De eerste festivaldag van Groezrock, werd zoals verwacht weer een muzikaal topfeestje. De winnaars van de eerste dag waren volgens ons de Belgische hardcoresensatie Stab, de Amerikanen van Bold, welke een halt in Meerhout had ingelast tijdens zijn bescheiden reünietournee, en de alternatieve rockshow van Coheed And Cambria. Voor dag twee had de organisatie wat meer klinkende namen weten te boeken zoals Dropkick Murphy’s, Millencolin, Dog Eat Dog en Comeback Kid. Er tekenden opvallend meer mensen present voor de tweede dag, waardoor de tenten beter gevuld raakten. Ook het slechte weer deed zijn duit in het zakje, buiten genieten in de zon zoals de dag voordien was zelden een optie, waardoor de mensen sneller een tent binnenwandelden.
Bad Cop / Bad Cop – Main Stage – 13:00 – 13:35
Dag twee van Groezrock vatten we aan met Bad Cop Bad Cop, de all female punkband uit California die drie jaar terug één van de kleinere podia op Groezrock opende, deze keer stonden ze iets hoger op de line-up en belangrijker, op de main stage.
De Amerikaanse dames lokten heel wat volk naar de main stage-tent op een ontiegelijk vroeg uur terwijl wat verderop nog menigeen zijn kater lag uit te slapen in zijn tentje of aan de bar de eerste pinten al achteroversloeg.
De hele act was naar mijn bescheiden mening zeer clean. Er mocht naar mijn gedacht zeker wat meer agressie in zitten al kon dit het publiek niet veel schelen en genoot het van het optreden van de Amerikaanse meiden. Mochten we die hier in de toekomst terugzien dan liever wat meer punch.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
The Devil Makes Three – Main Stage – 14:00 – 14:40
The Devil Makes Three was net als de vorige band een outfit uit het zonnige Californië die echter een heel andere stijl muziek bracht, meer bepaald folky bluegrass. Helaas kreeg de band nog voor ze aantraden te kampen met technische tegenspoed, hierdoor gingen ze wat later van start.
Met dit type muziek kon het niet anders of er heerste een leuke sfeer in de tent, de banjo deuntjes waren daar uiteraard niet vreemd aan en waren ideaal om de stemming er in te krijgen voor wat nog moest komen.
Geen armenzwaaiende hardcoremoves in een moshpit vooraan, maar wel festivalgangers die zich wat aan danspasjes waagden op de geestige tonen van de Californiërs. Een leuk tussendoortje maar niet iets om een hele dag naar te luisteren.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
The Rumjacks – Main Stage – 15:05 – 15:45
The Rumjacks is net als de headliner van de zaterdag, Dropkick Murphys, een band die Keltische punkfolk brengt maar die uit een heel andere kant van deze aardkloot afkomstig is, het verre Australië, niet dat Boston bij de deur ligt maar ik vlieg toch liever naar Boston dan naar Sydney.
Van meet af aan zat de sfeer er goed in, wat te merken was aan de menigte waarvan een aanzienlijk deel de beentjes lossloeg, het was ook voor de eerste keer op zaterdag dat de zaal meer dan halfgevuld was. Na elk nummer werden de Aussies getrakteerd op een luid applaus van het publiek.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
No Turning Back – Revenge Stage – 15:15 – 15:55
Één van de bands waarvoor ik altijd met veel plezier naar een festival afzak is No Turning Back. Ondertussen heb ik de band al verschillende keren aan het werk gezien, en waar de band ook speelt, overal werd het een zwaar feestje. De présence waarmee dit vijftal op een podium staat straalt vertrouwen, kracht en meesterschap uit. Alleen de zin waarmee de band telkens weer op een podium kruipt is al voldoende om een tent uit z’n voegen te barsten. Ook de vijfde show in Meerhout werd er eentje welke ik niet snel zal vergeten. Van begin tot eind, wist No Turning Back de aanwezige in de Revenge Stage bij de strot te nemen en de uitstekende hardcore erdoor te rammen.
Onlangs bracht de band Destroy op de markt, alweer de negende langspeler voor de Hollanders. Een nieuwe plaat staat meestal garant voor een setlist, waar de nieuwste telg meermaals aanbod komt. Dit was echter niet het geval tijdens de set van No Turning Back, net voor de start van de tournee, deelde de band de setlist. Slechts twee nummers van de nieuwe plaat kwamen aanbod: Cut The Cord en Focus. Doordat de band ervoor koos om tussen de nummers door amper ruimte te laten voor een rustpauze, werd het des te duidelijker, Cut The Cord en Focus wisten zich perfect staande te houden tussen kleppers als Never Give Up, Do You Care en Stronger.
Net zoals twee jaar geleden werd het wandeling doorheen het zeer uitgebreide repertoire van No Tuning Back. Wat niet hetzelfde was in vergelijking met de vorige passage was de intensiteit in de moshpit. Waar die de vorige keer in Meerhout wat te wensen overliet, was het ditmaal weer een ontploffing van jewelste. No Turning Back is een geoliede machine welke altijd weer opnieuw op kruissnelheid presteert. Één van de hoogtepunten uit de spectaculaire show, was het korte Never Give Up, afkomstig van de tweede langspeler Damage Done. Het is één van de favoriete nummers van een groot deel van het publiek, wat telkens weer voor een ontploffing zorgt. Wanneer Martijn Van Den Heuvel deze track inzette kwamen de crowdsurfers en stage-divers van overal.
Het durft wel eens te gebeuren dat het publiek na Never Give Up wat wegzakt, gelukkig was dit niet het geval op Groezrock. Een hele set lang werd er opgebouwd naar de ultieme apotheose. Afsluiter Stronger zorgde ervoor dat het publiek op een waardige manier afscheid nam van No Turning Back. Een hele set lang werd het duidelijk dat beide partijen, band en publiek, hard aan het genieten waren. De Revenge Stage stond voor de eerste keer in m’n bijzijn tot de nok gevuld, jammer dat het pas op dag twee gebeurde. No Turning Back is een graag geziene band op het festival, dus een hoger spotje op de affiche had zeker niet onterecht geweest. De Nederlanders wisten me nogmaals te overtuigen, wat een getalenteerde band is het toch.
Setlist:
- Take Your Guilt
- Together
- Can’t Keep Me Down
- Do You Care?
- Cut The Cord
- Never Give Up
- Destination Unknown
- Stand & Fight
- True Love
- Never Again
- Sick Society
- Focus
- Stronger
Geschreven door Bjorn Wielockx
Dog Eat Dog – Main Stage – 16:10 – 16:55
Met Dog Eat Dog had de organisatie een band weten te strikken welke een mengelmoes van verschillende genres serveert. Een cocktail van punk, hardcore en hip-hop, dat is wat Groezrock de volgende drie kwartier kreeg voorgeschoteld. Ondanks dat de Amerikanen volgend jaar 30 kaarsjes mogen uitblazen, was het toch de eerste keer dat Dog Eat Dog in Meerhout mocht aantreden. De Main Stage stond niet vol, verrassend maar gedurende de show kwam er enkel maar volk bij. Dit ondanks het feit dat de Amerikanen een belabberde show afleverde.
Op album staat de band garant voor innovatie, durf en het nodige je m’en fous, live kwam het geheel niet over en was het veelal een rommeltje. Logisch wanneer je als band heel de tijd wisselt van bandleden. De nieuwste track Vibe Cartel, welke in 2017 verscheen op Brand New Breed EP, was met straatlengtes voorsprong het slechtste nummer wat ik deze editie heb gehoord. Of was het die lamentabele hip-hop track, Step Right In, welke ook de revue passeerde tijdens deze teleurstellende drie kwartier… De Amerikanen bevestigde op Groezrock dat ze dit of volgend jaar met een nieuwe plaat komen aanzetten. Voor de trouwe fans komt er dus eindelijk een opvolger voor de in 2006 verschenen Walk With Me. Heugelijk nieuws zou je denken alleen werd uitgerekend Vibe Cartel als één van de nieuwe nummers voor deze plaat aangekondigd. Hopelijk is de rest van het vertrouwde niveau.
Dog Eat Dog is een band die het grotendeels met z’n bekende tracks moet hebben. Echt Rock Werchter of Pukkelpop materiaal, zeker als je weet hoe miserabel ze de rest van hun show aan de man brachten. Enkel frontman John Connor had er wat zin in, de rest van de band bereidde zich voor op een wissel met iemand van op de bank. Want deze show had meer weg van een voetbalmatch dan van een echte punk/hardcoreshow. Het was een komen en gaan aan bandleden welke telkens met het nodige applaus het podium werden opgeroepen.
Dog Eat Dog wist me alles behalve te overtuigen. Het was één van die bands welke ik voor het festival grijs heb gedraaid, maar welke de hoge verwachtingen helemaal niet konden inlossen. Dit gaat zo’n show worden welke ik liefst zo snel mogelijk wil vergeten, maar wat helaas niet gaat gebeuren. Na verschillende reviews gelezen te hebben was Trash Talk een veel betere keuze geweest.
Geschreven door Bjorn Wielockx
Hank Von Hell – Main Stage – 17:20 – 18:05
Al van voor de eerste noten uit de geluidsversterking galmden merkte ik dat Hank Von Hell ging kunnen rekenen op een flinke schare aanhangers. Hun aantreden mocht er ook zijn, helemaal in het allemaal maagdelijk wit uitgedost en zeer flamboyant.
De punkrock van de voormalige frontman van Turbonegro kon me echter niet helemaal smaken waardoor ik me al snel naar de Revenge stage spoedde om Fit For A King aan het werk te zien.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Fit For A King – Revenge Stage – 17:35 – 18:20
Wanneer ik de Revenge Stage bereikte was FFAK al aan het spelen voor een bijna volle tent waar de sfeer ten top was. Dit was wat ik op zoek naar was, een band die helemaal hard ging.
De band bracht eind vorig jaar een van de betere metalcore-albums van 2018 uit en dit was hier dan ook goed te merken. De tent gloeide van de actie.
Gebrul werd afgewisseld met melodische zangstukken maar al snel geraakten we aan het laatste nummer waarbij een grote moshpit gevormd werd, eentje die het hele nummer door bleef draaien.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
The Bronx – Main Stage – 18:30 – 19:20
Een laatkomer op de affiche was The Bronx uit Los Angeles. De old school punkband stond ooit in een ver verleden al op de affiche.
Na twee nummers vond zanger Matt Caughthran dat de sfeer wat flauwtjes was en besliste deze wat aan te wakkeren door het publiek in te duiken. Alle hens aan dek voor de security die plots mee het publiek in moesten.
The Bronx bracht een uitstekende show voor een goed gevulde tent. De sfeer ging met elke band crescendo wat beloofde voor de laatste avond.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Morning Again – Revenge Stage – 18:45 – 19:30
Met Morning Again stond er, net zoals de dag voordien met One King Down en Bold, opnieuw een band in de Revenge Stage welke zijn gloriejaren al eventjes achter de rug had. De vorige dag wisten beide bands amper volk te lokken wat volkomen onterecht was. De twee leverde een heerlijke hardcoreshow af, eentje zonder tierelantijntjes, rechttoe rechtaan. Deze Amerikanen maken geen hardcore maar eerder een extreme vorm van metalcore. Eentje welke de agressie van het hardcoregenre niet uit het oog heeft verloren. Het levert een rauwe metalcoresound op welke we vandaag de dag wat vergeten zijn. Morning Again speelde in 2011 nog in Meerhout en wist doen furieus uit te halen. Ik was benieuwd of er voor deze topper wel wat geïnteresseerden afgezakt waren.
Al een hele dag was het opvallend drukker dan de dag voordien, wat ervoor zorgde dat de tenten sneller gevuld stonden. Al werd het vanaf de eerste schreeuw van Kevin Byers duidelijk dat deze band nog niet vergeten was. Morning Again wist het enthousiaste publiek met sprekend gemak een hele set lang te entertainen. Voor een groot deel van het publiek was het drie kwartiertjes alles geven. De crowdsurfers, stagedivers en vooral de intensiteit in de pit zorgde samen met een band in bloedvorm voor een onvergetelijke show. Ondanks het feit dat deze show geen dipjes kende, besloot een deel van het publiek om na een half uurtje naar de Back 2 Basics stage te trekken, waar de melodische hardcore/punkband A Wilhelm Scream ging starten.
Dictation Of Beauty zorgde voor een lokale explosie in Gestel. Dit is één van de bekendere nummers van de band, welke een zeer typische intro heeft. Wanneer deze eerste noten uit de boxen knalden, zorgde dit voor een groot deel onder Groezrockgangers voor net dat tikkeltje gewenste energie om de stoute schoentjes aan te trekken. Plotseling stond de pit gevuld met violent dancers en vlogen de armen en benen duchtig in het rond. Ook bij zij die rustig aan de zijkant stonden, zorgde het voor een adrenalinestootje. Dictation Of Beauty is zonder twijfel één van de sterkste nummers van deze editie, wat een energie.
Morning Again deed wat iedereen die aanwezig was verwacht had. Een hele set lang wist de band de Revenge Stage aan het bewegen te krijgen. Jammer dat deze band zo vroeg op de dag stond geprogrammeerd, want Morning Again heeft voldoende materiaal en allures om één van de podia af te sluiten. Desalniettemin werd het puur genieten.
Geschreven door Bjorn Wielockx
De Heideroosjes – Main Stage – 19:45 – 20:45
Very Special Guest
De organisatie heeft het lang als geheim kunnen bewaren, maar wanneer de festivalterreinen dreigden open te gaan was Groezrock wel verplicht de naam vrij te geven. Niemand minder de Nederlandse punkband De Heideroosjes stond namelijk al gedrukt op de T-shirts, waardoor het nieuws al snel uitlekte. Op de sociale media werd het nieuws goed onthaald en zal het hoe dan ook nog enkele mensen overtuigd hebben om alsnog naar Meerhout te trekken. Net voor aanvang van de show stond de tent goed gevuld en was Groezrock klaar om er samen met De Heideroosjes een onvergetelijke show te maken.
Zeven jaar geleden stond de band voor het laatst in Meerhout waarna het heeft besloten om te stoppen. Enkele maanden terug kondigden de sympathieke Nederlanders een reünie aan, daar de band dit jaar zijn 30ste verjaardag mag vieren. Vanaf het eerste bericht hieromtrent was de band duidelijk over de toekomst. Er komt geen nieuwe plaat en ook na deze verjaardag zal de band ermee ophouden. Dat de band geen nieuwe nummers komt voorstellen is goed nieuws, daar ze beschikken over een zeer sterk repertoire, en ze in hun speeltijd nog geen twinitg procent van de nummers die ik nog eens wil horen, kunnen spelen. Na de show van De Heideroosjes had ik, net zoals in m’n jeugdjaren, een rollercoaster aan emoties mogen beleven. De euforie wanneer de band het podium beklom, de verbazing tijdens Damclub Hooligan, het verdriet tijdens Ik Zie Je Later en wanneer deze show ten einde aan het lopen was. Een hele set lang stond ik met een brede smile op m’n gezicht te genieten van dit tripje down memory lane.
De eerste track in zeven jaar tijd op Belgische bodem was het aanstekelijke Scapegoat Revolution. Hiermee werd de toon gezet voor het volgende uurtje. De Heideroosjes hadden er duidelijk veel zin in, de vier mannen huppelden van links naar rechts op het podium. Marco en zijn vrienden waren terug waar ze thuishoorden, op een grote goedgevulde stage, eentje met daarvoor een dolenthousiast publiek. Of je nu naar het eerste optreden op Pinkpop kijkt wanneer het nog echte pubers waren, of naar deze show op Groezrock, de zin waarmee dit kwartet op een podium is hetzelfde. Het leverde dan ook een heerlijke punkshow op, eentje met tonnen energie.
De eerste drie tracks, Scapegoat Revolution, Fistfull Of Ideals en Time Is Ticking Away werden magnifiek onthaald en het leek wel alsof het publiek al aan zijn maximum zat. Net op dat moment besloot de band om met Damclub Hooligan genadeloos toe te slaan. Het werd duidelijk dat we hier grotendeels met een Nederlandstalig publiek zaten, want het leek wel alsof de hele tent de tekst aan het meeschreeuwen was. De vocal van Roelofs was nauwelijks hoorbaar en werd voor een groot deel overgenomen door de massa. Bij verschillende festivalgangers zag je de pretoogjes fonkelen, velen onder hen beleefden een nostalgisch tripje.
De Heideroosjes lieten weinig ruimte om eens een praatje te maken met het publiek. Gelukkig als je het mij vraagt, hierdoor kon de band maar liefst zeventien nummers op het publiek afvuren. Een groot deel van de klassiekers passeerde de revue, aangevuld met enkele onbekendere pareltjes. Op een gegeven moment vroeg de band wie er aanwezig zal zijn wanneer ze op Jera On Air spelen. Een groot deel van het publiek liet weten present te tekenen, waarna Marco de belofte maakte om er dan rekening mee te houden en de set (lichtjes) aan te passen. Twee van die onbekendere pareltjes waren het oudere Listen To The Pope en het meer recentere Ik Zie Je Later. Listen To The Pope bracht muzikaal niet veel bij aan de show, maar wist de pit wel uit z’n voegen te doen barsten. Ik Zie Je Later, welke verscheen op de voorlaatste langspeler Chapter Eight: The Golden State, werd door een groot deel van de massa luidkeels meegezongen, welke me spontaan kippenvel bezorgde.
Wat een energie, wat een overtuiging, wat een optreden. Het uurtje dat de set van de Nederlanders duurde was in geen tijd achter de rug. Er was geen één show waar ik bij was, waarbij het publiek er samen zo’n feestje van wist te maken. Na het optreden moesten de kelen weer gesmeerd worden, want elk nummer werd meegeschreeuwd door een enthousiast publiek. Tot op Jera On Air dan maar!
Setlist:
- Scapegoat Revolution
- Fistful Of Ideals
- Time Is Ticking Away
- Damclub Hooligan
- Homesick For A Place
- Val Maar Dood
- Break The Public Peace
- I’m Not Deaf
- Lekker Belangrijk
- Listen To The Pope
- Ik Zie Je Later
- We’re All Fucked Up
- Nothing’s Wrong
- Iedereen Is Gek
- Tering Tyfus Takketrut
- Ik Wil Niks!
- United Scum
Geschreven door Bjorn Wielockx
Jesus Piece – The Cockpit – 20:55 – 21:35
Als er één naam op de affiche stond die de hardcoreliefhebber niet mocht missen, dan was het wel Jesus Piece. Sinds hun eerste werkje Summer ’16 Promo is de bal aan het rollen geraakt. De muziek is allesbehalve als pure hardcore te omschrijven, zo sluipen er hier en daar wat death metal en industrial in het geheel, maar toch weten de Amerikanen de sfeer van de succesjaren van het genre te doen heropleven. De eerste langspeler Only Self welke vorig jaar verscheen, werd door iedereen met open armen onthaald. Er zijn maar weinig bands welke met het eerste echte werkje zo weten uit te halen. Naast de karaktervolle muziek blijkt de band live dan ook nog eens als een furie over het podium te razen. Ik was benieuwd of ze ook Groezrock vanaf de eerste minuut konden overtuigen.
Na De Heideroosjes had ik zo’n tien minuten om snel richting toilet te lopen, en een drankje op te pikken. Ook moest ik me van de ene uithoek van het festivalterein naar de andere begeven. Als een bezetenen liep ik over de plein om toch maar niets te moeten missen van Jesus Piece. Wanneer ik aankwam had ik nog de tijd om een drankje te nemen en een plekje te zoeken. Het werd duidelijk dat ik niet alleen was die deze band graag aan het werk wou zien, The Cockpit stond goed gevuld en was klaar voor de vermoedelijke sloophamer. De voorziene plaatse voor de violent dancers was voor Jesus Piece wat groter dan voor de rest, iets wat logisch bleek wanneer de Amerikanen het podium bestormde. Vanaf de eerste seconde vlogen de armen en benen in het rond en probeerde de violent dancers om het dansgebied wat uit te breiden.
De mensen rond de pit hadden het zwaar te verduren, een hele set lang probeerde de mensen in de pit om deze te vergroten. Tijdens Punish, Dog No Longer, Greed en afsluiter Oppressor zag je ook dat het publiek enkele stapjes naar achter moest zetten, daar de energie in de pit geen blijf meer wist met zichzelf. Zo’n veertig minuten wist Jesus Piece een wel zeer agressieve sfeer te doen neer dalen in The Cockpit, wat zonder twijfel de meest intense show opleverde. Helaas was het geluid tijdens deze show een spelbreker. De micro van Aaron Heard stond veel te zacht afgesteld, net zoals de intrumenten van de bandleden. De vocal was hierdoor nauwelijks hoorbaar ook tijdens de gesprekjes tussen de nummer door.
Dat de vocal er niet voor de volle honderd procent doorkomt kan ik nog ergens plaatsen, maar wanneer de typische gitaarlijnen van Jesus Piece nauwelijks terug te vinden zijn in het geheel, haalt het echt de beleving onderuit. Het zijn net deze krakende/valse tonen welke het geheel een smoel geven. Ondanks het feit dat het geluid echt verschrikkelijk was, wist de band toch makkelijk een set lang te boeien. De goesting waarmee dit vijftal op een poidum staat maakte veel goed.
Jesus Piece wist aan alle hoge verwachtingen te voldoen, dit ondanks het feit dat het geluid echt ondermaats was. Wie erbij was zal deze show niet snel vergete, al was het maar voor de energie/sfeer die in de kleinste tent aanwezig was. Ik ga deze mannen alvast in de gaten houden en wanneer ze nog eens in ons kleine landje spelen, wil ik deze show nog wel eens in topcondities beleven.
Geschreven door Bjorn Wielockx
Bowling For Soup – Main Stage – 21:15 – 22:15
Na een uitstekende show van de Heideroosjes was het wat rustiger geworden in de tent. De Amerikaanse pop-punkband Bowling For Soup moest het dus met minder aanhang doen dan hun Nederlandse voorgangers.
Frontman Jaret Reddick zou even goed een stand-up comedian kunnen zijn. Hij wist de nummers lachwekkend aan elkaar te praten en liet geen seconde stilte in de lucht hangen.
De show was leuk en luimig maar wat ik zeer vreemd vond is dat ze de show tijdens het vierde nummer plots stillegden om foto’s te gaan maken op een stuk hair metal met ingeoefende danspasjes.
Na een uurtje fun sloot Bowling For Soup zijn set af en kon het publiek zich gaan opmaken voor de laatste twee bands van Groezrock 2019.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Millencolin – Main Stage – 22:45 – 23:45
Vanaf het begin had ik het gevoel dat er wat ontbrak bij Millencolin, iets dat helaas gans de set bleef aanhouden.
De tent was goed gevuld maar veel sfeer was er dan ook niet. Alles wat de Zweden brachten, voelde wat zwakjes aan, er was weinig overtuiging, iets dat me al overkomen was bij een andere show van Millencolin jaren geleden op Rock am Ring.
Jammer voor de band maar dit was zonder twijfel de grootste teleurstelling van dit weekend wat mij betreft.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Dropkick Murphys – Main Stage – 00:15 – 01:30
Met het nogal apollinische optreden van Millencolin moesten de Bostonians aantreden voor een afgekoeld publiek.
Foggy Dew en doedelzakmuziek leidden de show van Dropkick Murphys in, voor een volle tent. Van bij de aanvang hoorde je meteen dat de kelen van het publiek gesmeerd waren en de menigte klaar was voor een lange lijst Keltische punkrocknummers om het festival af te sluiten.
Het feestje ging van start bij nummer 1, Cadence To Arms, en eindigde na 21 nummers met oerklassieker I’m Shipping Up To Boston. Daartussen veel leuke nummers en hier en daar een filler in een sfeer die niet kapot kon.
Van bij het begin zochten beiden zangers al snel het gezelschap van het publiek op.
Het ene lied na het andere werd op de Kempische weide afgevuurd, luidkeels meegezongen door de massa. Voor velen duidelijk het hoogtepunt van de dag, misschien wel van dit weekend.
Al Barr raasde van de ene zijde van het podium naar het andere terwijl hij de lucht uit zijn longen liep te schreeuwen.
Dropkick Murphys als afsluiter programmeren was een zeer goede keuze van de organisatie, het trouwe punk- en hardcorepubliek kan de band wel smaken en deze trok zonder twijfel nog reeks bezoekers aan die enkel voor hen kwamen, een gekende formule bij de grote festivals à la Rock Werchter.
Wanneer de laatste Keltische folkmuzieknoten in het niets verdwenen dachten velen wellicht al aan de hopelijk volgende editie van Groezrock, een festival die haar plaats heeft op de festivalkalender. Dit jaar was het iets kleiner dan twee jaar terug, maar wel heel gezellig. Op naar de volgende festivals deze zomer met te beginnen Vienna Metal Meeting op 11 mei.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
0 reacties