Queensrÿche – The Verdict

Label: Century Media

Metalrockx

[smart_review]

Het heeft weinig zin om nostalgisch te blijven vergelijken met de albums uit de glorieperiode. Queensrÿche is geëvolueerd en zal daardoor nooit nog een nieuwe Warning of Operation Mindcrime maken. Toen al geleek geen album op het vorige en ondertussen zijn er heel wat personeelswisselingen gebeurd.

Het grootste verlies was niet Geoff Tate, maar wel gitarist Chris DeGarmo, de beste songsmid, die memorabele nummers op zijn actief heeft. Sindsdien zijn ze minder baanbrekend en succesrijk. Gelukkig heeft Michael Wilton ook een groot aandeel aan auteursrechten en is het straf dat hij er vrijwel alleen in slaagt om de identiteit te bewaren.

Scott Rockenfield speelde nog wel op vorig album Condition Hüman, maar het was toen al Todd La Torre die mee de drumpatronen schreef. Het is begrijpelijk dat ze niet konden blijven wachten op de eventuele terugkeer van Scott uit ouderschapsverlof, aangezien drums als eerste worden opgenomen en als basis dienen voor de songs.

We vergeten dat Todd reeds dertig jaren een onderlegd drummer is en ondertussen de Queensrÿche-stijl ademt. Hij was dan ook te verkiezen boven live-interim Casey Grillo (Kamelot) en hij heeft Scott geïmiteerd, rekening houdend met zijn typische nuances, zoals hij ook Geoff Tate heeft doen vergeten. Je hoort vooral het verschil in snellere passages, waar Scott gewoonlijk meer flitst en gevarieerder is in zijn trommelkeuzes, terwijl Todd het soberder houdt. Vermoedelijk werd wel hetzelfde drumstel gebruikt, want de sound is vrijwel identiek, met dank aan producer Zeuss.

Vlotte opener Blood of The Levant en single Man The Machine klinken herkenbaar krachtig, precies en progressief en zetten de trend voor een harder en donkerder werkstuk. Light-Years ademt Fates Warning, zelfs de diepe zang gelijkt op Ray Alder en de riff vertoont gelijkenissen met I Am van Darkness in a Different Light. Het treft dus dat beide bands tezamen de Amerikaanse tournee doen. Zij die Scott missen, dienen goed te luisteren naar het geïnspireerd trommelwerk op Inside Out. Deze song combineert het uptempo van NM156 met de spirit van Warning.

Dark Reverie is een soort Silent Lucidity, maar dan met ballen. Een sfeervolle semi-powerballade, met in de finale heerlijk tweestemmige gitaren. De intro en de ingehouden, ritmische drums van Bent nemen je terug naar het album Rage for Order. Een donkere, progressieve track, met typisch harmonisch gitaarwerk. In Launder The Consience trekt de band alle registers open. Passioneel gezongen, vol tempowisselingen, breaks en twinsolo’s, smaakvol afgerond met een stemmige piano, annex full band-outro.

Op dit derde album komt de nieuwe line-up tot volle ontplooiing, met hun beste werk tot op heden. De muziek heeft misschien wat meer tijd nodig om te bezinken omdat er meer vlees aan zit, maar de composities en het spel zijn top. Ze trekken de progressieve lijn van vorig album door, met meer diepgang, vernuft en afwisseling.

Benieuwd of ze meer dan twee songs van dit album gaan spelen. In hun live-set teren ze nog steeds teveel op de klassiekers uit de eerste vijf platen. Toegegeven, live klinkt de zanger veel overtuigender dan wat Geoff Tate momenteel brengt. Maar ze mogen wel wat meer vertrouwen hebben in het nieuwe repertoire, want tussen het dertigtal nummers van de laatste drie platen zitten meer dan een handvol parels.

Met driekwartier aan muziek is dit album opnieuw aan de korte kant. Er is ook een speciale editie, met twee nieuwe akoestische songs. De overige zijn bonussongs van de vorige platen, waaronder één exclusief Japanse liveopname. Zij die hebben ingetekend op de Pledge-campagne zijn slecht af, want wegens financiële problemen kan Pledge geen enkele bestelling voldoen en de band is de 70.000 Dollars aan prefinanciering kwijt.

Tracklist: