Wanneer de Britten van Enter Shikari in onze contreien spelen, zullen wij van Amped-Up er altijd proberen bij te zijn. Één van onze redacteuren is namelijk een vurige fan, welke maar geen genoeg kan krijgen van deze eigentijdse hardcorepunkcocktail. Voor de zevende keer mocht hij de band aan het werk zien, of Enter Shikari opnieuw wist te bevestigen lees je in volgende review.

Een optreden meepikken na het werk heeft zo z’n nadelen. Zeker als je een uurtje onderweg bent en nog snel iets moet eten. Het moest allemaal wat meezitten, want de beloftevolle band Tusky werd persoonlijk door Enter Shikari gevraagd om de avond op gang te trekken. Met Rated Gnar hebben ze vorig jaar een catchy plaat op de markt gebracht, welke zeer goed werd onthaald. Alles verliep mooi volgens plan, het eten had ik uitgesteld tot na Tusky, aangezien de emorock van As It Is me volledig koud laat. Zo’n vijf minuten voor de Nederlanders van wal staken stond de overdekte parking Tivoli helemaal vol, met een lange wachtrij tot gevolg. Na snel de wagen aan het station te parkeren en ons ticket in te wisselen hadden we een groot deel van de set aan ons zien voorbijgaan. Support your locals, dat werd duidelijk wanneer we de zaal binnen wandelden waar deze Nederlanders van jetje aan het geven waren.

Zo’n vier nummers heb ik mogen meepikken, en die waren stuk voor stuk zeer aangenaam. De nieuwste track Jawbreaker, welke zal verschijnen op de ep LoveLoveLove op 2 mei, wist het meeste indruk op me te maken. Tusky heeft een toegankelijke sound weten te maken welke af en toe stevig weet te ontaarden. Ook het geluid was een pluspunt en deed me spontaan denken aan al die goede shows welke ik hier al heb mogen meemaken. Mijn eerste keer Enter Shikari, een memorabele show van Your Demise, een afscheidsshow van John Coffey, allemaal perfect qua sound en beleving. Ook nu was het geluid wederom fantastisch.

Volgende week speelt Tusky op Groezrock, waarvan we morgen nog onze absolute aanraders zullen vrijgeven. Één daarvan is Tusky, want ook op de open air stage zullen ze de massa aan het bewegen krijgen. Eentje om reikhalzend naar uit te kijken!

Na Tusky is het de beurt aan As It Is, de Britse-Amerikaanse alternatieve band is op stap met Enter Shikari voor de volledige derde deel van de tour. Vanaf de eerste noten merk ik dat dit geen band voor mij is, het is wel een aangename band om te fotograferen want frontman Ronnie Ish weet zeer goed hoe hij een show kan verkopen aan het publiek. Tijdens de set van As It Is merk ik vooral dat het de dames zijn die we vooral te horen krijgen uit het publiek.

De set van As It Is loopt vlot zonder één of ander probleem voor de band, tenslotte komen we aan het laatste nummer. Voor sommige een verlossing van deze nachtmerrie voor anderen een leuke set. Voor het aanvangen van het laatste nummer vraagt de band om een moshpit, tot mijn grote verbazing ontstaat die ook. Weliswaar van korte duur, maar niettemin staat de eerste moshpit van de avond officieel in de boeken.

Na de vertoning van de Britten van As It Is was het aan Enter Shikari om de 013 volledig wakker te schudden. Zo’n vijf minuten voor aanvang stond de zaal goed gevuld en was een deel onder hen de gekende woorden “ And still we will be here, standing like statues” aan het schreeuwen. Het was duidelijk dat iedereen klaar was om de Britten met open armen te ontvangen.

Ondertussen heb ik Enter Shikari al zo’n zeven keer aan het werk mogen zien, met als topper de laatste passage in de Trix van Antwerpen, waar ze de verjaardag van de debuutplaat Take To The Skies kwamen vieren. Het verslag van deze legendarische avond kan je hier nog eens lezen.

Een andere show welke me tot op de dag van vandaag spontaan kippenvel bezorgt, was mijn eerste keer Shikari. Maandag 3 oktober 2011 wist het viertal me, toen ook in de 013, met verstomming te slaan na een indrukwekkende show. Acht jaar later was ik klaar om weer te genieten van de rush van Enter Shikari. In het najaar van 2017 bracht de band The Spark op de markt. In eerste instantie was ik niet overtuigd van deze catchy plaat. De agressie welke voor het nodige contragewicht zorgde voor de popperige elementen werden achterwegen gelaten, wat een wel zeer commerciële plaat heeft opgeleverd. Een dik jaar verder heb ik de plaat grijs gedraaid en heeft ook deze commerciële plaat me van zijn kracht weten te overtuigen. Desalniettemin was ik benieuwd of de nieuwe nummers de beleving niet te veel zouden onderuit halen.

Helemaal niet, vanaf de opener The Spark en de daarop volgende track The Sights, stond de zaal in vuur en vlam. Het publiek had er duidelijk veel zin in en schreeuwde de teksten luidkeels mee. The Sights bevestigde wat iedereen verwachtte, ook de nieuwe nummers passen perfect binnen het repertoire van de Britten. Step Up, afkomstig van de tweede plaat Common Dreads zorgde voor de eerste echte adrenalinerush. De zaal ontplofte en zowel band als publiek hadden het duidelijk naar z’n zin.

Common Dreads viert dit jaar zijn tiende verjaardag, iets wat je ook aan de setlist kon merken. Zoals verwacht kwamen de meeste nummers (10) van de  nieuwste plaat The Spark. Enkel An Ode To Lost Jigsaw Pieces kwam niet aanbod. Zeven nummers waren dan weer afkomstig vanop Common Dreads. Ook op de tweede plaat was de elektronische muziek goed vertegenwoordigd welke perfecte matchte met de nieuwe nummers.

Ook deze show was er eentje op topniveau. Airfield en Take My Country Back, beide afkomstig vanop de nieuwste telg, wisten echter niet volledig te overtuigen. Enkel bij Take My Country Back was het de schuld van de Britten zelf. Dit nummer is één van de weinige op The Spark met een beetje furie, en toch besliste Enter Shikari om deze track akoestisch voor te stellen. Zeker niet slecht, maar jammer dat het zo verschilde met het nummer op het album zelf. Het veranderen van de nummers is één van de uitzonderlijke krachten van de Britten, maat het was voor het eerst dat het voor mij persoonlijk een afknapper werd.

Wanneer de piano het podium werd opgeduwd wisten de fans dat Airfield ten berde zou worden gebracht. Spijtig genoeg bleef een groot deel van het publiek luidruchtig praten, zelfs wanneer het nummer al even bezig was. Het zorgde voor een constant geroezemoes welke Airfield echt wel kan missen. Het haalde de hele beleving uit dit rustige nummertje.

De cover van Faithless zijn Insomnia was dan weer een geniale toevoeging. Het zorgde ervoor dat iedereen goed gemutst op de dansvloer stond. Wie denkt dat het een commercieel avondje is geworden heeft het mis. Nog steeds heeft Enter Shikari voldoende nummers om het vuur weer wat aan te wakkeren. Denk dan aan Sorry Your Not A Winner, …Meltdown, Juggernauts, Mothership, Ghandi Mate, Ghandi, Slipshod, Hectic en Labyrinth. Nog steeds blijven de Britten een cocktail serveren van hardcore, punk, pop en techno.

Ondertussen is het al even bekend, maar tijdens de show maakte de Britten ook bekend dat ze de vervanger zijn van Architects voor Jera On Air. Aangezien Enter Shikari er vorig jaar ook al het festival mocht afsluiten, kan je wel stellen dat de show van dit jaar een speciale zal worden. Een best-of-setlist, of komt de band de verjaardag van Common Dreads uitgebreid vieren, door de plaat integraal te brengen? Wat we wel al kunnen zeggen is dat Enter Shikari ook daar weer gaat bevestigen door een magistrale show te spelen.

Ook de zevende keer was het weer genieten. Enter Shikari is wat mij betreft de beste band live op een podium. Telkens weer weten ze het voor mekaar te brengen om met veelal dezelfde nummers zwaar uit te halen. Dit door zelfs de klassiekers telkens op een andere manier te brengen. Het zorgt ervoor dat je als fan gewoon geen één show mag missen. Tot op Jera On Air!