In Flames bracht onlangs een nieuwe langspeler uit, bij de ene met open armen ontvangen, bij anderen met wat gemor omwille van het eclectische van dit reeds dertiende album van de Zweden uit Göteborg, samen met At The Gates en Dark Tranquility grondleggers van de “Göteborg sound”.

Aangezien de persplaatsen voor Antwerpen al een tijdje volzet waren gingen wij de dag voor de Belgische show  dan maar naar het frisse Norwich (Norfolk), in het zuidoosten van Engeland.
De show op deze frisse avond vond plaats in The Waterfront, een discotheek die eigendom is van een studentenclub van de University of East Anglia, een discotheek die plaats biedt aan maximaal 700 staande bezoekers met boven nog een zaaltje waar diezelfde avond Mike Tramp optrad, voormalige frontman van White Lion.

De band die fungeerde als eerste opener voor deze tour was Light The Torch, een groep die vroeger door het leven ging als Devil You Know met als frontman Howard Jones. Niet de Britse synth-popzanger en toetsenist Howard Jones die in de jaren ’80 een resem hits scoorde maar de Amerikaanse voormalige frontman van Killswitch Engage die we onlangs nog zagen in Keulen.

De band met een nieuwe drummer serveerde ons voornamelijk nummers uit hun nieuwste album, het vorig jaar uitgebrachte Revival, een best wel aardige plaat. Precies de helft van de nummers uit Revival passeerden de revue, nummers die aan elkaar gepraat werden door de goedgeluimde Howard Jones. Het tweede nummer was al meteen de tweede single uit dat album, Calm Before The Storm. Halfweg de set was er ook ruimte voor een nummer van Devil YouKnow, Consume The Damned, twee nummers die met kop en schouders boven de andere uitstaken tot het laatste nummer aan bod kwam, Die Alone, zonder twijfel het beste nummer van de half uur lange set.

Na wat podiumaanpassingen kregen we de tweede band van de avond, Norma Jean. Een band die me tot deze avond onbekend was of beter gezegd me helaas onbekend was niettegenstaande die al meer dan twintig jaar bestaan.

Van bij het begin brachten de Amerikanen uit Atlanta hun beste metalcore naar boven die me bij momenten deed denken aan Being As An Ocean zonder dat frontman Cory Brandan midden in het publiek ging staan.
De band heeft al drie jaar geen nieuw album meer uitgebracht waardoor die moesten putten uit de laatste drie albums die ze uitbrachten, genoeg om een verbazingwekkend goede set te brengen die me perplex liet staan. Meer van dit graag.

Net voor 21:30 uur was de tijd aangebroken om de hoofdbrok van deze avond geserveerd te krijgen. Met het nieuwe I, The Mask onder arm veroverden de Zweedse Vikings het kleine podium met het eerste nummer van hun jongste worp, Voices, waarmee dat ze duidelijk stelden dat ze nog niets van hun wilde haren verloren zijn. Veel aanwezigen onder het publiek maakten niet enkel kennis met het nieuwste album maar ook met de relatief jonge Amerikaanse drummer Tanner Wayne die er pas sinds de vorige zomer bij is.

Niclas Engelin was er niet bij, de hele tour niet trouwens. Deze kampt met medische problemen en zijn rol wordt net als tijdens de Amerikaanse tour eerder dit jaar ingevuld door Chris Broderick die ooit shredder was bij Nevermore en Megadeth, een taak die met brio vervuld werd door de Amerikaan die tegenwoordig lead gitarist is bij zijn eigen band, Act of Defiance.

Gedurende het ruime anderhalf uur dat de band op het podium stond brachten die in totaal vijf nummers uit I, The Mask waaronder de eerste twee singles van het album die eind vorig jaar al voor de leeuwen gegooid werden, I Am Above en (This Is Our) House.
Na één nieuw nummer keerden we al meteen terug in de geschiedenis met een resem nummers uit albums die vanaf 2000 uitgebracht werden met uitzondering van Colony uit de gelijknamige langspeler uit 1999, een klassieker van In Flames.
Het ene nummer klonk al bekender in de oren dan het andere, een gezonde mix van bekende en net iets minder bekende nummers uit de lange geschiedenis van de band. Het slot van de show zette de puntjes op de “i” met The Mirror’s Truth en The End uit Battles.

Jammer dat vele Britten er stoïcijns bij stonden, precies of ze nog stonden te ontdooien na geruime tijd buiten gestaan te hebben in de kou, in T-shirt en short bij temperaturen rond de vijf graden. Aanmoedigingen van Anders Fridén maakten niet veel uit, de kleinste zaal van de tour kreeg ongetwijfeld ook het makste publiek over de vloer, echt motiverend moet dit niet geweest zijn voor de headliner die toch het beste van zichzelf gaf.

Het is duidelijk dat de Zweden na bijna drie decennia nog steeds springlevend zijn ook al zit er geen enkel oorspronkelijk lid meer in de band nadat negen jaar geleden Jesper Strömblad de band verliet.
Het optreden van In Flames van vanavond was zonder twijfel het intiemste concert van deze Europese tour, jammer dat de show niet helemaal tot zijn recht kwam op dit klein podium. Het was net als In Flames zien in een iets grotere Biebob. Ik heb alvast genoten en kijk uit om de band terug te zien op één van de zomer festivals of wie weet hun eigen festival, Borgholm Brinner begin augustus.