[smart_review]

Voor releases van eigen bodem maken we graag tijd en ruimte vrij. Zo ook voor Post Mortem. Dit is het tweede album van het uit het Genkse afkomstige Splendidula. Dat we andermaal met prima kwaliteit uit eigen land te maken hebben, deed ons graag in de pen kruipen.

Even kort situeren: Splendidula ontstaat in 2008, maar het duurt nog goed vijf jaar vooraleer het eigengetitelde debuut verschijnt. Deze plaat heeft helaas moeite om her en der op de radar te verschijnen. Line-upwissels doen de band evolueren naar een geluid dat ergens het midden houdt tussen post, sludge en doom metal. Fast forward naar december 2018. Post Mortem wordt dan uitgebracht. Dit album werd in Splendidula’s thuisstudio opgenomen en verder afgewerkt in de Hearse Studio (waar tegenwoordig het kruim van de Belgische hardere scene huishoudt).

Zoals de titel van de plaat het weggeeft, vertelt Post Mortem over de dood. De nummers verhalen over verschillende gerelateerde facetten die aanleiding geven of handelen over dit lugubere thema: depressie, agressie, (zelf)moord en afscheid.

De plaat opent met een instrumentale sfeerzetter. Een combinatie van een ijle achtergrondstem en geluidjes uit de digitale doos laten ons op het eerste gehoor afstevenen op een donker, bijna monolithisch geheel (mijn gedachten dwaalden af naar de openingsscene van 2001: A Space Odyssey, die met de homo sapiens-achtigen). Toch zet de band hier ons een beetje op het verkeerde been. De eerste ‘echte’ track, Nami, knalt er direct (en daardoor misschien een beetje ongelukkig) tegen aan. Dit zagen we niet aankomen, maar goed.

Meteen vallen de strakke gitaarriffing en daarnaast de krachtige doch verfijnde stem van zangeres Kristien Cools meteen op. De vergelijking met Anneke Van Giersbergen (ex- The Gathering, Vuur, en verder nog een heel pak projecten) is snel gemaakt. Nu wordt wel de toon voor de rest van de plaat gezet: brute melancholie en ongefiltere emoties drijven als schuim op de woeste golventoppen die gitaar- en drumgewijs door respectievelijk Pieter Houben, David Vandegoor, Peter Chromiak (op bas) en drummer Joachim Taminau op de luisteraar stukbreken.

Splendidula laat ons dik veertig minuten lang genieten van originele en af en toe gedurfde composities. Nami doet me erg denken aan Tribulations Melancholia. Insanity neemt ons even mee naar de Desert Scene. Of luister eens naar het trippy begin van Stream Of Consciousness. Psychedelischer wordt het bijna niet. Ook voor droefheid en ingetogen momenten zijn er momenten: slotakkoord Mortem is dermate melancholisch, zodat zelfs de meest positieve springeend hierna meteen om euthanasie vraagt. Het wondermooie Aturienoto neemt ons even mee, middels een verzonnen taal (gebaseerd op Italiaans en Frans), in de overgangszone tussen onze wereld en het hiernamaals. Het is hier weer de zang van Kristien Cools die de song (ditmaal bezwerend) als een waar mausoleum neerzet.

Post Mortem is een sterke release. De songs baden in originele composities en dwingen de luisteraar tot emotie. Toch gaat het even mis in het begin van de plaat, bij de intro en in de eerste song, waar het even lijkt of de band nog niet meteen weet waar het naartoe wil. Sommige overgangen zijn niet subtiel genoeg of klinken wat ongelukkig. Of dit moedwillig gedaan is of niet, laat ik in het midden. Dit euvel is echter snel vergeten vergeleken met de rest van het album. Splendidula levert met Post Mortem een donker, maar duidelijk visitekaartje af.

Splendidula 2019

Mocht U na het lezen van dit artikel, of na het beluisteren van Post Mortem met levensvragen blijven zitten, neem dan contact op met de zelfmoordlijn (bel 1813 of surf naar www.zelfmoord1813.be).

tracklist:

1. Post
2. Nami
3. Too Close To Me
4. .38
5. Insanity
6. Aturienoto
7. Stream Of Consciousness
8. Mortem