Waar tegenwoordig enkele metalcorebands al eens durven experimenteren met (overdreven) cleane vocalen en op die manier met zeemzoete riedeltjes op de proppen komen, zijn er ook bands die zelfs na een twintigjarige carrière trouw blijven zweren aan het old school geluid. Darkest Hour en Unearth zijn zo’n bands die album na album loeihard voor de dag komen, die album na album weten te verrassen en dat zonder hun eigenheid te verloochenen. Op 22 maart streken deze twee giganten neer in Brugge voor een avondje onvervalste metalcore. Misery Signals, Malevolence en Left Behind mochten het publiek op temperatuur brengen.

Left Behind had de eer om de avond op gang te trappen. Ook al oogde het Entreprot akelig leeg, het weerhield deze jonge gasten er niet van om het beste van zichzelf te geven. De rechttoe-rechtaan, vrij basic hardcore van dit gezelschap klonk aanvankelijk vrij leuk in de oren, maar de eerlijkheid gebiedt mij te stellen dat de verrassende er na een drietal nummers wel af was. Left Behind slaagde er dan ook jammer genoeg niet in om de spanningsboog op een constante hoogte houden. Het potentieel is aanwezig, maar de weg is nog lang.

De tweede band van de avond was meteen een klepper van formaat. Ondanks het feit dat Malevolence nog maar twee full lengths op zijn palmares heeft staan, beginnen deze Britten zowaar een echte hype te worden. Neen, niet angstvallig de kruipkelder induiken, want het woord ‘hype’ kan perfect gepaard gaan met een positieve connotatie. Malevolence knalt namelijk als een stier volgespoten met steroïden. Het open trekken van de gashendel wordt geregeld afgewisseld met enkele logge passages, waar menig doom band nog een puntje aan kan zuigen. En dit alles onder een verpletterende hardcore-vibe. Alleen jammer dat de gitaren net iets te scherp in de mix stonden. Voor het overige was er weer weinig af te dingen aan de show van deze sympathieke heren. Hoogtepunten genoeg, maar wij onthouden voornamelijk een verschroeiende versie van de songs Self Supremacy en Slaves to Satisfaction;

Met Misery Signals was het tijd voor een band die binnen een vrij beperkte community op handen gedragen wordt, maar desondanks nooit heeft weten door te breken. In een ver verleden wist dit gezelschap enkele puike platen op de wereld los te laten, maar voor het overige bleef het verdacht stil op de schaal van populariteit. Gelukkig doet deze band het voornamelijk voor het plezier en deed Misery Signals vanavond voor het eerst sinds mensenheugenis nog eens ons Belgenlandje aan.

Aan enthousiasme geen gebrek, want frontman Jesse Zaraska stuiterde naar alle uithoeken van het podium, waarbij hij met de regelmaat van de klok vocale ondersteuning kreeg van enkele fans die ongetwijfeld de tijd van hun leven aan het beleven waren. Dit in schril contrast met het overgrote deel van het aanwezige publiek dat ofwel niet echt vertrouwd was met deze band ofwel er een vrij zware werkweek op had zitten. Wie zal het zeggen…

Aangezien Unearth en Darkest Hour de status van headliner op deze tour met elkaar moeten delen, moesten er natuurlijk belangrijke knopen doorgehakt worden met als resultaat dat het eerst de beurt was aan Unearth om een dosis allesverpletterende metalcore op het publiek los te laten. Qua populariteit hebben deze Amerikanen het altijd moeten afleggen tegen vele andere genregenoten. Zo kan ik mij de editie Groezrock 2015 nog goed voor de geest halen, waarbij Unearth tegelijkertijd geprogrammeerd stond met Obey The Brave en het tot mijn grote verbazing moest doen met slechts enkele tientallen toeschouwers.

Enkele maanden geleden bracht deze band nog een ijzersterk album op de markt, genaamd Exctinction(s), waar vanzelfsprekend vanavond rijkelijk uit geput wordt, getuige onder het meer het openingsduo Incinerate-Survivalist. Twee loeiharde songs die meteen de toon wisten te zetten voor een 45 minuten durende dollemansrit. Tussendoor liet frontman Trevor Phipps uit enthousiasme zowaar zijn microfoon uit zijn handen glippen, tot groot jolijt van shred-beest Buzz McGrath, die ook vanavond weer aan een tempo van honderd noten per seconde stond te musiceren. Vergeef mij mijn lichte drang tot overdrijven.

Praktisch elk album kwam aan bod, waarbij duidelijk werd hoe divers het oeuvre van Unearth wel niet is: zo neigen albums als III: In The Eyes Of Fire en The March meer richting het thrash genre, terwijl Watchers Of Rule dan weer uitblinkt in pure, complexe brutaliteit. Alleen jammer dat het album Darkness In The Light vanavond al dan niet bewust vergeten werd, alhoewel frontman Trevor Phipps op een gegeven moment aankondigde een song van dit album te spelen, maar last minute toch gekozen werd voor een nummer van de meest recente plaat.

Finaal was het tijd voor de (gedeelde) hoofdbrok van de avond, Darkest Hour! Wederom een band die album na album uiterst kwalitatief voor de dag komt, maar toch nog steeds opereert in de undergroundscene. De band trapte op furieuze wijze af met het meest recente Knife In The Safe Room, waarna met Convalescence meteen een eerste klassieker van onder het stof gehaald werd. Het publiek knikte goedkeurend mee, maar daar bleef het dan ook bij. Geen uitzinnige toestanden, ondanks enkele pogingen van frontman John Henry om de nodige animositeit op te wekken.

Gelet op het gedeeld headlinerschap, kreeg Darkest Hour ook maar een goede 40 minuten speeltijd toebedeeld, waardoor de set bij momenten wat overkwam als een haastklus. Gelukkig maakte de kwaliteit van het spel van deze heren veel goed en was het genieten van onder meer songs als Savor The Kill en Rapture In Exile. De The Dead Kennedy’s cover Nazi Punks Fuck Off werd vrij positief onthaald, maar hadden we enkele weken eerder op de Persistence Tour ook al mogen aanhoren…

Darkest Hour zette naar goede gewoonte weer een oerdegelijke show meer, maar ook niet meer dan dat. Een vrij passief publiek voegt natuurlijk weinig peper en zout toe aan de muzikale ervaring. Desondanks heb ik ook vanavond weer genoten van een ijzersterke passage, waarbij ik nogmaals een pluim op de hoed van organisator Feed The Fire wil steken. Keep up the good work en blijf vooral de sterke bands naar (West-)Vlaanderen halen!