Wie Rebellion zegt, zegt Madball. Naast de gelijknamige ep die in 2012 verscheen is er ook een tour die elk jaar doorheen Europa trekt. De affiche is altijd een mooi gevarieerd aanbod met gevestigde waarden en jong opkomend geweld. Ook de achtste editie had een spectaculaire line-up met Madball als vertrouwde headliner. De tournee werd op gang getrokken in Leipzig, waarna het bonte gezelschap doorreisde naar Amsterdam om vervolgens op dag drie de Muziek-O-Droom in Hasselt op z’n kop te zetten. Of dit een geslaagde avond is geworden kom je te weten in volgende review.

Slope

Zaterdag is voor vele mensen “werkendag”, zo ook voor bovenstaande redacteur waardoor ik de eerste twee bands heb gemist. Nadat ik van een snelle hap had genoten was het in sneltempo naar de Muziek-O-Droom afzakken, want de Duitsers van Slope stonden met stip in m’n agenda aangeduid. In de zomer van 2017 wist Slope me met verstomming te slaan met de eerste plaat Losin’ Grip waarvan je hier de review nog eens kan lezen. Zo’n twee jaar heb ik het schijfje grijs gedraaid. Eindelijk was het zo ver, ik was benieuwd of het vijftal me kon overtuigen.

Net voor aanvang van de show was de zaal goed gevuld voor een relatief jonge band. Onbekend zijn de Duitsers echter niet meer, dit door die uitstekende debuutplaat Losin’ Grip, welke ondersteund werd door hardcoregigant BDHW Records. De plaat werd wereldwijd met open armen onthaald, wat zich in 2017 – 2018 vertaalde in een uitgebreide tournee. Zo speelde de band maar liefst twee jaar op rij op Ieperfest, wat voor de doorsnee hardcorefan al genoeg zal zeggen.

Foto door Kaat Nouwen photography

Slope heeft ervoor gekozen zijn settijd optimaal te benutten, dit doordat Fabio en Simon weinig tot geen interactie maakten met de aanwezige. Hierdoor hebben de Duitsers in de beperkte tijd dat ze hadden, toch veel nummers kunnen spelen. Het werd een mix tussen de eerste ep Helix en de debuutplaat Losin’ Grip. Met het drieluik Goodbye Mr. Dandy, Buzz Off en 9 to 5 zetten ze voor het eerst in mijn bijzijn de zaal op z’n kop. Niet dat de aanwezige bij de rest van de set aan de grond genageld stonden, maar tijdens de net opgesomde nummers kon er duidelijk steviger gedanst worden. Veelal had ik het gevoel dat de aanwezige er veel zin in hadden, maar dat two-step gewoon geen optie was…

Slope maakt eigentijdse hardcore, muziek waar ze zelf voor de volle 100% achter staan, dat voel je. Dit levert een verfrissend geheel op, maar live moet het durven buiten de lijntjes te kleuren. Wat je live brengt hoeft niet volledig hetzelfde zijn als wat je op plaat hebt staan. Een breakdown mag eens wat langer gespeeld worden of enkele noten lager. Vaak voelde je een breakdown opkomen maar werd het gewoon een loom stukje, waar je met de beste wil van de wereld gewoon niet kan op losgaan.

De hoge verwachtingen die ik had van deze Duitse band heeft dit vijftal niet kunnen inlossen. De sfeer zat goed, het publiek had het duidelijk naar z’n zin maar toch hield ik een wrang gevoel over. Het geheel was vaak te rommelig en ook de groove-elementen namen voor mij te vaak de bovenhand. Gelukkig was er het bommetje in het midden van de set dat de verwachte energie had. Slope blijft voor mij een band om te blijven volgen, want deze review kan eerder aan de negatieve kant zijn, ik blijf geloven dat deze band het ver gaat schoppen.

Video door Nick Tronckoe

Death Before Dishonor

Volgende band op de affiche was de gevestigde waarde Death Before Dishonor. Volgend jaar mag de band zijn 20^ste verjaardag vieren. In die twintig jaar heeft de band vier platen uitgebracht welke een heuse achterban opleverde. Logischerwijs stond dus ook de Muziek-O-Droom voor de eerste keer die avond goed gevuld. Vanaf de eerste seconden had de band zijn publiek bij de keel, iets wat ze zo’n veertig minuten met sprekend gemak konden aanhouden. Het was duidelijk dat de Amerikanen goed weten waarmee ze bezig zijn.

Waar Slope nog zoekende was, wist Death Before Dishonor alleen al met z’n overtuiging zwaar uit te halen. Het viertal staat met tonnen zelfvertrouwen op een podium, wat zich finaal vertaalde in een heerlijke hardcoreshow. De set werd een wandeling doorheen het prachtige repertoire aangevuld met Cowards Will Fall de eerste track in 10 jaar tijd. En ook deze nieuwe track paste perfect binnen het totaal plaatje. Zoals al de nummers van de Amerikanen had deze track een hoog meezinggehalte en een breakdown om U tegen te zeggen. Hopelijk krijgen we snel wat meer nieuws over de vijfde langspeler.

Foto door Kaat Nouwen photography

De cover van Cock Sparrer zijn England Belongs To Me, welke steevast wordt omgetoverd naar Boston Belongs To Me, zorgde zoals altijd voor een feestelijk einde. Iedereen wilde wel een stukje van deze track in de micro schreeuwen. De veertig minuten die de set duurde vlogen voorbij als een sneltrein, dit door het feit dat de Amerikanen niet één steekje lieten vallen. Geen enkel moment was er sprake van een dipje in de setlist waardoor het er een hele set lang zwaar aan toe ging in de moshpit. We werden verwend met een best-of-show met daaraan toegevoegd het eerste nieuwe nummer in tien jaar tijd. Death Before Dishonor leverde een prachtige show af, kan ook niet anders, wat een geoliede machine!

Video door Nick Tronckoe

Born From Pain

Met Born From Pain stond één van de grootste Europese hardcorebands geprogrammeerd. Enkele weken terug ontving ik True Love, alweer de achtste langspeler van de mannen uit Heerlen. Dat deze plaat ondersteund wordt door hardcoregigant BDHW records zegt al voldoende, de review kan je hier nog eens lezen. Zoals verwacht kwam de band zijn nieuwste pronkstuk voorstellen, al was er gelukkig genoeg tijd voorzien zodat er ook voldoende oudere nummers aanbod kwamen.

Ook voor deze topper stond de zaal aangenaam gevuld. De voorgevormde moshpit was ook aanwezig, waar de violent dancers maar al te graag gebruik van maken. Glück Auf , dat ook de nieuwe plaat opent, zette de toon voor de volgende drie kwartier. De instrumentale intro wist de eerste dansers te overtuigen al was het pas bij de daarop volgende track Antitown dat het dak er helemaal af ging. Na dit intensieve tweeluik, afkomstig van de nieuwste telg True Love, nam Rob Fransen de tijd om zijn publiek te begroeten. Ook maakte hij ze er op attent dat die grootte leegte voor hem moest worden opgevuld. “Dit is nou het kutste voor een band, doe allemaal een paar stappen naar voren.”. Voor een Rihanna of Dua Lipa is dit inderdaad een verschrikking maar als hardcoreband wil dit gewoon zeggen dat je publiek klaar is om volledig uit de bol te gaan.

De enkelingen die een stapje voorwaarts hadden gezet stonden al even snel weer op der vertrouwde spotje. Want tijdens Rise Or Die, toch één van de bekendste nummers van Born From Pain, werd er stevig gedanst. Al tijdens de legendarische gitaarriff, welke het nummer op gang trekt, beukte de violent dancers de cirkel open. De al even legendarische breakdown met bijhorende klasse solo wist het publiek duidelijk te waarderen. De armen en benen vlogen in het rond, heerlijk gewoon.

Wie de nieuwste plaat True Love al beluisterd heeft, wist dat Bombs Away niet kon ontbreken op deze Rebellion tour. Deze track is er eentje met oppergod Freddy Cricien van Madball, wanneer het eindelijk zo ver was en Freddy het podium bestormde zorgde dat voor dat tikkeltje meer energie. Het was ook duidelijk dat Born From Pain echt genoot van het blitzbezoek. Vooral de pretoogjes van frontman Rob Franssen spraken boekdelen.

Foto door Kaat Nouwen photography

Tijdens het beluisteren van True Love dacht ik dat er op deze achtste telg geen dipje te bespeuren was. Echter live wist de titeltrack me alles behalve te overtuigen. Veel te vaak komt het refrein aan bod waardoor het veel te lang duurde. Er zit gewoon te weinig variatie in dit nummer om zich te kunnen meten met de andere kleppers uit deze setlist.

Dit dipje buiten beschouwing gelaten zorgde Born From Pain voor de verwachte work-out. Net zoals Death Before Dishonor heeft deze band verschillende jaren ervaring op de teller staan die duidelijk voor een meerwaarde zorgen. Dit in combinatie met de heerlijke setlist, welke een goede mix was tussen nieuwe nummers en vertrouwde krakers, zorgde voor een heerlijke hardcoreshow. Het was mooi om te zien hoe jong en oud verenigde tot één woelige pit. Born From Pain presteerde, net zoals zijn voorganger, op headlinerniveau.

Video door Nick Tronckoe

Iron Reagan

Het publiek had er duidelijk veel zin in, de moshpit werd elke show groter en steviger, een fenomeen dat een hele avond bleef aanhouden. Iron Reagen was zowat het “lelijke eendje” op de affiche, daar de Amerikanen crossover hardcore voorschotelen. Persoonlijk had ik een volle zaal verwacht maar dit was niet het geval. De verknochte hardcoreliefhebber bleef buiten een sigaret roken of nam plaats aan de toog. Raar dat je als publiek ervoor kiest om buiten in de koude te gaan staan of aan een toog. Zij die niet present tekende voor deze show hebben de beste gig van die avond gemist; zij die aanwezig waren zullen dit alleen maar kunnen bevestigen.

Wie Iron Reagan al eerder aan het werk mocht zien, weet waaraan het zich kan verwachten. Een energie-explosie welke elke zaal op z’n kop zal zetten. Zelf heb ik de eer gehad om de Amerikanen al twee keer aan het werk te zien. De eerste keer was net na de release van de uitstekende debuutplaat The Tyranny Of Will op Groezrock. Wanneer ik aan deze show terugdenk, bezorgt hij me telkens weer kippenvel. De andere keer was met de Perisistence tour in 2016 waar ze de affiche deelden met onder meer Terror, Ignite, Wisdom In Chains en H2O.Ook hier wisten de Amerikanen al de aanwezigen te overtuigen. Ook deze derde show werd er eentje voor het collectieve geheugen.

Met de drie uitstekende langspelers, welke de band ondertussen onder de schouder heeft, wist Iron Reagan de (te weinig) aanwezige meer dan te bekoren. We kregen een best-off-setlist voorgeschoteld die de drie platen perfect in balans wisten te presenteren. Al vanaf de opener In Greed We Trust zat het spel op de wagen en kon er naar hartenlust gedanst worden.

Foto door Kaat Nouwen photography

Dat de band er zin in had kon je afleiden aan de combinatie tussen de luchtige conversaties tussen de nummers door en de energie waarmee de band telkens weer voor de dag komt. Kan ook moeilijk anders als je dergelijke setlist erdoor ramt op de manier waarop de Amerikanen het telkens weer doen. Wanneer de eerste vijf nummers in een sneltempo gepasseerd waren voelde het aan alsof de band nog maar net gestart was.

Wat een energie, wat een passie, wat een overtuiging. Iron Reagan wist de Muziek-O-Droom een hele set lang op z’n kop te zetten. De show welke gevuld was met stevige hardcore, technisch hoogstaande gitaarlijnen en tonnen humor was in een mum van tijd gepasseerd. Tony Foresta had het duidelijk naar z’n zin, Iron Reagan was misschien het “lelijke eendje” op deze spectaculaire hardcoreavond, achteraf bekeken leverden ze wel de beste show af.

Video door Nick Tronckoe

Madball

Madball had de eer om deze fantastische avond af te sluiten. In de zomer van vorig jaar brachten de Amerikanen alweer hun negende langspeler op de markt. De plaat werd met gemixte gevoelens onthaald. Het was allemaal weer wat catchier geworden waardoor de verslingerde hardcoreliefhebber de plaat eerder links liet liggen. Ik was benieuwd of de nieuwste nummers zich staande konden houden tussen al dat moois wat de band doorheen de jaren heeft uitgebracht.

De setlist werd een mooie combinatie tussen de oudere kleppers en het nieuwste materiaal vanop For The Cause. De nieuwere nummers wisten zich perfect te meten met de klassiekers enkel het cactchy The Fog zorgde voor een uitzonderlijk dipje in de magistrale setlist. In dit ritmische nummer probeert Cricien de meeste strofes te zingen. Clean vocals en Cricien zijn wat mij betreft geen winnende combinatie, hoe hard de man ook z’n best deed, het was allesbehalve toonvast waardoor het publiek opgelucht was wanneer deze track achter de rug was.

Foto door Kaat Nouwen photography

Bij andere bands zou je vrezen dat de sfeer van net voor The Fog verdwenen was, maar bij Madball weet je dat ze dit met enkele woorden en noten recht trekken.  Zoals steeds bij een show van de Amerikanen is het publiek op te delen in de oudere en nieuwere generatie. Samen zorgen ze altijd voor een huzarenstukje wat deze keer ook niet anders was. Demonstrating My Style, één van de publieksfavorieten moest de massa weer aan het bewegen krijgen. Net voor deze krachtpatser vroeg Freddy aan het publiek welke leeftijdscategorie nu de beste dansstijl heeft: de oudere of de nieuwere garde. Wat volgde was een lokale ontploffing maar vooral een demonstratie van Madball.

Pride was de gedroomde afsluiter van deze hemelse avond. Voor een laatste keer gingen de aanwezigen er nog één keer voor. De stagedivers tekenden massaal present en ook in de pit ging het er zwaar aan toe. Het was duidelijk dat Madball van de avond had genoten en zorgde ervoor dat iedereen met een voldaan gevoel huiswaarts kon keren.

Foto door Kaat Nouwen photography

Er zijn nog zekerheden in dit leven. Wanneer de Amerikanen van Madball een podium opklimmen kan je ervan op aan dat je als publiek een hele set lang verwend wordt met hoogstaande hardcore. Wie zich had verwacht aan een voorstelling van For The Cause kwam bedrogen uit. Het werd een mooie mix tussen oudere krakers en nieuw geweld, iets wat de aanwezige wel konden appreciëren. Madball zorgde ervoor dat iedereen met een voldaan gevoel de nacht kon induiken. De voorlaatste Heartbreaktunes-show was er weer één om nooit meer te vergeten. Ook deze keer was het weer meer dan genieten. 19 april staat de laatste show geprogrammeerd in de Zappa van Antwerpen met Jungle Rot, Ultra-Violence, Deconsecrate en Innervate.

Video door Nick Tronckoe