Zes jaar geleden zagen we Parkway Drive voor het eerst aan het werk in een zaal, meer bepaald De Waagnatie in Antwerpen tijdens de Vans Off The Wall Music Night met We Came As Romans, Memphis May Fire en Like Moths To Flames. Sindsdien is heel wat water door de Schelde gevloeid en zijn de Aussies een heel grote band geworden die festivals afsluit en grote zalen overal ter wereld vol laat lopen. Afgelopen vrijdag waren de jongens uit Byron Bay in Vorst Nationaal waar we als bezoekers aanwezig waren, drie dagen later stonden we in de fotopit van het Palladium in het Duitse Keulen, de eerste van twee uitverkochte avonden voor de Aussies.

De show wordt aangevat door een andere Australische band, deathcoreformatie Thy Art Is Murder uit Shitney zoals CJ McMahon zijn thuishaven Sydney noemt. Al van bij het binnenkomen in het oude fabriekspand valt het op dat Thy Art Is Murder de eerste is om aan bod te komen vanavond, een enorme backdrop met hun naam erop siert het podium.
De band mocht al meermaals als opwarmer dienen voor Parkway Drive en dat is anno 2019 niet anders. Naar goede gewoonte is de frontman uitgedost in een lange donkere trui met kap en een zwarte jeans. Wat ook meteen opvalt is dat niet Lee Stanton achter de drumkit zit maar zijn stand-in Jesse Behaler die in Brussel in een T-shirt van de voortreffelijke geuze Cantillon uit Anderlecht zat te drummen.

De band brengt een potpourri van de beste nummers uit de drie laatste albums voor een nog halflege zaal, startend met het best technische Dear Desolation dat ook de titel is van de laatste langspeler van Thy Art Is Murder. Het aanwezige publiek is meteen mee met één van de voorlopers van het genre terwijl de eerste rijen uit de bol gaan. De band gaat snoeihard, het is echter wel jammer dat de band zo weinig plaats heeft gekregen.
Het drumtoestel staat tegen de rand van het podium waardoor het wat moeilijker wordt om te bewegen voor de frontman. Ondanks het gebrek aan plaats op het podium weet de zanger zich een weg te banen op de PA voor het podium, om die moeite te belonen vraagt hij om een wall of death die gewillig wordt ingevuld door het Duitse publiek.

Wanneer social media wiseguy CJ McMahon op de nadarafsluitingen kruipt, gaan een aantal mensen in zijn buurt door het lint.
Helaas is de set van de Sydneysiders maar zes nummers lang of beter gezegd kort, het mocht van mij gerust wat langer geweest zijn maar wat nog komen moet is ook niet slecht. Ik ben onder de indruk van zowel de techniciteit van de muzikante en wat kan CJ McMahon overweg met die stembanden van hem.

Een half uurtje na het einde van de Thy Art Is Murder set krijgen we één van de grondleggers van de metalcore voorgeschoteld, niemand minder dan Killswitch Engage uit het Amerikaanse Boston, geen integrale Aussie avond dus. KSE viert dit jaar haar twintigste verjaardag en gaat dat in de loop van het jaar doen met een achtste album, dat wist frontman Jesse Leach ons althans te vertellen.

Killswitch Engage is de tweede band die de kans krijgt om het publiek nog wat warmer te maken voor headliner Parkway Drive. Niettegenstaande de Amerikanen de oudste mannen op de affiche zijn starten ze met een overvloed aan energie aan de set. Vooral frontman Jesse Leach en bassist Mike D’Antonio nemen het voortouw al doet gitarist Adam Dutkiewcz goed zijn deel. Elke KSE show krijgt haar humoristische toets dankzij de afstammeling van Europese ouders die maar al te graag de grapjas uithangt.
De zaal is ondertussen nog wat voller dan met Thy Art Is Murder, de maximum capaciteit van 4000 man wordt langzaam aan maar zeker bereikt. De band is nog steeds op tour met Incarnate, zijn zevende album, die ondertussen bijna drie kaarsjes mag uitblazen maar zoals eerder vermeld zou de achtste plaat al in de pijplijn zitten.

Het publiek geniet van het optreden van de Amerikanen die een mix van recent en minder recent werk brengen, een mix van verschillende albums door de jaren heen waaruit vooral de hevigere nummers prioriteit krijgen maar ook dat ene trager nummer krijgt veel applaus van het Duitse publiek. Niet enkel nummers uit de twee Jesse Leach periodes passeren de revue, ook een flink aantal nummers uit het tijdperk van Howard Jones die naar verluid een duet zou zingen met Jesse Leach op de op til staande opvolger van Incarnate. 

Tijd voor headliner Parkway Drive, de voormalige metalcoreband die er in slaagde twee avonden na elkaar zaal Palladium helemaal vol te laten lopen, de enige locatie tijdens de Europese tour waar er twee dagen gespeeld wordt en die beide op voorhand tweemaal uitverkocht geraken, straf.
Vanaf de eerste noten zit het er bonk op. Alles bij deze band is gewoon af. Van de theatrale start van de set tot de muzikale noten die ze zelf gecreëerd hebben. Er heerst een nieuwe energie in de volgelopen zaal, een energie die er voorheen niet was tijdens de sets van Thy Art is Murder en Killswitch Engage. 

De set bestaat vooral uit nummers van de laatste twee albums, Reverence & Ire, al maakt dit geen verschil voor het publiek die volop staat te moshen en te crowdsurfen. De security heeft de handen meer dan vol met crowdsurfers die uit alle kanten van de zaal richting podium komen.
Het ritme zit zeer goed, het wordt echter met Idols And Anchors even ingetoomd om vervolgens terug te ontploffen met Dedicated wanneer voor het eerst vanavond gebruik gemaakt wordt van pyros. De combinatie muziek en spektakel gaan hand in hand wat voor een overweldigend applaus zorgt.
Het oude fabriekspand heeft jammer genoeg heel wat steunpilaren staan die het zicht wat belemmeren, tijdens Absolute Power weet een bezoeker optimaal gebruik te maken van de pilaren door er op te klimmen en wat te headbangen alvorens met een backflip terug het publiek in te duiken.

Writing On The Wall wordt geïntroduceerd door vier bevallige dames op verschillende klassieke snaarinstrumenten en wordt verder gedragen door het publiek die op het ritme van het nummer klapt. Tijdens het daaropvolgende Shadow Boxing zijn de dames nog van de partij maar bij Wild Eyes verdwijnen die en neemt het publiek de taak van background vocals op zich vanaf de eerste noten.
Wanneer het publiek de naam Parkway Drive onophoudelijk scandeert doet drummer Ben Gordon er nog een schepje bovenop waardoor frontman  Winston McCall daar zijn tanden bloot staat te lachen. Deze bedankt het publiek voor de jarenlange steun en de twee uitverkochte avonden hier in Keulen.
Tijdens het laatste nummer voor de encore, The Colour of Leaving krijgen we enkel de zanger en een van de dames op cello te horen, helemaal achteraan in de zaal.

Na anderhalf uur verdwijnt de band eventjes en is het vervolgens tijd voor de encore, één waarbij de zanger alleen het podium opkomt in ontblote bovenlijf en een denkbeeldige molotovcocktail aansteekt en deze naar het logo op het doek van Parkway Drive gooit. Daar is het tweede moment van de avond voor de pyro’s. Met een luide knal schieten de vlammen aan en wordt Crushed aangevat. De fijne avond wordt afgesloten met eerst enkele dankwoorden alvorens plankgas Bottom Feeder af te vuren.

Vanavond kregen we drie top bands met Parkway Drive als speerpunt. Morgen is het reset & repeat voor de bands die voor een tweede uitverkochte avond in Keulen spelen. Wie er niet bij was in Vorst om één of andere reden krijgt een herkansing op Rock Werchter.

Setlist

• Wishing Wells
• Prey
• Carrion
• Vice Grip
• Karma
• Cemetery Bloom
• The Void
• Idols And Anchors
• Dedicated
• Absolute Power
• Writings on the Wall
• Shadow Boxing
• Wild Eyes
• Chronos
• The Colour of Leaving

Encore:

• Crushed
• Bottom Feeder