Fleshgod Apocalypse - Veleno

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

De kracht van death metal zit hem ongetwijfeld in het feit dat deze substroming binnen het metalgenre sinds mensenheugenis garant staat voor een pure, eerder ongecompliceerde muzikale brok herrie. De verbazing was dan ook vrij groot toen ruim tien jaar geleden een, op dat ogenblik nobele onbekende, Italiaanse band met iets totaal nieuws voor de dag kwam: symfonische death metal. Waar iedereen het aanvankelijk hoorde donderden in Keulen, was de interesse toch meteen gewekt. Het in 2013 verschenen Labyrinth sloeg dan ook nog eens in als een bom, waarna er werkelijk geen houden meer aan was. Fleshgod Apocalypse is stilaan de (metalen) wereld aan het veroveren. 24 mei 2019 betekende de start voor het ondertussen vijfde hoofdstuk van deze unieke band, genaamd Veleno, dat wederom verschijnt via Nuclear Blast.

Labyrinth was een dijk van een plaat, maar vrijwel iedere Fleshgod-fan zal toch kunnen én moeten beamen dat de band met het album King (2016) (voorlopig) zijn magnum opus heeft afgeleverd. Net daarom was er ditmaal in zekere zin de vrees aanwezig dat Veleno alleen maar teleur zou kunnen stellen. Niet in het minst aangezien de band sinds King enkele wisselingen in de line-up te verwerken kreeg. Een gehele onterechte vrees echter, want na luisterbeurt numero uno kunnen we stellen dat Fleshgod Apocalypse er opnieuw in is geslaagd om met een sterk album voor de dag te komen.

Opener Fury doet zijn naam meteen alle eer aan, waarbij meteen duidelijk wordt hoe angstaanjagend perfect deze Italianen bij momenten weer staan te musiceren. De allesverwoestende death metal enerzijds in combinatie met bombastische, klassieke arrangementen anderzijds passen wederom in elkaar als een puzzel van 32.000 stukken, waarbij de band er toch in slaagt om het overzicht niet te verliezen: als luisteraar is het immers perfect mogelijk om, mits enig geduld, iedere noot van elkaar te onderscheiden wat er op zijn beurt voor zorgt dat de vervaldatum van deze plaat in de zeer verre toekomst komt te liggen.

Het reeds eerder als single uitgebrachte Sugar zal bij iedereen ondertussen wel tot het collectieve geheugen behoren, waarbij vooral het bij momenten dartele pianospel een duistere fantasiewereld weet op te wekken. Dikke pluim trouwens voor de krachtige, meeslepende gitaarsolo op het eind. Klasse!

Na drie mokerslagen van jewelste krijg je als luisteraar een dikke minuut om wat naar adem te happen in de vorm van het intermezzo The Praying Mantis’ Strategy, waarna Fleshgod Apocalypse opnieuw het gaspedaal indrukt. Zij het ditmaal wel op een iets meer bescheiden wijze. Op Monnalisa verdwijnt de pure death metal iets meer naar de achtergrond en krijgen we een nummer voor de kiezen dat bij momenten doet denken aan bands als bijvoorbeeld Moonspell.

Met Worship And Forget en het lang uitgesponnen Absinthe wordt weer volop teruggegrepen naar het succesrecept. Dat deze twee nummers niet uitgebreid besproken worden, houdt zeker en vast niet in dat deze songs beschouwd dienen te worden als zijnde ‘vullertjes’, laat dat duidelijk zijn! Een nummer dat wel de volledige aandacht weet op te eisen is het uiterst strakke Pissing On The Score dat weet uit te blinken door zijn eerder rockende karakter.

Het vat met superlatieven mag bij momenten duidelijk geopend worden. Een lijn die de band vlot doortrekt met het nummer The Day We’ll Be Gone, waarbij de luisteraar een volwaardige mini-opera voorgeschoteld krijgt en frontman Paolo Rossi vocaal bijgestaan wordt door een ware nachtegaal. Ingetogen, intiem en meeslepend zijn de adjectieven van dienst.

Toch is het in zekere zin niet allemaal rozengeur en maneschijn: Embrace The Oblivion met de daaropvolgende outro, Veleno, luidt het einde in van een sterke plaat, al gebiedt de eerlijkheid mij wel te stellen dat ik persoonlijk liever The Day We’ll Be Gone als afsluiter van dienst gezien had. Een persoonlijke vaststelling die ergens wat het gevoel opwekt dat de mosterd misschien toch niet altijd even hard blijft plakken…

Zorgen voor later, want ondanks het iets mindere sluitstuk is deze Veleno nog steeds een dijk van een plaat, waarmee Fleshgod Apocalypse nog steeds bewijst uniek te zijn in zijn soort. Wie deze italianen live aan het werk wil zien, hoeft trouwens niet lang meer te wachten, want binnen een tweetal weken passeren ze opnieuw langs Dessel, waarbij ze op zondag omstreeks 15u40 de Marquee zullen doen daveren.

Tracklist: