[smart_review]

In een ver, ver verleden, dat soms aan mijn herinnering lijkt te willen ontsnappen, toen er nog geen black metal bestond in mijn beperkte universum en de straight edge hardcorescene nog achter de horizon lag, ging ik eens naar de middelbare school alwaar ik door klasgenoot Pal Hargitai bestookt werd met powermetalsamplers. Nog bedankt daarvoor, het stuurde me op deze wilde rit die metal heet. Het was vooral Duitsland wat de klok sloeg, een loodzware, bronzen bel die nu nog weerklinkt in mijn playlists. Ondanks dat slechts Blind Guardian nog weet door te dringen tot mijn favorieten lijstje anno 2019, was ik destijds nogal onder indruk van de bands uit Hamburg, wat toch wel de bakermat van het genre mag heten. Niet alleen grote broer Helloween deed het goed op mijn Discman^tm, maar ook ondergeschoven kindje Iron Savior werd grijsgedraaid. Dus toen de nieuwe schijf van deze mannen in onze promo pool verscheen, was het punt aangebroken om eens terug te reizen naar mijn roots.

Met hun debuut Iron Savior, dat terug in 1997 uitkwam, hadden de iconen Hansen, Stauch en Sielck direct goud in handen. Nu hebben we het dan ook niet over de minste namen uit het genre. Kai Hansen kan prima de geschiedenisboeken in als de Godfather of Power Metal wat mij betreft en zonder het begeesterde getrommel van Thomen Stauch was er nooit een Blind Guardian geweest. Ja dames en heren, we hebben het hier over metal royalty. En dan frontman van uur nul Piet Sielck. Multi-instrumentalist, befaamd producer, betrokken bij Gamma Ray, Helloween en Savage Circus en vooral begenadigd zanger. Het was onder Sielck dat deze band anthems als Atlantis Falling en Brave New World op plaat zette.

Nu zijn we 22 jaar verder. 22 jaar en zo’n 12 albums verder. Dat is geen kattenpis. Ik was dan erg benieuwd of ik mijn oude powermetalvlam weer aan kon wakkeren met het nieuwe album Kill Or Get Killed. Laat ik het maar meteen uit de weg werken, de titel doet me wat de tenen samentrekken. Grammaticaal trek ik dat niet. Je zou zeggen dat ze dat even hadden kunnen checken met een Anglofiel gelijk mijzelf. Enfin, ik zet me er snel overheen!

De muziek maakt namelijk veel goed. Al vanaf de eerste track. Het kenmerkende van Iron Savior is een sound die voorheen vergelijkbaar was met landgenoten Primal Fear. Een hoog tempo, galopperende en gitaar gedreven sound die doet denken aan een gouden mix tussen klassieke heavy metal en power metal. The best of both worlds zeg maar. Dat beviel de 17-jarige Anomander al prima tijdens de doodsaaie wiskundelessen op school en dat doet het me nu, een slordige 20 jaar later, nog steeds. Het is daadwerkelijk kenmerkend voor deze band en dat was in powermetalland wel eens ver te zoeken, dat eigen stempel wat een band uniek maakt.

De productie van Kill Or Get Killed is er ook een om door een ringetje te halen. Verzorgd door grootmeester Sielck himself, uiteraard. Toch handig als je je eigen recording studio bij de hand hebt. Je hoort het er echt vanaf. Elk instrument heeft zijn plaats en komt kraakhelder binnen, geen vuiltje aan de lucht en Sielcks eigen instrument, zijn proto-metal stem heeft door de jaren nul ingeboet aan kracht of klank. Ik hoor dit duizendmaal liever dan bijvoorbeeld een keukenmeiden krijs van de heer Kiske.

De nummers volgen elkaar op zodat er een duidelijk opbouw in het album zit. Het is toch vooral een reis en strijd die je mee voert door ons sterrenstelsel en ver daarbuiten. Met de ogen dicht waan je je zo tussen de sterren in een strak, glitterpak, met enorme epauletten en een laserpistool/lightsaber. Aan het einde van de kraker Roaring Thunder schieten de laserstralen je dan ook om de oren, het deed me denken aan old school rollercoaster de Revolution in Bobbejaanland.  Kijk, dat heb ik toch wel gemist in jarenlange onderdompeling in het gitzwarte en desolate landschap van black metal.

Het artwork is ook echt classic metal. Het had zo van een Dio- of Manowar-album gekopieerd kunnen zijn, op een goede manier dan toch. Colombiaan Felipe Machado Franco levert al jaren prachtige covers af voor menig (power) metalalbum. Zo verzorgde hij ook de knutsel kunsten voor de laatste twee Blind Guardian-albums en ook de cover van Kill Or Get Killed mag er zeker zijn. Een grimmige en vooral onvriendelijk ogende alien met een railgun, wat wil je nog meer? PEW PEW!

Kijk als je een slak wilt gaan zoeken om zout op te gaan leggen, dan zijn er die wel te vinden. Zo is er wel wat ingeleverd aan nekbrekende snelheid, maar goed de heren zijn dan ook wat ouder geworden en het stoort allerminst wat mij betreft. Het haast 8 minuten tellende Until we meet again is dan wel niet het meest snelle nummer, toch verveelt het niet. Het is als een klassieker uit een verleden tijd, maar dan zowaar uit 2019. Dat spreekt toch van kwaliteit. Verder zijn de teksten en titels wellicht een randje cliché, maar we hebben het hierover heavy/power metal, dat moet vooral ook een kwestie van ‘schoenmaker blijf bij je leest’ zijn. Geen grote verrassingen dus op Kill Or Get Killed, maar daarom zet je zo’n album ook niet op. Het is toch helden, glorie, queesten en strijdgewoel waar het hier om gaat en eigenlijk is dat ook gewoon lekker. Zeker in het sci-fi sausje dat Iron Savior daar overheen kiepert. Toch weer eens wat anders dan draken en tovenaars. De reis van het moederschip Iron Savior gaat voort en ik ben blij dat ik mee aan boord ben.

Tracklist:

01 – Kill Or Get Killed 

02 – Roaring Thunder  

03 – Eternal Quest

04 – From Dust And Ruble 

05 – Sinner Or Saint

06 -Stand Up And Fight 

07 – Heroes Ascending 

08 – Never Stop Believing

09 – Until We Meet Again 

10 – Legends Of Glory 

11 – Sin City