Last in Line - II

Label: Frontiers Music

Metalrockx

[smart_review]

Last in Line, aanvankelijk gestart als een tributeband, is erin geslaagd om een eigen identiteit te vormen die muzikaal nog weinig overeenkomsten heeft met Dio (de band). Na het ontslag van Claude Schnell en het overlijden van Jimmy Bain, zijn Vinny Appice en Vivian Campbell nog de enige overblijvers van het legendarische drieluik Holy Diver, Last in Line en Sacred Heart.

Het grootste verschil zit in de zang, want Andrew Freeman zingt in een totaal andere stijl en toonaard dan Ronnie James Dio en overtreft hem zelfs in kracht. In tegenstelling tot The Dio Disciples, die rondtouren met een hologram van de meester, vormen klassiekers slechts herkenningspunten voor het publiek, waarrond het nieuwe repertoire wordt uitgebouwd. Bij de toer rond voorganger Heavy Crown viel dan ook het verschil in respons met de nieuwe songs op. Dat zal ook niet wijzigen, want deze band zal nooit het succes evenaren.

Vivian Campbell is de ster van dit gezelschap, met ook nog Whitesnake op zijn palmares en zijn andere job bij Def Leppard. Het grootste verschil is dat hij bij voornoemde bands als tweede gitarist in de schaduw stond / staat en hier zich volledig creatief kan uitleven. Ik ben verheugd om vast te stellen dat in plaats van de veilige gitaarpartijen bij deze kleppers, we hier meer overeenkomsten horen met zijn beginperiode in Sweet Savage. Hij speelt een stuk strakker, gemener – spijtig genoeg slecht sporadisch met de snelheid van een Eye of the Storm of Killing Time – maar zijn vaak wilde, geïnspireerde solo’s zijn helemaal terug!

Vinnie Appice’s drumgeluid is herkenbaar uit de duizend, zijn zware drumslagen zijn vergelijkbaar met de impact van John Bonham. Het is dan ook verbazend dat hij, naast zijn carrière als protégé van de grootmeester in Black Sabbath en Heaven & Hell, na diens overlijden nooit meer in een topband terecht is gekomen. Voormalig Ozzy Osbourne-bassist Phil Soussan is niet alleen een look-a-like van Jimmy Bain (ook in kledij), maar heeft de juiste achtergrond en stijl om de ideale vervanger te zijn.

Na een weinig zeggende intro, opent Black Out the Sun het album in midtempo, met een stotterende gitaarriff, zware ritmische drums en krachtige soulvolle zang. Single Landslide steekt er bovenuit met een knappe melodieuze gitaarlijn en meeslepende, zweverige zang en pakkend refrein. Hoogtepunt is de snelle, vurige gitaarsolo. Dankzij de heldere en krachtige productie van Jeff Pilson (Dokken) kunnen we duidelijk elk instrument onderscheiden.

Year of The Gun is een energieke uptempo rocker, met imponerende slaggitaar en ophitsende drums, in de lijn van publieksfavoriet We Rock (Dio). In het slepende Sword From The Stone imponeert Freeman met bijtende en wailende zang. Het agressieve Electrified maakt zijn naam meer dan waar met uptempo en strak samenspel. Love And War steekt eerder in een bluesrock jasje, met meezingrefrein. Afsluiter The Light transformeert van een aanvankelijke ballade in een harde noot, met spetterend gitaarwerk.

II is een sterker en meer gevarieerd werkstuk dan zijn voorganger. Het vele toeren heeft ervoor gezorgd dat de bandleden beter op elkaar zijn ingespeeld en door de meer overtuigende songs, klinkt de band nu zeer herkenbaar als Last in Line.

Tracklist: