Eens de aprilse grillen gepasseerd zijn en de warme zonnestralen het wolkendek weten te doorbreken, kan het festivalseizoen afgetrapt worden. Sinds enkele jaren is het eerste noemenswaardige evenement op de kalender het gezellige Headbanger’s Balls Fest in Izegem. Verwar gezellig evenwel niet met weinig professioneel, want HBF kan teren op een uiterst ervaren en toegewijd team dat alles in goede banen weet te leiden en er eveneens in slaagt om jaar na jaar een fenomenale, diverse line-up samen te stellen. Zowel organisatie als publiek waren er duidelijk klaar voor. Enkel de weergoden lieten het evenwel na hun werk te doen, want bij momenten waanden we ons enkele maanden terug in de tijd. De koude en de gure wind deed het namelijk eerder als een lichte herfststorm aanvoelen. Misschien wel een geluk bij een ongeluk, want nu had niemand een excuus om de bands in de zaal aan zich te laten voorbijgaan!

Rond half 3, oftewel 2 uur 30 voor de West-Vlamingen, had Carneia de eer om de festiviteiten op gang te trappen. De zaal was, naar goede jaarlijkse gewoonte, van bij de start weer goed gevuld. Het programmeren van een lokale band is namelijk de ideale zet om er een lange, drukbevolkte festivaldag van te maken. Dat Carneia van de streek is, hoeft verder dan ook weinig uitleg. Wat des te meer in de kaarten van deze band speelt is het feit dat deze band met Jan Coudron (King Hiss) over een frontman beschikt waar de klasse van af druipt. Zijn dansmoves zijn op zich opmerkelijk te noemen, maar toch slaagt hij er keer op keer in om het publiek in vervoering te brengen.

De setlist stond, hoe kan het ook anders, grotendeels in het teken van het gloednieuwe album Voices Of The Void dat de band daags voordien officieel op de wereld losliet. Een sterk album, waarbij nummers als Blood And Candy en Alter Ego meteen vrij vertrouwd in de oren klonken en waarbij frontman Jan Coudron zijn vocale capaciteiten ten volle kan benutten. Carneia zette een sterke prestatie neer wat resulteerde in een druk bezochte merchstand vlak na het optreden.

Chalice is zo een band die al enkele decennia op de teller heeft staan, maar mede dankzij enkele ‘pauzes’ voorlopig nooit echt heeft weten door te breken. Al zou daar wel eens vlug verandering in kunnen komen. Vorig jaar bracht deze band met het album Ashes Of Hope zowaar een parel van een deathalbum op de markt dat meer te bieden had dan death metal alleen. De muziek van dit gezelschap is verfijnder, gevarieerder en daardoor een pak spannender dan vele andere genregenoten. Het geluid zat van bij de eerste noten meteen ongelofelijk strak, waarbij iedere bandlid perfect te onderscheiden viel zonder de coherentie te verliezen.

Halverwege opener Amongst The Damned verscheen het eerste kippenvel op de armen. iets waar de band nog enkele keren in zou slagen. Het scarecrow-masker van frontman Pieter Dewulf verdween vrij snel naar de achtergrond, waarbij het muzikale aspect de bovenhand kon nemen. Nagenoeg alle nummers waren afkomstig van het nieuwste album Ashes Of Hope, maar toch had de band nog een zeer grote verrassing in petto. Halverwege de set werd met Why? namelijk voor de eerste maal een nagelnieuw nummer aan het publiek gepresenteerd. Een ongelofelijk sterk nummer dat het beste doet verhopen voor de toekomst. Aangezien het vandaag de honderdste show was uit de carrière van Chalice, lagen de verwachtingen hoog. Verwachtingen die dit heerschap moeiteloos wist in te lossen en daar met gemak nog een schepje bovenop deed. De passage in Deinze eind vorig jaar was al de moeite, maar wat Chalice vandaag wist neer te zetten, was van een zeer hoog niveau. Klasse!

Dit jaar vond de organisatie het nog eens tijd om een blik te werpen op hetgeen er leeft ten zuiden van de taalgrens. Wie Wallonië en metal zegt, komt bijna automatisch uit bij KomaH. Een band die een smakelijke mix brengt tussen enerzijds metalcore en anderzijds stevige thrash metal. Tijdens het eerste nummer keek het publiek nog enigszins de kat uit de boom, maar vervolgens ging het publiek voor de eerste maal, zij het bescheiden, uit zijn dak. Tussen de nummers door kreeg een van de gitaristen te kampen met een technisch probleem, maar dat kon de pret zeker niet drukken.

Carneia en Chalice waren er reeds in geslaagd om het publiek in vervoering te brengen en die lijn wist KomaH met gemak door te trekken. Ook nu weer viel het geluid op in zijn meest positieve zin, dus bij deze een dikke pluim voor de geluidsman van dienst. De metalcore van KomaH in combinatie met het feit dat deze band in Vlaanderen vooralsnog niet echt hoge toppen heeft weten scheren, zorgde ervoor dat er vooraf enige scepsis bestond rond deze band, maar daar maakte dit gezelschap vakkundig komaf mee. Bij deze heeft KomaH meer dan duidelijk gemaakt dat het publiek van Headbanger’s Ball Fest een portie metalcore weldegelijk kan smaken!

Als laatste van de Belgische lichting bands van de dag hadden we uiteraard Ostrogoth. Zoals in de preview vermeld, is dit een van de cultbands bij uitstek.

De band zelf had er overduidelijk heel veel zin in, ondanks de flauwe reactie (of het gebrek eraan) van een groot deel van het publiek. Bij de meesten valt dit duidelijk op, bij drummer Grizzly (het enige originele lid) is dit enkel te merken aan zijn zwakke glimlach. Voor de rest zit hij er zoals altijd redelijk stoïcijns bij, terwijl hij zeer methodisch is en blijft in zijn percussie. Op gitaar hebben we daar natuurlijk sinds kort ook Mr Atticus Myst bij! Hij viel qua uiterlijk wat uit de boot, en trok daardoor redelijk wat aandacht naar zich toe.

Aangezien nieuwe muziek niet echt een prioriteit meer is, zowel voor de band als voor de fans, werd gewoon hun oudere werk afgehaspeld, met uiteraard Love in the Streets als eerste en Paris by Night als laatste hoogtepunt van de avond.

Al bij al een goede show, maar enkele jaren terug zat er toch meer in. Er komt ondertussen ook wat sleet op de stem. Naar mijn mening is het mooi geweest en is het tijd om in schoonheid te eindigen. Zolang ze niet doen zoals Scorpions die als sinds 2011 zeggen dat het de laatste tour is, om dan uiteindelijk een karikatuur van zichzelf te worden, kan ik ermee leven.

Na ruim 75 minuten onvervalste old school heavy metal was het opnieuw tijd om het niveau van brutaliteit opnieuw de hoogte te doen ingaan en De Leest nog eens duchtig te doen daveren op zijn grondvesten. Met het uit Marseille afkomstige Dagoba heb je de ideale band om deze doelstellingen tot een goed einde te brengen. Dagoba werd aangekondigd als een band die moeiteloos het publiek weet mee te krijgen. Dat dit geen loze beloftes waren, werd na het eerste nummer, I Reptile, vrijwel meteen duidelijk. De lichteffecten waren volledig synchroon met het muzikale geweld, wat bij momenten voor epileptische toestanden zorgde. De ene salvo blastbeats na de andere werd op het publiek afgevoerd, waarbij het woord ‘headbangen’ bij momenten een nieuwe dimensie kreeg.

Vrijwel ieder album passeerde de revue, waarbij het toch wel opviel dat het oudere werk (Black Smoker) beduidend agressiever en extremer is dan het meest recente werk (The Infinite Chase) dat het meer moet hebben van melodie en meer gericht is op het vocale aspect. Net daar schuilt de kracht van Dagoba, want op die manier wist deze performance op geen enkel moment te vervelen. Het publiek genoot, op het ene kleine opstootje na, waarbij deze Fransen het finaal zelfs voor elkaar kregen om het (West-Vlaamse) publiek een heuse wall of death te laten uitvoeren. Alleen al daarvoor verdient Dagoba een ferme pluim op de hoed!

Na een ijzersterk Dagoba volgen de Zweedse knapen van Enforcer. They come bearing gifts: het nieuwe album Zenith is uit sinds 26 april en dat moest uiteraard voorgesteld worden. Hoewel de nieuwe tracks daarvan op album misschien de “bite” hebben verloren, komt dat live vollédig anders over. Het gitaarwerk en de zang waren zo mogelijk nog strakker dan hun broeken. Die strakke broeken zijn overigens hoogstwaarschijnlijk mede de oorzaak van Olof Wikstrand zijn hoge stem. Een van mijn kompanen merkte zelfs op dat hij op sommige momenten klinkt als Lita Ford. In hoeverre dat een compliment is, laat ik aan jullie over.

Qua setlist was het redelijk voorspelbaar. Ze hebben vooral geput uit de twee meest recente albums, From Beyond en Zenith. Hieruit kwamen de hits en singles, zoals Die for the Devil, Searching for You, Undying Evil, From Beyond en encore Destroyer. Naast Destroyer mochten uiteraard Katana en Midnight Vice niet ontbreken, beide uit hun bejubelde tweede album Diamonds. Tussendoor werd nog Mesmerized by Fire (van het Death by Fire-album) gepropt.

Voor mezelf en de fans was het een hele, héle goeie show; te merken aan meerdere leden van het langharig tuig die luidkeels en enthousiast zaten mee te kwelen (ik beken schuld). Andere leden van het publiek konden het minder smaken. Love it or hate it, Enforcer kwam nog maar eens bewijzen dat old school metal niet old school, maar tijdloos is.

Een goeie headliner strikken… Men lijkt er in Izegem wel een patent op te hebben. Op eerdere edities beleefden we in De Leest passages van o.a. Amaranthe, Evergrey & vorig jaar nog het Griekse Rotting Christ. Ook dit jaar wist Headbanger’s Balls Fest vriend en vijand te verrassen met een headliner van formaat. De duistere trend kende een vervolg met een stevige scheut gothic metal, namens Moonspell. Het Portugese gezelschap draait al een kleine drie decennia mee in de metalscene. In die tijd heeft het zijn strepen met twaalf langspelers en een tiental Belgische festivalpassages al lang verdiend. Het is dan ook fijn om hen ook eens aan het werk te kunnen zien in de hoofdrol, wat hen anders zelden of nooit te beurt valt.
Frontman Fernando Ribeiro en co zijn er vroeg bij in De Leest, en maken mooi de tijd om snel wat fans gelukkig te maken met een foto of een handtekening. Dit vertaalde zich vast in goeie t-shirtverkoop, en een sold out wat betreft hun recentste uitgave: “Scorpion Flower” (Een 10’ single uitgave ter ere van Record Store Day 2019).

Na iets langer wachten dan gepland, mochten we ons opmaken voor het toetje van de dag, of zeg beter: waar velen uiteindelijk voor naar Izegem zijn afgereisd vandaag. Op theatrale wijze kwam Ribeiro het podium op met een kaarslicht, waarmee hij het duistere sfeertje rond de band duchtig wist aan te wakkeren. Van de meet af aan was Moonspell ook bijzonder goed op dreef. Toegegeven, de vocalen zijn niet meer zo fris als die ooit waren, maar hier lijkt niemand om te malen. Het duurt dan ook niet lang alvorens de vuisten in de menigte vlotjes de lucht in gingen en teksten zo goed als mogelijk meegebruld werden. Dat laatste was misschien nog het moeilijkste, want het begin van de set bevatte nogal wat nummers van Moonspells laatste worp, conceptplaat 1755, waarbij de vocals uitsluitend Portugees zijn. Ook het thema van deze, een aardbeving in Lissabon, zal bij de meesten onder ons onbekend zijn.

Een headliner zou natuurlijk geen headliner zijn, wanneer er niet gestrooid zou worden met klassiekers van weleer… Moonspell liet fans van het eerste uur niet in de steek op HBF en vuurde met Opium, Awake, Breathe, Extinct, Invaded & Night Eternal een handvol parels op ons af in een strakke show die tevens een mooi lichtspektakel genoot. Het slotakkoord diende zich aan met de onvermijdelijke knallers Alma Mater & Full Moon Madness, waarbij het licht definitief uitgaat in De Leest! Moonspell wist zijn favorietenrol meer dan waar te maken, en zal menig aanwezigen doen twijfelen om dit op 30 oktober toch maar eens over te doen in Trix, waar ook Rotting Christ mee het mooie weer zal maken.
Rest ons enkel nog te kunnen terugblikken op een meer dan geslaagde editie van Headbanger’s Balls Fest in 2019! Het is nu al wat nieuwsgierig worden naar wat men in 2020 in petto zal hebben.
De volgende editie is gepland op 2 mei 2020, save the date!