[smart_review]

Met Wildheart komt vandaag een stukje Belgische trots aan bod!
Enkele jaren geleden ben ik toevallig op hun self-titled album gestoten zonder er ooit van gehoord te hebben. Ik wist toen zelfs niet dat het Belgen waren. Toegegeven, ik was toendertijd niet erg onder de indruk, deels door de mindere mastering en Fartys stem die mij niet meteen aansprak.

We zijn nu echter al enkele jaren verder, en na deze motley crew (pun intended) verschillende keren live aan het werk te zien, tot zelfs in een winterbar toe, is mijn mening al volledig de andere kant op gegaan. In die mate dat ik zelfs echt overwoog om een week vroeger of later op reis te gaan zodat ik op 25/5 hun releaseshow kon meemaken op hun eigen WildFest. Deze reden telde helaas niet voor onze annulatieverzekering, dus ben ik toch maar op reis vertrokken. Hier is alsnog de review!

Met Farty, Juice, Foxx, Stevie Dee en Thunderberck (respectievelijk vocals, twee gitaristen, bass en drums) hebben ze niet meteen de meest awe-inspiring namen, maar deze jonge gasten zijn er toch maar voor de tweede keer in geslaagd een album in eigen beheer uit te brengen. Tussen al het metalcoregeweld en de revival van Traditional Heavy Metal staan zij toch hun mannetje, en hebben ze het lef om de spirit van de Glam uit de 80ies levend te houden.

Na de obligate, opbouwende intro begint het album met de eerste echte track, A Stranger’ Eyes. De song speelt meteen in op de mooie cover, waarbij zanger Farty zich in het refrein afvraagt als de man in de spiegel wel zichzelf is. Zoals elke man ooit doet in zijn leven, deed hij waarschijnlijk een spontane imitatie van Robert de Niro in Taxi Driver toen hij met dit nummer op de proppen kwam. Vanaf de eerste noot is de toon echter gezet, met scherpe riffs, een stevige ritmesectie en tout court een heel goed opgebouwd nummer. Het refrein met een hoog meezinggehalte krijg je er gratis bij.

Met nummers als Nothing but Trouble, Dutch Courage en de title track No Love trekken ze de lijn volledig door. Moesten ze die uitgebracht hebben in 1984, gingen die vandaag evenveel aanbeden worden als Kickstart my Heart en Youth Gone Wild. De prachtige wisselwerking tussen beide gitaristen, en Farty zijn stem die je kan vergelijken met Sebastian Bach -maar net iets rauwer- zijn daar de grote katalysator van. Kritiek is goed, maar als het goed of zelfs heel goed is, mag en moet het ook gezegd worden!

De tweede helft van het album is van hetzelfde laken een broek, dus voor de glam/sleazefans kan ik dit album echt alleen maar aanraden. Nummers over seks, drugs en rock & roll (niet noodzakelijk in die volgorde), snedige riffs die zouden thuishoren op klassiekers als Too fast for love, Dr Feelgood of Slippery When Wet en een zanger die eens hij op het podium staat evenveel charisma als Jon Bon Jovi himself uitstraalt zijn hier aan de orde. Het hele album valt op geen enkel minder nummer te betrappen en kent een leuke afwisseling. Perfect om vollen bak in de auto af te spelen. Ramen open, zonnebril op en vlammen maar!

Wildheart wordt stilaan een te duchten concurrent voor elke band die zich wil nestelen aan de top van het genre. Als je dit jaar Graspop bezoekt om bands als Inglorious, Def Leppard, Whitesnake, Kiss, Krokus,FM, Glenn Hughes… aan het werk te zien: je bent aan het juiste adres met dit album, want de 9 op 10 is dik verdiend.

Tracklist:

1. The Mirror
2. A Stranger’s Eyes
3. Nothing but Trouble
4. Dutch Courage
5. No Love
6. One Way Ticket to Paradise
7. Rumours
8. Good to be Bad
9. The Winner’s Always Right
10. Valerie
11. Tonight we Rock