千里之行，始於足下 – A journey of a thousand miles begins with a single step – Lao-Tze

We beginnen onze reis naar de wei van Graspop Metal Meeting 2019 met de ware exoten. De bands die letterlijk tienduizenden kilometers onder hun voeten voorbij zien razen, om de gehele aardkloot over te steken, onderweg naar de Kempen. Want spelen op Graspop dat wil iedere metal band met wat haren op de kloten en dan moet je soms al je Air Miles incasseren bij het reisbureau.

Elke band die zijn strepen in metalland wil verdienen zal moeten touren. De allergrootsten onder hen speelden honderden shows op legendarische tours, die voor altijd in het canvas van de muziekgeschiedenis gekerfd staan. Denk aan de fatale Damage, Inc Tour of de 187 shows durende World Slavery Tour, beiden tours die de bands Metallica en Iron Maiden voor altijd aan het roer van de metalscene zouden zetten.

Dat is dus nogal wat om tegenop te boksen! Nieuwe helden verschijnen echter continue op het tourtoneel om de uitdaging aan te gaan. Zij trotseren de eeuwigdurende vluchten, de eindeloze kilometers asfalt en de slopende tijdsschema’s om naam te maken, of naam te behouden en ons, de fans, onze shot beukende metal toe te dienen. Sympathiek van die gasten!

Laten we eens kijken welke mannen daadwerkelijk toe zullen zijn aan nieuwe schoenzolen! – A.

Like A Storm – Nieuw-Zeeland (Vrijdag – Main Stage 1 – 11u30)

De band die op papier de langste verplaatsing voor de boeg heeft, is het uit Nieuw-Zeeland afkomstige Like A Storm. Dit gezelschap heeft de eer om de eerste officiële festivaldag op gang te trappen, dus vermoeidheid mag absoluut nog geen excuus zijn om op vrijdag tot na half 12 in de spreekwoordelijke nest te blijven rotten. In Europa is Like A Storm nog geen grote naam, maar in Nieuw-Zeeland worden deze heren op handen gedragen. Volledig terecht, want dit gezelschap brengt een smakelijke cocktail van metalcore, hard rock en… de didgeridoo! Vorig jaar brachten deze heren nog een dijk van een plaat uit, genaamd Catacombs. Eerder dit jaar was deze band nog op de hort met Godsmack, waarbij onder meer een tussenstop werd gemaakt in zaal Trix in Borgerhout Vuurwerk gegarandeerd! – AB.

Ne Obliviscaris – Melbourne, Australië (zaterdag – Marquee – 13u15)

Iets dichter dan Nieuw-Zeeland, maar op nog steeds een respectabele afstand van zo’n 22.000 km hemelsbreed, ligt de prachtige metropool Melbourne, Victoria in het even schone Australië. Dat Down Under niet slechts nog bekend staat als heimat van AC/DC en slapaftreksel Airbourne, is op zich al een geweldige boost voor de Aussies ‘metal credibility’. Vorig jaar stond de Main Stage nog in lichter laaie (letterlijk!) met de top show van Parkway Drive, die vriend en vijand deed overtuigen met een geluid dat ze tot in Antwerpen konden voelen.

Dit jaar is het de beurt aan de virtuozen van de prog metalband Ne Obliviscaris, een band die mij al lang niet meer hoeft te overtuigen en waar ik zelfs ooit met 40 graden koorts voor uit m’n bed kroop om ze te gaan zien. Waarom dan? Nou, omdat deze mannen een sound hebben die de toekomst van metal beschrijft. Van complexe ritmes en tempowisselingen tot een geweldige wisselwerking tussen de harsh en cleane vocals van de twee frontmannen, alles klopt aan deze groep. De melodieën voeren je mee naar hogere sferen onder begeleiding van knap vioolspel. Viool?! Dat is toch niet metal?! En of het dat is godverdomme! Ga dat zelf maar eens ervaren. En, voor de dames is het ook zeker niet te missen. Ik vergeleek de man met de viool al eens met een lang gelokte Paul Walker. Deze Aussie doet menig vrouwenhart sneller kloppen. – A.

The Amity Affliction – Queensland, Australië (donderdag – Jupiler Stage – 21u15)

Met het eveneens uit Australië afkomstige The Amity Affliction weet de organisatie ook op donderdag de metalcorefans reeds te verwennen. Net als die andere metalcore gigant Parkway Drive komen ook deze heren uit het verre Australië. Blijkbaar zit reizen echt wel in hun bloed, want met de regelmaat van de klok kan deze band aanschouwd worden in onze contreien. Op plaat kan The Amity Affliction misschien soms net iets te soft over komen, maar live staat dit gezelschap als een huis en wordt het energieniveau naar ongekende hoogten gestuwd. Wie er op donderdag reeds bij kan zijn, heeft geen enkele reden om deze band aan zich voorbij te laten gaan. Vorig jaar brachten deze heren nog een meer dan genietbaar album, genaamd Misery. Een sterke setlist vol nieuwer werk aangevuld met enkele classics. Meer moet dat niet zijn! – AB

Love Bites – Japan (zaterdag – Red Bull Metal Dome – 12u30)

Tijd voor wat Aziatische lekkernijen dan. Ik heb het dan niet over een uitgebreide rijsttafel of wat verse sushi, maar doel op de Japanse meidenband Love Bites. Laat ik vooropstellen dat ik letterlijk geen kaas gegeten heb van de Japanse metalscene. Mijn kennis houdt op bij de bands Sigh en Babymetal en verder uit elkaar dan die twee specifieke bands geraak je haast niet.

Love Bites, bestaande uit louter vrouwelijk schoon, speelt fantasievolle power metal met een heavy twist en dat allemaal in anime-geïnspireerde witte poppenjurkjes. Gewoon geil dus. Ik durf het gerust te typen. De vraag is wellicht of dit dezelfde gimmick-gedreven derrie is als de eerdere genoemde ‘band’ Babymetal. Welnu, deze dames hebben wel degelijk goed geluisterd waar Yngwie Malmsteen en Kai Hanssen eens de mosterd haalden en ook met het strotje van mevrouw Miho zit het wel snor… oh nee wacht, die heeft ze natuurlijk geen. Nou ja! Ik vind het zelf in ieder geval best wel lekker en niet alleen vanwege de ladies zelf, maar ook het met vlagen zware gitaargeluid wat me deed denken aan favorieten Iced Earth en Primal Fear. Dus ben je de beukende death metal en zwetende vijftigers met bierbuiken op het podium even beu, struin dan op de vroege zaterdag middag even de Metal Dome binnen. Konichi fucking wa! – A.

The Hu – Mongolië (vrijdag – Red Bull Metal Dome – 12u00)

Als vreemden eenden in de bijt bij metal horen, dan zitten we met de volgende band zeker goed. Hoeveel bands kun jij precies noemen met als thuisbasis de uitgestrekte steppen van het land der Khan’s? Ja, dames en heren ik doel inderdaad op het uit Mongolië afkomstige fenomeen The Hu. Hu? Ja precies, die. Mongolen genoeg op de wei in Dessel zou je zeggen, maar deze heren mogen het daadwerkelijk op hun paspoort hebben staan! Flauwe grap? Jazeker! Maar de muziek die deze band ons voor gaat schotelen is allesbehalve flauw al ga ik wel een stevig woordenboek mee moeten brengen om het karakteristieke keelgezang te ontcijferen. Met slechts twee tracks op Spotify om van tevoren in te studeren wordt het sowieso moeilijk meezingen, maar het is het sfeertje dat telt! De tijden van Genghis herleven met deze band, mede dankzij traditionele instrumenten zoals de paardenkopviool (ja, dat bestaat) en de al eerdergenoemde kenmerkende zangstijl. Je moet er wel op tijd voor uit de veren, maar een betere manier om je kater te verwerken dan met een goede pot bier in de klauw naar deze mannen te gaan luisteren, kan ik me niet bedenken. Er valt ook heerlijk op te dansen, dus die stijve knoken, van het slapen op je matje, krijg je zo ook weer in beweging. – A

Het mag duidelijk zijn dat metalbands heel wat over hebben om te mogen spelen op de heilige wei van Graspop. Bij deze kan ik dan ook alleen maar warm aanbevelen om deze exoten in de drukbezette planning op te nemen. Ze komen van ver dus wat wederzijds respect is altijd op zijn plaats. Part 1 zit er alweer op, maar binnenkort steken we onze snuffel wat dieper in de talrijke bands, afkomstig van het Amerikaanse continent. Stay tuned!