Downfall of Gaia heeft met Ethic of Radical Finitude zijn vijfde langspeler gebaard. En bewijst hiermee meteen dat de langzame doodsrochel van moeder aarde niet alleen voor vele klimaatmarsen kan zorgen, maar ook gewoon een stevige scheut post-blackmetal kan opleveren waarvan je alleen maar blij kunt worden.

Toegegeven, voor ons was het de eerste kennismaking met deze band. Het was dan ook wat vertwijfeld afwachten wat dit zou opleveren. De bandnaam, de albumtitel en de tracktitels  zouden wellicht sommigen al doen steigeren, omdat ze vrezen een soort pseudo-intellectuele brij voorgezet te krijgen, zéker als dan ook nog eens labels als ‘atmosferisch’ en ‘post-metal’ gebruikt worden. Want met titels als The Grotesque Illusion of Being en We Pursue the Serpent of Time wordt de lat toch al een stuk hoger gelegd dan de gemiddelde metalband. Maar wat voor anderen een afknapper is, is voor ons alleen maar een extra reden om het een kans te geven. En daar hebben wij allerminst spijt van.

Ethic of Radical Finitude sprankelt als een stervende ster. Dit album bevat zoveel variatie, de songs zijn zo sterk ineen getimmerd, dat dit schijfje je urenlang bezig weet te houden. Zoals dat gaat met goede post-blackmetal worden de steentjes van het bouwwerk er één voor één bij geplaatst, en wordt je onontkoombaar meegesleept door het zich ontwikkelende nummer. Dat gebeurt hier met ijzersterke melodieën die je helemaal op sleeptouw nemen, en we mogen zeker ook het geweldige drumwerk niet onvermeld laten. Dit is geen ‘ik-timmer-er-zo-hard-mogelijk-op-los-totdat-al-mijn-hersencellen-het-begeven-hebben’-black metal, nee, hier krijgt alle verdriet, weemoed en agressie een eigen stem. Op een heel overtuigende manier wordt er een guts levenswalging in al zijn facetten uitgespuwd. Laten wij daar nu net helemaal van opkikkeren!

Wie vertrouwd is met post-blackmetal, zal hier niet verrast worden. Er wordt ruimte gelaten voor kortere, introspectieve momenten, gevolgd door explosieve uitbarstingen die tot de grenzen van het universum reiken. Variatie is er meer dan genoeg te vinden. Zo horen we hese grunts tot verhalende momenten, en zelfs wat vrouwelijke poëzie op het eind van Guided Through a Starless Night. Maar luister bijvoorbeeld ook naar We Pursue the Serpent of Time, overigens met gastbijdrage van zanger en muzikale broeder Nikita Kamprad van Der Weg Einer Freiheit. Halverwege valt het nummer eventjes stil, maar terwijl de gitaar eerder de melancholie opzoekt, horen we de drum er eerder een militaristisch ritme op na houden. Dat levert contrast en dus spanning op – en is exemplarisch voor het hele album.

Zoals gezegd was het voor ons de eerste kennismaking met deze band, maar we zijn wél onmiddellijk het oudere materiaal gaan opzoeken. Daaruit maken we op dat Downfall of Gaia hier een duidelijke stap voorwaarts gezet heeft, want Ethic of Radical Finitude klinkt een stuk volwassener dan zijn voorgangers. De productie klinkt frisser, er is meer variatie, maar toch lijkt alles ijzersterk ineen te klikken en vormt het een duidelijk geheel. Ja, de band lijkt hier helemaal volwassen geworden, en doet wat ze voorheen ook al deed, maar alles net dat tikkeltje beter. Een absolute must voor elke liefhebber van post-blackmetal.

Op 25 maart staan de heren van Downfall of Gaia op het podium van Trix, samen met The Ocean en Herod.