[smart_review]

Drie jaar lang moesten de fans van één van de allergrootste progmetalbands, zo niet de allergrootste, wachten op de opvolger van hun minder succesvolle rockopera The Astonishing uit 2016. Het vierde album al zonder medeoprichter en één van de voormalige creatieve breinen achter de band, Mike Portnoy.
Het lange wachten is echter voorbij, morgen vrijdag 22 februari brengt Dream Theater zijn 14^de studioalbum uit sinds de band bijna 35 jaar geleden ontstond uit drie Berklee College of Music studenten, drie bijzonder talentvolle muzikanten.

De nieuwe opus die in zes verschillende uitvoeringen verkrijgbaar is ligt vanaf 22 februari in de rekken bij je lokale platenboer of onlineverkoper. Wij mochten Distance Over Time twee weken eerder al digitaal ontvangen en hunkerend ons oor te luister zetten.

Dream Theater bracht vijf albums uit bij Roadrunner Records, maar heeft inmiddels onderdak gevonden bij de  Duitse label Inside Out, een label die uitsluitend progressieve rock & metal uitbrengt en inmiddels deel uitmaakt van Sony Music.
Na een eerste luisterbeurt valt meteen op dat opus # 14 een stuk steviger is dan voorganger The Astonishing, nog maar gelukkig ook, al vind ik die niet zo’n draak als menigeen beweert. We mogen gerust spreken naar een back to the roots-album, eentje in analogie met albums uit het eerste deel van de nineties waarbij melodie met technische hoogstandjes verenigd worden.

Het album werd vorige zomer gecomponeerd en opgenomen tijdens een periode die iets meer dan vier maanden in beslag nam waarbij de vijf bandleden onder één dak leefden, nabij de Yonderbarn Studios in de Catskill Mountains, NY. Bij vorige opnames leefde iedereen op hotel, deze keer hokten de vijf bandleden samen ver weg van alle stedelijke verstrooiingen. Aan het concipiëren van de cover werd wellicht veel minder tijd besteed, het enige minpunt naar mijn bescheiden mening aan dit schitterend album.

Al vanaf Untethered Angel, het eerste nummer en ook de eerste single van het album, vind je agressieve gitaarstukken terug waarbij je meteen de Dream Theater-sound herkent met als hoogtepunt even voor halfweg het nummer een gitaar/keyboards duel tussen Petrucci en Rudess. Een nummer die het heeft over het niet kunnen nemen van toekomstgerichte complexe besluiten. Op track #3, Fall Into The Light, krijgen we halfweg de song een bloedmooi instrumentaal stuk die een best wel agressief slot kent.

Na de drie eerste singles die eerder uitgebracht werden krijgen we met Barstool Warrior, een nummer die net nog op het vorige album kon staan, een nummer met dezelfde positieve bombarie als veel tracks op The Astonishing.
Met de songteksten voor Room 137 levert drummer Mike Mangini zijn eerste alternatieve bijdrage voor de band.
Het langste nummer op deze plaat is, At Wit’s End, een nummer waarvan de lyrics geschreven werden door James LaBrie waarin de frontman een intens portret schetst van de naweeën van misbruik.
Out Of Reach is de enige ballad van het album, een nummer dat eveneens door de zanger geschreven werd en gelukkig niet zo cheesy is als menig nummer van de welbekende gespecialiseerde bands in albums vol goedkope ballads.
Pale Blue Dot is het afsluitend nummer van het reguliere album zonder het bonusnummer, een song waarvan de intro bekend in de oren klinkt, resoluut een op Dream Theater-leest geschoeide afsluiter met schitterende prestaties van Petrucci en Rudess. Een nummer dat nogmaals aantoont welke uitmuntende muzikanten de jongens van Dream Theater zijn.

De gewone versie van het album met 9 nummers klokt af op net geen uur, eigenlijk net geen 57 minuten, naar Dream Theater-normen en best wel kort album waar ook geen ellenlange nummers op te vinden zijn. Hoed af voor dit veertiende werk, ik kijk al uit om de band live aan het werk te zien komende zomer.