New York, New York, epicentrum van de aardkloot, city that never sleeps. En waarom slapen ze daar dan maar slecht? Omdat er dus een gigantische berg herrie uit The Big Apple komt, that’s why! Een portie herrie waar wij vandaag iets dieper op in zullen gaan!

Ik leerde New York in de 90’s vooral kennen door de overdosis hardcore die naar Europa kwam overwaaien en optredens van bands als Sick Of It All, Agnostic Front en Madball (zie: Interview Madball GMM18) die me helemaal van de sokken bliezen met hun mateloze energie. Later, toen de metal hand over hand mijn ziel naar binnen graaide, leerde ik door bands als Anthrax dat er in NYC vooral één hechte scene is. Punk, hardcore, metal, crossover, het gaat er allemaal hand in hand.

In de tijd dat ik zelf in de stad der steden verbleef, kwam ik er achter waar deze muziek nu echt vandaan komt. Over leven in de betonnen jungle, ‘inner city struggles’ noemden ze dat. Gang violence, discriminatie, ruzie met de ‘wouten’, armoede en de ijzeren wil om dat allemaal te ontstijgen en te ontsnappen. En toch, die stad sluipt in je hart, hoe moeilijk dat het er soms ook is.

NYC is dus ook goed vertegenwoordigd. Niet alleen in het genre, maar ook op Graspop Metal Meeting 2019. Misschien niet met zoveel bands als de tegenhanger van de overkant, LA, maar ze komen toch met 7 bands deze kant op en brengen ook de buren uit Massachusetts en Connecticut nog even mee op sleeptouw, dat is mooi meegenomen.

Voor mij brengen deze bands in ieder geval een flink stuk jeugdsentiment en vast een schorre keel. Met meezingers als Gotta Go! en Scratch The Surface is succes in ieder geval verzekerd. -A.

Agnostic Front (zaterdag – Jupiler Stage – 18u35)

Het mooie aan festivals als Graspop is het grote scala aan harde muziek dat er op het menu staat. Ondanks dat jaarlijks de azijnzeikers hun uiterste best doen om flink te klagen over het aantal bands op de bill dat ‘geen metal’ is – het is haast lachwekkend – blijft de organisatie ons een zo’n breed mogelijk aanbod voorschotelen. Gelukkig maar. Want dat is toch wat festivals zijn, een viering van diversiteit.

Agnostic Front is, ik zal het maar verklappen, geen metal band. Toch leerde ik deze mannen uit de Lower Eastside kennen op Dynamo Open Air 98, alwaar ze hun mannetje stevig stonden tussen al het metal geweld op de main stage. Ergens tussen Soulfly en Pantera op het tijddschema. Dat zijn dus nogal band om tegenop te boksen! Agnostic Front overtuigde die dag vriend en vijand met een super energiek set vol met klassiekers en nummers van Something’s Gotta Give.

Hardcore hoort bij New York als peanut butter and jelly en Agnostic Front was de boterham die het zaakje bij elkaar bracht. Ok, ik heb wel eens sterkere analogieën gebruikt, maar de boodschap is duidelijk denk ik. Twee jaar terugkwam de gelauwerde documentaire: Godfathers of Hardcore uit, een ware ode aan en door de band die al decennialang hun leven geven aan hun grote liefde: NYHC. Dat dit begrip voor meer staat dan alleen de muziek, blijkt al vanaf de intro van de film en wordt nog eens benadrukt op het podium.

Ik ben benieuwd naar hoeveel energie deze mannen nog in hun show kunnen laten zien, want ze zijn, zeker voor hardcore ‘kids’ op leeftijd. Als ik de woorden uit de film moet geloven echter, zullen ze altijd hun volle 110% blijven geven, tot op de dag dat ze dood van het podium vallen. Kijk dat is pas HARDCORE! -A.

Sick Of It All (zondag – Jupiler Stage –  21u15)

Als Agnostic Front dan de Godfathers of Hardcore zijn, dan kunnen we de volgende band wel gelijk als de favoriete neefjes betitelen. Sick Of It All, man wat een band is dat toch. Zo’n band waar je als 13-jarig ventje een vette tattoo van wil laten zetten, maak niet uit door wie of waar! Zo’n band waar bij je vanaf de eerste seconde je (met je ietwat vettige lijf) van het podium wil storten, de menigte meezingende mafkezen in.

Ook deze ras-New Yorkers zijn niet de jongste meer, maar dat zie je er op het podium zeker niet aan af. Wat mij steeds weer tot SOIA aan blijft trekken is die tomeloze, ogenschijnlijk onuitputtelijke energie die deze mannen steeds weer laten zien. Hun hart voor de zaak wordt op de mouw gedragen en de teksten gingen me als tiener al na aan het hart (Just Look Around!). Als mij in een willekeurig gesprek gevraagd zou worden: ‘noem eens een hardcore band’, zou het antwoord, zonder ook maar een seconde te denken, Sick Of It All klinken.

Hoe meer ik bands als dit terug zie op festival bills, des te meer mis ik de ouwe hardcore dagen van weleer, waarin die scene mijn levensbloed was. Zo veel bands van toen stierven een eenzame dood. Zo veel mensen met een grote bek verdwenen in grijze kantoorgebouwen en verzopen in het gezinsleven. Maar bands als Sick Of It All, Cro-Mags, Madball, Agnostic Front bewijzen het: ‘Hardcore still lives!’.

Ik kijk er oprecht naar uit om de broertjes Koller, Armand en Craig Ahead weer eens aan te zien treden op het kleine maar fijne Jupiler Stage op Graspop. Ik ben alvast begonnen met wat rek- en strekoefeningen want: ‘IT’S CLOBBERING TIME!’ -A.

Hatebreed (vrijdag – Main Stage 2 – 14u10)

Agnostic Front en Sick Of It All mogen dan wel beschouwd worden als de grondleggers van de NY-hardcore, toch is Hatebreed misschien we de meest succesvolle hardcoreband die er ooit heeft rondgelopen. De reden hiervoor is begrijpelijk: Hatebreed is namelijk heel wat brutaler en agressiever en weet daardoor zowel de liefhebbers van hardcore als de pure metalheads te bekoren.

Wie nood heeft aan een bom testosteron kan op vrijdag rond 14 uur dan ook maar best afzakken naar Mainstage 1, want nu al kunnen we stellen dat de weide sowieso zal daveren. Vorig jaar op de metaldag van de Lokerse Feesten wist Hatebreed te tekenen voor één van de vele hoogtepunten die dag. De kans is groot dat deze heren uit Connecticut dat huzarenstukje vandaag willen overdoen.

Ondanks het feit dat deze band nog steeds geboekstaafd staat als een hardcoreband in zijn puurste vorm, is er vrijwel geen enkele metalhead die deze band geen warm hart toedraagt. Hoe kan het ook anders met zo een legioen aan hits als onder meer I Will Be Heard, Destroy Everything, Honor Never Dies en zo veel meer. Laat die beentjes maar de vrije loop! -AB.

Anthrax (vrijdag – Main Stage 2 – 18u15)

The Big 4 is eerder al gevallen, maar nu is het ook tijd om de eerste band van die Big 4 officieel aan te kondigen. Neen, het is niet Metallica (who gives a f* trouwens), maar wel een van de vele andere thrashbands, namelijk Anthrax! Een band die nog lang niet aan stoppen denkt. Daarvoor is de goesting nog veel te groot.

De laatste plaat, For All Kings, was misschien niet de topper waar iedereen op had gehoopt, maar het album daarvoor, Worship Music, mag met recht en rede beschouwd worden als een van de beste albums uit de discografie van Anthrax. En dat wil heel wat zeggen, want Anthrax heeft met albums als Spreading The Disease en Among The Living flink bijgedragen tot de metalen geschiedenis.

Bovendien is Anthrax een band die live zelden teleur weet te stellen en steeds strak voor de dag komt zonder het gevoel voor humor te verliezen. Verwacht je dus maar aan een absolute best off, waarbij de stap van Winnetou het Grote Opperhoofd naar het gesticht voor krankzinnigen niet bepaald al te groot is… -AB.

Immolation (zaterdag – Marquee – 14u40)

Als we dan toch een klein puntje van kritiek mogen geven, is het wel het feit dat het aantal pure death metal bands die jaar vrij dun gezaaid is. Gelukkig staat er met Immolation wel een death band op de affiche om U tegen te zeggen.

Het moet gezegd, bij death metal durft het déjà-vû gevoel al eens om de hoek loeren. Gelukkig bestaan er nog bands als Immolation die met hun allesvernietigende, brute death metal iedere zaal en iedere festivalweide compleet murw weten te slagen. Met iemand als Ross Dolan achter de micro beschikt dit gezelschap dan ook over een frontman van jewelste.

Het twee jaar geleden verschenen album Atonement wordt met recht en rede beschouwd als het magnum opus van deze band en als een absolute mijlpaal binnen het death metal genre. Een niet te missen band, zowel niet voor de liefhebbers als voor de eerder mainstream metalheads. -AB

Godsmack (zaterdag – Main Stage 2 – 20u00)

De allereerste band die ik ooit op Graspop mocht aanschouwen, was Godsmack. Daarvoor dienen we terug te gaan tot een nog niet zo heel ver verleden, namelijk de editie van 2012. Ondanks dat de glorieperiode van deze band reeds dateert van het begin van vorig decennium, is Godsmack toch een absolute ‘blijver’ en slagen deze heren er nog steeds in om actueel te blijven. Geheel terecht, want deze band heeft namelijk de gave om album na album vol te steken met oorwurmen, die na een enkele luisterbeurt niet meer uit te hersenpan te verbannen zijn. En dit zonder aan agressiviteit te moeten inboeten.

Bovendien klinkt deze band live als een klok en hebben ze met Sully Erna een absolute topfrontman in de gelederen, die na een niet zo succesvol solo-uitstapje waarschijnlijk meer gebeten is dan ooit tevoren. Velen zullen misschien verwonderd zijn dat Godsmack vrij hoog op de affiche staat, maar wie deze band live aan het werk gezien heeft, zal zijn mening ongetwijfeld moeten herzien en zal begrijpen waarom Godsmack anno 2019 nog steeds zo groot is. Aan populariteit heeft deze band immers nog niets moeten inboeten, integendeel. -AB.