Death Angel - Humanicide

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Ruim 35 jaar geleden, als minderjarige broekjes, begon het verhaal van Death Angel. Ondanks het feit dat onder meer Metallica en Slayer midden jaren tachtig volop de (metal)wereld aan het veroveren waren, wisten deze jonge snaken met gemak het hoofd boven water te houden en werden ze binnen de undergroundscene snel op handen gedragen. Aan het begin van de nineties werd de stekker er evenwel uitgetrokken, maar sinds het comebackalbum The Art Of Dying (2004) begon de motor van deze thrashband opnieuw op volle toeren te draaien. Op 31 mei 2019 verscheen met Humanicide album nummer negen, wederom onder het goedkeurend oog van labelgigant Nuclear Blast. Een plaat waar wij, bij Amped-Up maar al te graag een oordeel over vellen…

Death Angel is zo een band die nooit of te nimmer teleur weet te stellen. Ieder album dat deze heren ooit hebben uitgebracht, wist met gemak de grijze middenmoot te overschrijden. Toch is het pas sinds het in 2013 verschenen The Dream Calls For Blood dat Death Angel wist te promoveren naar de Champions League van het thrash gebeuren. Met het daaropvolgende The Evil Divide slaagde Death Angel er met gemak in zijn recentelijk verworven toppositie te bestendigen. De verwachtingen voor deze Humanicide lagen dan ook enorm hoog.

Het eerste wat bij het aanschouwen van deze nieuwste worp meteen opvalt, is het gegeven dat de ‘wolven’ opnieuw terug zijn! Niet alleen in het artwork, maar ook in de thematiek van dit nieuwe album staat de wolvenroedel centraal. Een dankbaar onderwerp wat resulteert in een rist nieuwe, sterke thrashgranaten. Neem nu bijvoorbeeld opener Humanicide dat aanvankelijk eerder neigt richting klassieke heavy metal, maar na een halve minuut de luisteraar trakteert op enkele snedige thrashy riffs zoals we dat van Death Angel gewend zijn.

Herkenbaarheid: daarin schuilt de kracht van Death Angel. Zowel instrumentaal als vocaal weet deze band zich enerzijds met gemak te onderscheiden van andere genregenoten, maar anderzijds slagen deze Amerikanen er toch keer op keer in om met enkele (subtiele) nieuwigheden voor de dag te komen. Tijdens nummers als Immortal Behated en Revelation Song wordt het pure thrashgehalte immers aardig gedempt en krijgen we twee krachtige, eerder midtempo composities voor de kiezen, wat de dynamiek van deze plaat alleen maar ten goede komt.

De thrashers onder ons hoeven evenwel niet te panikeren, want Death Angel is en blijft natuurlijk een thrashband en trekt tijdens nummers als Divine Defector, The Pack en Ghost Of Me zoals vanouds aardig van leer, waarbij voornamelijk The Pack live voor het nodige spektakel zal zorgen: snelle riffs, melodieuze gitaarlijnen en een makkelijk mee te zingen refrein. Ik hoef er alvast geen tekening bij te maken…

Het meest opmerkelijke nummer van deze Humanicide is ongetwijfeld I Came For Blood dat gekenmerkt wordt door een zeer aanstekelijke, naar rock ’n roll neigende groove. Wie vertrouwd is met deze band zal ongetwijfeld de parallel trekken met het nummer Thicker Than Blood, afkomstig van het comebackalbum The Art Of Dying uit 2014, maar hier kunnen we direct aan toevoegen dat I Came For Blood toch net iets venijniger is dan zijn ‘soortgenoot’.

Humanicide is de logische volgende stap in de carrière van Death Angel. Logisch maar zeker niet vanzelfsprekend, want hetgeen deze Amerikanen ondertussen al bijna vier decennia weten neer te zetten, mag gerust beschouwd worden als een huzarenstukje. Waar vele andere leeftijdsgenoten stilaan aftellen naar hun pensioen, is de honger bij Death Angel nog lang niet gestild! Bij deze kijken we nu al uit naar Graspop waar deze wolven op vrijdagmiddag de Mainstage 2 onveilig mogen maken.

Tracklist: