Hoe beter een weekend afsluiten dan op een zondagavond een show van Septicflesh mee te pikken op amper een half uurtje rijden? Pure verwennerij is het, wanneer Feed The Fire weer maar eens wist uit te pakken met een heerlijke affiche, ditmaal in Het Entrepot (Brugge). De Griekse goden van Septicflesh verkeerden in goed gezelschap, want ook een potige portie death metal van Krisiun stond ons te wachten. Opwarmers van dienst waren dan weer het Zwitsere Xaon en het Zweedse Diabolical, kortom, alles wat een mens wensen kan!

Xaon

Amper vijftien minuten nadat de deuren opengingen kregen we Xaon al geserveerd, een Zwiters duo aangevuld met een aantal Franse gastmuzikanten. Naar eigen zeggen brengen die duistere metal.

Vanaf minuut één wisten de jongens uit Sion me te verbazen met de degelijkheid van hun nummers en de présence van frontman Rob Carson. Dit verwacht je niet meteen bij de eerste band als er die avond vier geprogrammeerd staan.
Hun orkestrale extreme metal met een vleugje melancholie bleek heel aantrekkelijk over te komen terwijl zanger Rob Carson in de plaats van een Zwitserse hoorn bakken charisma meebracht uit de Alpen.
Het was ook meteen duidelijk dat de vijf er meer dan zin in hadden en niet enkel om een stevige portie death metal te brengen. De gebaarde frontman wist ons te vertellen dat we over het beste bier van de wereld beschikken en dat ze na de show met volle zin een aantal ervan achterover gingen slaan.

Hun set was voorzien om pas om 19:30 aangevat te worden, een kwartier eerder stonden ze al op de planken om er net geen set van 45′ van te maken, dubbel zolang als voorzien maar één die best in de smaak viel van het publiek; ik was immers niet de enige die hun nagelnieuw album Solipsis mee naar huis nam voor amper 10 €, een album die officieel pas op 12 april verschijnt. En band om in het oog te houden.

Diabolical

Volgende aan zet, was het Zweedse Diabolical. Met een nieuwbakken langspeler onder de arm stekend, zakte dit kwartet onder leiding van Sverker “Widda” Widgren (o.a.Centinex, ex-Demonical) af naar Het Entrepot om het nieuwe werk aan het grote publiek voor te stellen. Uit dat nieuwe Eclipse kregen we maar liefst 6 nummers te horen, waarvan Requiem het startschot van de show betekende.

Gewaad in zwarte capes betrad het viertal het podium, wat naadloos aansluit bij de nogal duistere death/black metal welke de band ons wist voor te schotelen. Bijwijlen deed het vaag denken aan de Poolse heersers van Behemoth, al was de kwaliteit toch van een aanzienlijk lager orde.
Het weinige spreken met het publiek tussen de nummers door zorgde er telkens wat voor dat de door hen opgebouwde sfeer terug verloren leek te gaan.

Positief was dan weer een mooie variëteit die Diabolical in zijn nummers weet te stoppen. Het is enigszins moeilijk om volgen, wanneer het plaatwerk van de heren niet gekend is, maar wist in ieder geval geen moment te vervelen.
Hoogtepunten waren ongetwijfeld Betrayal, het van Neogenesis (2013) afkomstige Metamorphosis en het afsluitende We Are Diabolical (wat dan weer vreemd genoeg niet de openingstrack was).
Het maakte van het Zweedse Diabolical alvast een fijne opwarmer, die uitnodigde eens dieper in de discografie van deze band te gaan graven.

Krisiun

Wat later mochten we ons opmaken voor de eerste headliner van de avond, met het Zuid-Amerikaanse geweld, Krisiun. Een ongelikte portie brutale death metal is waar deze Braziliaanse grootheid garant voor staat. En dat Alexandre Kolesne aka Alex Camargo & zijn gebroeders Max en Moyses Kolesne nog niet versleten zijn, bewees het trio vorig jaar nog met hun nieuwste Scourge Of The Enthroned. Een album die tot het betere plaatwerk van Krisiun gerekend mag worden, en dat voor een band met 11 studioalbums en bijna 30 levensjaren op de teller …

Het drietal klom onlangs nog aan boord op de 70.000 Tons Of Metal cruise, wat ons laat vermoeden dat de heren in topvorm zullen zijn voor deze show, wat de verwachtingen er ook niet minder op maakte.
Wanneer Krisiun van wal stak, moest ik mezelf toch even in de haren krabben. Een troebel geluid dat de sound van de band tot een brei herleidde was hiertoe de oorzaak. De ernst van de situatie was van de aard dat een mens er met moeite in slaagde een nummer van de band te gaan herkennen. Erbarmelijk… Hoezeer Alex Camargo dan ook zijn best deed om het publiek mee te sleuren in zijn eigen enthousiasme, verliep dit ook eerder stroef.

Alsof de teleurstelling op dat moment nog niet groot genoeg bleek, toverde Camargo nog een aap uit zijn mouw. Een walgelijke cover van Motörheads Ace Of Spades werd daar nog eventjes op ons losgelaten, wat aanvoelde als zout, of eerder zwavelzuur, op de wonde of een ware marteling voor het trommelvlies.
Waren de verwachtingen dan te hoog? Ik durf het te betwijfelen … Dit Krisiun kan veel en veel beter, al had de klankman zijn schaapjes zeker ook niet op het droge. Tot zover wat de teleurstelling van deze avond betrof.

Septicflesh

Wie op het “gezellig drukke” Eindhoven Metal Meeting 2018 aanwezig was, wist reeds aan wat voor fraais hij/zij zich hier kon gaan verwachten. De Griekse goden van Septicflesh bewezen er in ongezien goede conditie te verkeren met de puike prestatie die het in Effenaar afleverde.

In Het Entrepot komt Septicflesh aantreden in het kader van hun Codex Omega European Tour 2019, waarbij ze de 10^de langspeler, Codex Omega (2017), nog maar eens in de spotlights gingen zetten. Frontman Spiros Antoniou, Σπύρος Αντωνίου voor de Grieken onder ons, weet als geen ander het publiek uit zijn hand te laten eten. Hij spreekt het publiek ettelijke keren toe, wat ook de nodige ruimte maakt voor rust tussen de verschillende muzikale bommen die Septicflesh in Het Entrepot ging droppen. “We will destroy!” schreeuwt hij ons meermaals toe, en daar was geen woord van gelogen …

Naast Spiros Antoniou aka Seth Siro Anton betreden ook broeder/gitarist Christos Antoniou en drummer Kerim “Krimh” Lechner (o.a. Krimh, ex-Decapitated) het sierlijke podium. Dinos Prassas, ook wel Psychon genaamd, vervangt ook op deze tour vast bandlid Sotiris Vayenas, die nog maar enkele shows van Septicflesh mee op de planken staat.

Een setlist met een vijftal nummers uit Codex Omega bevatte verder enkele parels uit albums Titan, The Great Mass en het niet te vergeten Communion. Een bloemlezing uit de vier laatste studioplaten van de heren uit Athene dus, waarmee ze de verwachtingen meer dan zeker wisten in te lossen.
Al vanaf binnenkomer Portrait of a Headless Man was duidelijk dat de klank ook een pak beter zat dan bij voorgangers Krisiun het geval was. Een zeer volle, innemende sound grijpt je werkelijk bij je strot en prikkelt de zintuigen. Het gegeven dat een liveshow van Septicflesh nu eenmaal gepaard gaat met nogal wat zaken die meespelen op de achtergrond, gaat geen moment echt storen. Op de een of andere wijze komen deze kerels hier zo makkelijk mee weg … Misschien wel mede door de charmes van frontman Spiros Antoniou, die ons tot in het oneindige toesprak met “My Friends!”. Eens mens had zich bijna aan een vriendschapsverzoek op social media verwacht na deze show.

Feit is dat Septicflesh wist te strooien met hoogtepunten tijdens het verwoestende Communion, The Vampire Of Nazareth, Prometheus en het niet te missen Anubis. Ook de nummers van Codex Omega happen vlotjes binnen, en lijken de klassiekers van morgen te gaan worden. We mogen dan ook hopen dat dit Griekse vuur nog lang mag branden, en we dit viertal gauw mogen terugzien op Belgische bodem. Dit smaakte naar meer!