Halfweg januari ging in Belfast een tour van vijf weken van start met twee bands die niet meteen een nieuwe plaat komen voorstellen, de ene komt echter een nieuwe zanger presenteren terwijl de andere de 15-jarige verjaardag van het conceptalbum rond Moby Dick, Leviathan, viert. Ik heb het over de Noren van Kvelertak en Mastodon uit Atlanta.

Als eerste opwarmer krijgen we al vroeg op de avond Mutoid Man geserveerd, een band die niet eens een jaar geleden ook in Tilburg stond te spelen in het kader van het emblematische  Roadburn Festival. Mutoid Man is de band van drummer Ben Koller die ook achter de drums zit bij Killer Be Killed, een zijproject van Mastodon-bassist Troy Sanders en bij hardcoreband Converge.

Ben Koller is er echter niet bij, die heeft een elleboogblessure opgelopen en moest verstek geven voor deze Europese tour, zijn plaats wordt ingenomen door collega Chris Maggio die het voortreffelijk deed.

Net als de twee bands die wat later zullen opteden heeft de band geen nieuwe muzikaal materiaal te presenteren, het trio uit New York brengt progressieve hard rock met psychedelische tinten. Zowel gitarist Stephen Brodsky van Cave-In als bassist Nick Cageao staan elk aan één kant van het podium te spelen gewapend met elk een wit flying-V instrument. Bij mij is het vooral het drumwerk van invaller Christopher Maggio die indruk maakt al is de positieve instelling van de muzikanten wel opvallend, de jongens vermaken zich on stage en delen dat graag met het publiek dat nog niet voltallig aanwezig is.

Bij de Noren van Kvelertak is er geen spake meer van zondagsrust, de band vliegt er meteen stevig in nadat wat akoestische gitaarakkoorden de band aankondigden. De akoestische klanken maken al snel plaats voor gitaargeweld. Gitaargeweld die niet afkomstig is van één of twee gitaren maar welgeteld drie stuks tijdens openingsnummer Åpenbaring

Een kleine minuut nadat de muzikanten het podium innamen volgt Ivar Nikolaisen met een drankbeker in de hand, de nieuwe frontman van de band nadat Erlend Hjelvik vorig jaar deze verliet. Het eerste woord dat bij me opkomt om de nieuwe brulboei de beschrijven is energie, het tweede woord Rose, Axl Rose maar dan in een jonge versie van 25 jaar geleden en met een andere hersenpan. De frontman is een overlopend vat vol energie die heen en weer loopt tussen de drie gitaristen en de blonde bassist, heen en weer zwaaiend met zijn armen. Hopelijk gaat er meteen geen gitarist met een uppercut tegen dek.

Het derde nummer, Nekroskop uit Meir, is nog niet halfweg of Nikolaisen staat al op de crash barriers ondersteund door de security die echter geen vat meer heeft op de zanger wanneer deze zich in de menigte gooit.

De set wordt afgesloten met het geweldige homonieme nummer Kvelertak, met de frontman die vanaf de rand van het podium met een grote zwarte vlag van Kevelertak zwaait. Ik hoop Kvelertak in de nabije toekomst opnieuw aan het werk te mogen zien, maar dan als headliner.

Drie kwartier aan een stuk speelt de band de pannen van het dak zonder ook maar één ogenblik de voet van de gaspedaal af te nemen met een mix van subgenres. Het lijkt er nog steviger aan toe te gaan naar het einde toe. Een energieke set die veel belooft voor de nieuwe langspeler waarvan al heel wat materiaal geschreven is. Naar verluid zou het vierde kind van de band klaar moeten zijn tegen het einde van dit jaar, hopelijk mag het een al even sterk album worden als Meir.

Jammer dat de klank bij het begin niet helemaal zuiver was afgesteld.

Het is 21:20 uur, tonen van Gene Kelly’s Singin’ In The Rain galmen door de zaal. Het is echter Scott Kelly die straks Mastodon zal vervoegen, Gene kan dat al een tijdje niet meer.

Een zwaar innemend geluid vult meteen de zaal terwijl op het podium het LED- achtergrondscherm de eerste psychedelische beelden afspeelt, een scherm die verdeeld is in verticale strepen waardoor je geen compleet beeld krijgt, fraai.

De zware gitaargeluiden van Brent Hills en Bill Kelliher worden aangevuld met de stem van Troy Sanders en de ritmesectie bestaande uit diezelfde Sanders en de voortreffelijke drummer Brann Dailor. De goed gevulde zaal laat juichkreten een zuchten van tevredenheid, ik krijg kippenvel. Het balkon is vanavond afgesloten, desondanks vermoed ik dat er een stuk meer volk is dan in de uitverkochte Ancienne Belgique de dag voordien. Met het balkon dicht en hier en daar een gaatje in het publiek schat ik dat er dik 2000 man aanwezig is (capaciteit met balkon dicht: 2.3OO).

De veel variatie wat lichtshow betreft, dito beelden die me op momenten doen denken aan invloeden van de Noorse schilder Edvard Munch en subtiel gebruik van rook tonen aan dat dit spektakel tot in de kleinste details uitgekiend is. Muzikaal zit alles prima, de klank is goed en mannen spelen foutloos.Voeg daarbij de afwisseling van stemmen en iedereen is tevreden of je moet al een heuse zeurkous zijn om te klagen.

De eerste drie nummers komen uit de twee eerste albums waarna een homogene mix komt van oude nummers en recenter werk. Met de 15^de verjaardag van conceptalbum Leviathan worden er uiteraard wat meer oudere nummers gespeeld tijdens deze tour dan tijdens de vorige passages van de band in onze contreien.

Er is weinig verbale communicatie met het publiek, we krijgen een no-nonsense set van een vol uur waarbij licht- en videoshow met het nummer beter worden. De twee laatste nummers voor het uur, Megalodon en Ancient Kindgom zijn ongetwijfeld de twee hardste nummers van de set.

Over de muziek valt niets aan te merken, niets negatiefs althans tenzij dat Bill Kelliher vanavond niet heel goed bij stem is. Misschien gaat er wel gezeurd worden over het feit dat er maar weinig van de bekendste nummers van de laatste platen gespeeld werden. Amper één nummer uit het succesalbum The Hunger en maar twee uit het daaropvolgend Once More ‘Round The Sun. So what?

Na het uur komt voor het laatst deze tour Scott Kelly zijn vrienden van Mastodon vervoegen, inderdaad vrienden. Al sinds het uitbrengen van Leviathan (2004) heeft de frontman van Neurosis guest vocals verzorgd op elk album van Mastodon. Aan het begin van het derde nummer met Kelly, Spectrelight, schudt Bill Kelliher een solo uit de mouwen die het niemand onberoerd kan laten. Er volgen nog vijf uitstekende nummers samen met Scott Kelly die écht wel de kers op de taart is en iedereen met een goed gevoel naar huis stuurt na een prachtige avond waarin drie bands het beste van zichzelf gaven. Het begin van 2019 is er één om in te kaderen met uitstekende shows van Behemoth, At The Gates, Amorphis, Jinjer, Parkway Drive, Ghost, Kvelertak en deze Mastodon. Long live Rock ‘n’ Roll!