende feit ter wereld is.

In goeie Type O Negative-traditie zijn er ook wel weer wat nummers te vinden die meer vreemde geluidjes dan muziek bevatten, zie de intro en de outro. Ergens tussendoor haalt ook The Woods nog eens de vaart uit dit album. En nee, niet elk nummer is onvergetelijk of er pal op, maar ook dat is niet nieuws: ook de vorige albums bevatten wel de nodige vullers, en dat is nu niet anders. So what and who cares: tussen alle depressies door blijft hier en daar wel een beklijvende riff hangen, neurie je een melodie mee, of valt er een spitse zinsnede op,…

Ik geef toe dat ik met speciale aandacht uitkeek naar het afsluitende nummer, want op de vorige albums bleek dat toch altijd het neusje van de (rottende) zalm te zijn. Dreams of the End begint fenomenaal: die opgebouwde duistere spanning, die droge drums die als een donderslag weerklinken en blijven neetrillen, die zware riffs die invallen,… O ja, dat is vintage Type O Negative / A Pale Horse Named Death. Helaas waaiert het nummer naar het einde toe wat uit, en ook dat is wellicht vintage, maar toch blijft het gevoel dat dit nummer misschien wel een beter slot verdiende.

Kortom, When the World Becomes Undone is opnieuw een plaatje geworden zoals alleen een A Pale Horse Named Death dat nog kan maken. Wie heimwee heeft naar de tijd waarin Type O Negative het geluid van gothic metal bepaalde, krijgt hiermee eindelijk nog eens nieuw materiaal van hoog niveau in handen. Een dreun in het gezicht is dit niet, maar A Pale Horse Named Death biedt wel nog steeds een onvergelijkbaar geluid aan. Fris ruiken doet het misschien niet, maar een verademing is het wél.