Op 6 april had Amped-Up een afspraak in de buurt van Parijs. Wie op het eerste weekend van de Paasvakantie zin had in een stevige portie extreme en/of prog metal moest in Parijs zijn. Na een korte voorstelling van Amped-Up werden we uitgenodigd om het vierde Heart Sound Metal Fest bij te wonen in Sucy-en-Brie, een stadje op een 20-tal minuten van het centrum van Parijs.

Heart Sound Metal Fest is een festival met een goed doel, alle winsten gaan namelijk naar een organisatie die zich inzet om leukemie te bestrijden. Mooi was het aantal festivalgangers die zich inschreven voor een beenmergdonatie, metalheads met het hart op de juiste plaats.

De vierde editie van het festival overtreft alle verwachtingen van de voorgaande edities, het is dan ook de eerste keer dat er drie buitenlandse bands op de affiche staan.

Een late soundcheck van Leprous en de andere bands die voor hen spelen zorgen ervoor dat de deuren een stuk later opengaan dan voorzien en betreedt de eerste band, Promethean, het podium pas om 16:50 uur terwijl dat voorzien was om 15:30 uur. Het doet me denken aan een tijdrijder die bij het starten meteen tegen dek gaat.

De blackened symphonic deathmetalband Promethean krijgt dus de oneervolle eer om bijna anderhalf uur later dan voorzien als eerste band het talrijk opgekomen publiek te mogen onthalen. Al meteen scandeert het Franse publiek “Oui, oui, oui” zoals ze dat ook wel eens plegen te doen buiten hun landsgrenzen.

De technische death metal met een resem andere invloeden zorgt ervoor dat iedereen meteen goed wakker geschud wordt door het jonge sextet waarvan de drummer meteen opvalt met zijn techniciteit terwijl de bassist eerder opvalt met zijn merkwaardige stappen die me doen denken aan een albatros op de Galapagos Eilanden.
Door tijdsgebrek moet de band al na vier nummers plaats ruimen voor de volgende band, jammer ik had graag twee of drie nummers meer genoten van dit jong geweld.

Stömb verbaast van meet af aan vriend en vijand. Op sociale media had ik al gemerkt dat een aantal mensen voornamelijk voor twee bands naar het festival afzakten, Stömb en Leprous.
De instrumentale progressieve metal/post-rock/djent die de band brengt is tegelijk sfeervol en opzwepend met een bassist die midden op het podium een prominente rol inneemt tussen de twee sterke gitaristen en al even sterke achtergrondbeelden die afgespeeld worden op het scherm achter de drummer.

Op geen enkel moment treedt verveling op, iets dat wel eens kan gebeuren bij instrumentale optredens, beter nog, naarmate de half uur lange set vordert gaat de sfeer in de zaal crescendo, wie de band niet kent begrijpt al gauw dat Stömb waar voor zijn geld brengt. Een band om in de gaten te houden.

Band nummer drie van deze namiddag is zonder twijfel de bekendste van de drie, ook buiten de Franse landsgrenzen. The Dali Thundering Concept heeft zich in een korte tijd een aanzienlijk naam bij elkaar gespeeld in de progressieve metalwereld met optredens op onder andere Complexity Fest in Haarlem en het walhalla van de prog metalfestivals, Euroblast.

Wat meteen opvalt is dat Steve Tréguier er niet bij is, de bassist die ook deel uitmaakt van Kadinja is vermoedelijk in Toulouse waar Kadinja vandaag als subheadliner op de affiche staat van een ander prog festival. In ieder geval is zijn boomlange vervanger één die zijn job prima invult.
TDTC schotelt ons in het half uur die ze op podium staan een aantal djenty nummers uit ouder werk aangevuld met een drietal songs uit Savages, het derde album dat vorig jaar uitgebracht werd.

Met VOLA krijgen we een eerste buitenlandse band geserveerd en wat voor één. Met amper twee langspelers op hun conto kijkt deze Scandinavische band de toekomst rooskleurig tegemoet. Twee parels zijn het die twee albums die iedere prog rock en metal liefhebber in zijn verzameling zou moeten staan hebben. Ook positief is het feit dat toetsenist Martin Werner terug van de partij is, omwille van persoonlijke redenen moest hij afzien voor de tour met Haken amper een paar weken geleden.

Zoals verwacht krijgen we een mix van nummers uit de twee albums met iets meer materiaal uit Applause of a Distant Crowd dat eind vorig jaar het levenslicht zag. Verrassingen hoef je niet meteen verwachten bij een show van VOLA, wel telkens oerdegelijke nummers om duimen en vingers van af te likken de volle veertig minuten lang.

De laatste Franse band van de dag, Smash Hit Combo, is een bont allegaartje waarbij het totale pakket rond gaming draait. Een leadzanger aangevuld door een tweede zanger weven teksten in elkaar die vrijwel uitsluitend over games gaan en als het een keer niet over games gaat, zijn manga’s het hoofdonderwerp. Zodoende krijg je titels als Hardcore Gamer, In Game, of 2.0 gegoten in energievolle rapcore, rap metal en zelf technische deathcoresausjes.

Op de zijkanten van het podium twee technisch vaardige gitaristen aangevuld door een ritmesectie waarvan de drummer wellicht over de langste dreadlocks beschikt die de afgelopen halve eeuw mijn zicht gekruist hebben. Een vellentemmer die er flink op los timmert en dat overigens behoorlijk bezeten doet. Hoofdzanger, Paul “HD” Henry Vuillequez, is een ware volksmenner waardoor het niet lang duurt eer de zaal in vuur en vlam staat.

Dankzij de rap metal van de jongens uit de Elzas met de nodige Amerikaanse invloeden, lees Limp Bizkit, krijgen we de grootste moshpits van de dag tot zelf een wall of death toe, eentje die georganiseerd wordt door tweede zanger Florent Curatola a.k.a. Flo Mr. Void Curatt die op een handige manier er in slaagt eruit te geraken alvorens een kleine honderd man in elkaar gesmolten worden.

Humanity’s Last Breath is de tweede Scandinavische band van de dag en één die voor het eerst in Frankrijk speelt, een band met een veel stevigere impuls dan VOLA. Terwijl de Denen één en al melodie leverden aangevuld met een zachtmoedige mix van prog rock en metal sleuren deze Zweden uit Helsingsorg je mee naar de hel waar Meshuggah en Vildhjarta nooit ver weg te denken zijn met de typische metallische klanken van het djent subgenre. Voer voor liefhebbers van beukende technische deathcore en een licht setting die eigen is aan de band.

Tijdens deze alles verwoestende en adrenaline pumping one-off set die begon met nogal wat technische problemen bij Buster Odeholm, brein achter de band en drummer bij Vildhjarta, had ik gehoopt iets nieuws te mogen horen van de band. Ondanks een derde album vorig jaar al aangekondigd werd bij het signeren van een deal met Unique Leader Records bleef het helaas bij bekend werk die een aantal heetgebakerde moshers motiveerde om verder wat slachtoffers te maken rond zich heen terwijl de security het naliet in te grijpen.

Na ruim een uur in het zweet te baden door hoge koorts en een stevige stoot van moshers die me onzacht met de ribben in contact liet komen met het podium besluit ik op het einde van de set van Humanity’s Last Breath de plaat te poetsen. Het is genoeg geweest.
De vrijdagavond voor het festival was ik nog niet overtuigd of ik hier zou geraken, een kleine overdosis zelfmedicatie hield met op de been tot 23:30 uur maar dan was het beste eraf terwijl in Sucy-en-Brie het vermoedelijke beste nog moest komen.