We keren ruim twintig jaar terug in de tijd naar het jaar 1998. Niet om terug te mijmeren naar lang vervlogen tijden, waarbij ik als peuter door het huis zat rond te huppelen, maar wel om terug te keren naar de beginjaren van de Nederlandse extreme metalband Antropomorphia. Echter bleek het album Pure niet bepaald het lanceerplatform waarop dit Tilburgs gezelschap had gehoopt, waarna de stekker er voor meer dan tien jaar werd uitgetrokken. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en in 2012 verscheen Antropomorphia opnieuw aan het front om sindsdien om de twee jaar met een nieuwe langspeler voor de dag te komen. Op 5 april 2019 verscheen met het album Merciless Savagery reeds het vierde album sinds de comeback en dat wederom via Metal Blade Records.

Men zou zich perfect de vraag kunnen stellen waarom het indertijd geen succes werd en waarom Antropomorphia de laatste jaren plots wel een graag gezien band is in het underground milieu. De reden is evenwel vrij simpel: Pure stond garant voor vrij eenvoudige, simplistische death metal en kon zich daardoor niet onderscheiden van de rest. Sinds de heuse comeback is er Antropomorphia er echter in geslaagd om mix voor te schotelen van rauwe death metal enerzijds, maar anderzijds ook het sinistere, donkere van het betere zwartgeblakerde werk. Een kruising waar onder andere Behemoth ook ondertussen de (metal)wereld mee aan het veroveren is.

In die optiek is Antropomorphia er nu dus wel in geslaagd om zich te onderscheiden van de rest en weten deze Nederlanders zich album na album verder te ontwikkelen. De mix van death en black is bovendien vrij makkelijk te behappen, al moet dit natuurlijk wel in zijn context gezien worden. Een doorsnee Belg of Nederlander zal de muzikale exploten van dit gezelschap zonder enige twijfel afdoen als satanisme. Gelukkig weten wij beter.

De combinatie van mid-tempo death metal met op tijd en stond enkele pure brokken razernij pakt ook nu weer goed uit, waarbij het toch opvalt dat voornamelijk de gitaren een hoofdrol opeisen. Merciless Savagery en Apocalyptic Scourge zijn zo twee knallers, waarbij Antropomorphia duidelijk laat horen dat ze weldegelijk hun plaats op de internationale bühne waard zijn.

Het absolute hoogtepunt van deze plaat bevindt zich echter halverwege: Wailing Chorus of the Damned begint vrij ingetogen, waarbij de band de indruk opwekt met een muzikaal intermezzo voor de dag te komen, maar niets is minder waar. Gaandeweg verandert de setting wordt de luisteraar getrakteerd op een portie razernij, waarbij zelfs een vleugje Immortal te ontwaren valt.

Enkel het artwork mag volgende keer terug iets sterker overkomen. Ook nu staat het vrouwelijke geslacht centraal, alleen valt het contrast door de overvloedige donkere tinten wat in het water. Bij deze dan ook een warme oproep om volgende keer misschien opnieuw terug te grijpen naar de stijl van het artwork van de vorige plaat, Sermon Ov Wrath (lees meer tetten, graag!)

Echt zware minpunten vallen er niet te ontdekken. De vraag is alleen of de mosterd nog lang zal blijven plakken. Wie echt vernieuwing verwacht, is bij deze Nederlanders namelijk aan het verkeerde adres. Het valt dus maar te hopen dat Antropomorphia ook volgende keer toch weer enkele subtiele nieuwigheden in zijn muzikale braaksel zal weten te implementeren. Indien de band daarin slaagt, zitten ze de komende jaren gebeiteld. Een meer dan puike plaat!

Tracklist:

1. Merciless Savagery
2. Requiem Diabolica
3. Womb ov Thorns
4. Cathedral Of Tombs
5. Apocalyptic Scourge
6. Wailing Chorus ov the Damned
7. Luciferian Tempest
8. The Darknest Light
9. Unsettling Voices