Crystal Lake - Helix

Label: Sharptone Records

Ashley Bickx

Sinds 15 februari ligt het nieuwste album van Crystal Lake in de rekken, één van de grootste, Japanse exportproducten op het vlak van metalcore. Een band waarvan de populariteit de laatste tijd exponentieel is toegenomen, wat op zijn beurt meteen enkele brede, forse deuren heeft geopend voor deze Japanners: onder andere een deal bij Sharptone Records en het verkennen van zowel de Amerikaanse als de Europese markt waren het gevolg. Benieuwd of Helix al het positieve omtrent deze band kan bevestigen.

Crystal Lake. Een naam met een serieuze weerklank, want was dat meertje niet de plaats waar ene Jason Voorhees ooit in verdronk en waarna vervolgens eerst zijn eigen moeder en daarna de man in kwestie zelf de nodige terreur onder jeugdmonitoren wist te zaaien? Genoeg gemijmerd over lang vervlogen tienerjaren boordevol goeie ouderwetse horror; tijd om de nieuwste worp van Crystal Lake aan een kritisch oordeel te onderwerpen.

Wat na de eerste luisterbeurt meteen opvalt, is het feit dat metalcore misschien een te ruime omschrijving is voor deze band. Japanners zijn altijd al een inventief volkje geweest en dat bewijzen deze heren wederom, want de metalcore heeft wederom een serieuze injectie elektro te verduren gekregen. De intro Helix zet op dat vlak meteen de toon.

De elektronische invloeden hoeven echter niet meteen negatief uit te vallen. Bij momenten bieden deze immers een leuke toevoeging aan de stevige muziek die deze heren ten berde brengen. Zo doet Crystal Lake tijdens een nummer als Lost in Forever verdacht veel denken aan The Ghost Inside, terwijl het eerder etnisch aandoende Hail To The Fire de liefhebbers van Soulfly en Sepultura ongetwijfeld zal kunnen bekoren.

Een ander pluspunt is de variatie die op deze Helix terug te vinden is: van electrocore, naar pure metalcore, een uitstapje naar razende deathcore of zelfs een dosis djent. Helix heeft heel wat te bieden. Jammer genoeg soms net iets te veel, want de uitstapjes richting rap hadden gerust achterwege gelaten mogen worden.

Daarnaast gaan vele nummers zeer sterk van start, maar slaagt Crystal Lake er niet altijd in om de aandacht van de luisteraar gedurende het hele nummer vast te houden. Neem nu bijvoorbeeld het eerder al aangehaalde Lost In Forever dat furieus van start gaan, maar halverwege wat begint aan te modderen, waardoor de kracht van het nummer in grote mate verloren gaat. Het intermezzo Just Confusing had van mij gerust achterwege gelaten mogen worden, mede vanwege het mogelijke risico op (verkeers)ongelukken dat met deze song gepaard gaat.

Helix is met andere woorden dan ook een dubbeltje op zijn kant: Crystal Lake heeft zeker het potentieel in zich om samen met Crossfaith festivalweides te doen daveren op hun grondvesten, alleen dient er bij momenten nog wat gesleuteld te worden aan de spanningsboog. Wij onthouden vooral het potentieel en de gedrevenheid waarmee deze Japanners het beste van zichzelf weten te geven. Live zullen de nieuwe nummers ongetwijfeld vonken geven, wanneer zij deze zomer onder meer komen afzakken richting de weide van Alcatraz.

Tracklist: