Niet dat het niet áltijd genieten is als redactielid van Amped-Up, maar soms is het werkelijk waar een puur genot om te mogen profiteren van de lusten die deze roeping met zich meebrengt. Dan mogen de krenten uit de metalpap gevist worden en word je ondergedompeld in alle weelde, die het door ons zo geliefde genre te bieden heeft. Zo geschiede het dat ik voor dit medium de tour van het jaar mocht verslaan: Ecclesia Diabolica Evropa!

Oké, oké het is pas februari, maar toch ben ik ervan overtuigd dat dit moeilijk te toppen gaat zijn. Het mooie was ook wel dat ik me dat van tevoren al had bedacht, nog voor de eerste noot gespeeld werd. Want wat een line-up werd er ons toch voorgeschoteld! Alsof je aan een 3 gangen diner mocht aanschuiven, met slechts je meest favoriete gerechten op het menu en dat nog in een van mooiste restaurants van de lage landen.

Ronda stroomde langzaam maar zeker vol. Het had wat geduurd want de rij voor K’s Choice smolt samen met die van het metalvolk. Wat ongemakkelijke blikken over en weer mochten de sfeer overigens niet drukken. Ik was gezond gespannen, het is immers niet vaak dat je drie van je favoriete bands, waarvan twee in de top 3, gezamenlijk aan het werk mag zien.

Wolves In The Throne Room trapt het feestje af. Het tijdsschema dat ik eerder die dag nog bekeek op de site van TivoliVredeburg, deed mij al vrezen dat het genieten van deze geweldige atmospheric blackmetalband van korte duur zou zijn. Dat krijg je dan, met een openingsband die slechts nummers van 10 minuten en langer maakt. Na een heerlijk sfeervolle intro begint de band direct het rituele hypnotiseren met de track Angrboda. Gelijk een Wiegedood-track is het repeterende thema van dit nummer genoeg om je al na enkele minuten compleet los te weken van de realiteit en de grond onder je voeten. Er zijn maar weinig bands die me zo in vervoering kunnen brengen als de mannen uit Washington State.

Wat direct opvalt is dat er wederom weinig plek op de geluidstafel over was voor de openende band. De drumkit is nauwelijks uitversterkt, de drie gitaren lijken soms verloren te gaan in elkaars melancholie en ook die keys zijn toch net te ver op de achtergrond. Zo jammer, want deze band profiteert enorm van een goede mix. Ik zette me er snel genoeg overheen, het helpt als je de nummers kent.

Met The Old Ones Are With Us wordt de set vervolgd. Niet iedereen in Ronda lijkt de band helemaal te liggen, toch wordt er hier en daar aandachtig geluisterd en deinen diverse hoofden mee op ritmes en melodieën die soms door de zaal lijken te zweven. Het mooie is dat ondanks dat de nummers worden ingekort en de samples en vrouwelijke vocalen moeten ontbreken, de nummers toch overeind blijven. De uitgeklede versies zijn dan ook meer geschikt voor op het podium.

En dan was het alweer tijd voor de laatste track. Hekkensluiter Born From The Serpent’s Eye blijkt dan ook niet alleen een geweldige song te zijn om een dijk van een album mee te openen, maar ook nog eens prima geschikt om een visitekaartje at geven en een liveset mee te sluiten als er niet genoeg tijd is om het gelauwerde I Will Lay Down… ten gehore te brengen.

Toch ben ik wat teleurgesteld, ik had deze band vlot nog een uur langer aan het werk willen zien en verlangde terug naar de shows in 013 en Luxor Live van vorig jaar.

Na vlug een sigaretje in de gaskamer die de rookruimte heet en een korte blik op de 100 man aan de merchstand van Behemoth, was het tijd voor de volgende helden om aan te treden: At The Gates.

At The Gates was eens hoog genoteerd in het lijstje van bands die zich nodig weer eens tot een reünie moesten versmelten. Gelukkig werden mijn ‘gebeden’ destijds verhoord en mocht ik ze op Graspop voor het eerst live aan het werk zien. Slaughter Of The Soul was al jaren een van mijn favoriete platen en om dat eens in levenden lijve te zien en horen was een traktatie van jewelste.

Nu, jaren later, bleek de reünie niet van korte duur te zijn geweest. Twee nieuwe platen en talloze optredens later staan de mannen terug aan het roer van de Zweedse melodeath cultuur. Ik zag dan ook menig At The Gates show in de afgelopen jaren, sommige van hoog niveau (zoals op DMF) anderen net iets minder, maar altijd overtuigend.

Lindberg had blijkbaar meer in de pap te brokkelen bij de geluidsman dan de jongens van WITTR, want vanaf de eerste noot klapte het geluid van de Ronda-rocktempel me om te oren. Wat een enorm verschil in dynamiek, volume en all round beleving is het toch als de registers verder open mogen.

Zoals gewoonlijk staat de set van At The Gates bol van de agressie en is het tempo moordend. Al zijn deze Zweden inmiddels een jaartje of wat ouder en komt het grijs flink door het rood van Tompas baard, je zou het zo van het podium geweld niet zeggen.

De set zit super in elkaar, ook niet gek met zo’n catalogus aan metal hits, al mis ik wel een nummertje of twee van de eerste drie platen. To Drink From The Night Itself klinkt haast al zo vertrouwd in de oren als opvolger Slaughter Of The Soul, een track die me overigens al een flink deel van m’n stem kostte.

Zo halverwege de set begin ik langzamerhand door te krijgen dat dit wel eens de beste At The Gates show is die ik ooit zag. Het klopt gewoon allemaal. Het spel, de sfeer, het geluid en bij elke track krijg ik een kleine boost adrenaline toegediend. Toch zijn het steeds de tracks van Slaughter Of The Soul die mij net iets harder met de vuist in de lucht doen stoten. Suicide Nation en uiteraard Blinded By Fear zijn de ultieme hoogtepunten van de set en draaien mij volledig warm voor het geweld wat nog komen gaat…

BEHEMOTH!

Ik kan met recht zeggen dat ik sinds Emperor in 013 niet meer zo gespannen was voor een optreden. Ik kan moeilijk stil staan, kijk verwilderd om me heen en krijg het niet voor elkaar om me nog naar de bar te begeven voor een hoognodige Becks.

De introtrack Solve draait al een kwartier op loop en zet de toon. Een projectie van Nederland onder een Sint Peters kruis op een zwart doek verhult het strijdtoneel. Met veel moeite blijf ik weg van setlist.fm om maar niet te verklappen welke tracks zoal gespeeld zullen worden.

En dan barst het geweld los. Met Wolves Ov Siberia doet Behemoth Utrecht op haar grondvesten trillen. Dat is nog eens een binnenkomer. Alle twijfelaars die de nieuwe plaat maar ‘soft’ zijn direct de mond gesnoerd. Het gas werd ook niet bepaald teruggenomen en Daimonos gaat er nog eens dunnetjes overheen. Voor het podium is de mensen massa dan al veranderd in een kolkend slagveld en een duizendtal kelen schreeuwt de blasfemische teksten uit volle borst mee: ‘’All hail slain and risen god! All hail Dionysus!”. Fuck yeah!

Tijd voor wat meer meezingers Behemoth-style. Ora Pro Nobis Lucifer was in 2014 ongetwijfeld mijn metaltrack van het jaar en met reden. Wat een knaller van een song is dat toch. De opbouw, de drive en dan de meesterlijke geschreven lyrics. Zo voert opperpriester Nergal ons van hoogte punt naar hoger punt.

Esthetiek staat bij deze band als altijd hoog in het vaandel. Van de mic stands, tot de outfits, van de paint tot videobeelden op het driehoekige scherm, het is helemaal af en voegt slechts toe aan de enorme sfeer die deze band weet te creëren, puur en alleen door presentie alleen al. Meneer Orion is dan ook een intimiderende gestalte. Wat een powerhouse is die gast.

Via de heuse ballad Bartzabel, dat ons even op adem laat komen is het direct doorstoten met een van mijn favorieten Ov Fire And The Void, waarbij Inferno nog eens laat horen waarom hij precies ook alweer menig maal werd verkozen tot drummer van het jaar. Man oh man die intro is zo dik als een slagroomtaart verslaafde.

De track van het jaar 2019 volgt dan al redelijk vroeg in de set. Verrassend dat Dog = God zo vroeg in de set gespeeld wordt, maar ik kan er niet om rouwen. Het nummer doet mijn vermoedens ook bevestigen dat veel mensen in de zaal pas recentelijk Behemoth-fan geworden zijn en het vooral moeten hebben van de ILYAYD en The Satanist singles. Mooi, meer verse zieltjes voor de duivel!

Gelukkig is Behemoth er ook niet vies van om even in het verleden te graven en wat echte klassieke deathmetalbeukers erin te knallen. Conquer All, Decade Ov Therion en het nekbrekende Slaves Shall Serve doen me bijna de das om en ik moet me eraan herinneren dat ik geen 18 meer ben, om een enkele reis de pit in te voorkomen.

Als de show dan ten einde lijkt te komen met de kers op de taart genaamd Lucifer, met bijhorende snipper regen en in hanenveren getooide Orion, heb ik slechts een gevoel van enorme voldoening en stromen de krachten, die op me losgelaten werden vanaf het podium, door me heen. Toch volgt er nog een traktatie, als ook We Are The Next 1000 Years, nog wordt ingezet. Een belofte van wat er nog komen gaat, een blackmetalkruistocht waar priester noch paus tegenop gewassen zal zijn. “The tree ov god shall not withstand the ruthless storm!” Het Beest is losgebroken, zijn naam? Behemoth!