Wanneer het almachtige instituut ‘Zon’ het Antwerpse Dessel van het meeste aantal uren zonneschijn voorziet, weten de liefhebbers van het zwaardere genre dat de metalen hoogmis voor de deur staat. Sinds enkele jaren een weekje vroeger dan de traditie het wil, maar tradities zijn er nu eenmaal niet alleen om in ere te houden, nietwaar? Wat echter helemaal geen traditie geworden is, is de vierde volwaardige festivaldag: waar vorig jaar de organisatie nog met een heuse Graspop XL voor de dag kwam, is anno 2019 de ‘XL’ weer gewoon ‘L’ geworden, gekenmerkt door een prelude op donderdag gevolgd door drie volwaardige festivaldagen. Misschien maar best ook, want ook na drie fantastische dagen was het vet toch wat van de soep op fysiek vlak. Vooraleer we dieper ingaan op de volwaardige festivaldagen, serveren we u eerst en vooral het beste van de ‘inlooptraining’ op donderdag. In tegenstelling tot Pheidippides kunnen wij wel wat opwarming gebruiken…

Hemelbestormer:

Het Belgische Hemelbestormer was voor mij de openingsact van deze editie, en Graspop had geen grotere (oer)knal kunnen voorzien. De instrumentale post-metal bracht de tent 40 minuten lang in vervoering en slaagde erin om het publiek uit de hand van de band te laten eten. Geen koud kunstje als je bedenkt dat er ‘nada’ conversatie met het publiek was en dat vele festivalgangers nog aan het bekomen waren van het reizen en opzetten van de tentjes.

Hemelbestormer – Dorien Goetschalckx (GMM)

De zware atmosferische muziek – gezegend met een prima geluid zo vroeg op de dag – werd extra kracht bijgezet door beelden van kosmische objecten (nevels, sterren, planeet Jupiter) op de led-schermen achter de band. Nu heb ik dit kwartet vorig jaar in een kleine zaal aan het werk gezien en daar komen beelden, muziek en atmosfeer beter bijeen dan in een grote tent. En zelfs met die vergelijking in het achterhoofd was ik helemaal weg van dit optreden – later op het weekend heb ik een pauze tussen twee optredens gebruikt om via Bandcamp een album te bestellen. (AVS)

Aborted:

Ik vind het altijd verwonderlijk en licht amusant on te zien hoe verschillende bands hun uiterste best doen om hun roadies zich belangrijk te doen wanen met een line check etc. alvorens de show van start kan gaan. Vervolgens begint, na 20 min op toms te rammen en drieëndertig keer de epische woorden ‘check, check’ door de diverse microfoons te spreken, dan eindelijk, op aangeven van het knipperen van de zaklamp, de show. En wat schertst de verbazing, KUT-geluid, voor minimaal twee à drie songs (bij sommige acts duurt dat de hele show helaas…).

Wat heeft dat nou met de set van Aborted of Graspop te maken dan?!

Welnu, het is simpel. Er wordt welgeteld 3 minuten gesoundcheckt, de band komt het podium op, zet aan en blaast gelijk de hele tent op zijn gat met een muur van geweld en geluid dat de rest van het weekend wellicht alleen door Immolation nog geëvenaard werd.

Holy fuck nuts Batman, dat is me even een band zeg. Ik had deze geweldenaren al vaak op plaat voorbij horen komen, maar dat kon me niet voorbereiden op het beest dat werd ontketend in de Marquee. Extreme metal (black en death) was uitermate ondervertegenwoordigd op deze mainstream metal en publiek georiënteerde editie van Graspop, maar de bands die er dan stonden, en met name dus Aborted, lieten niets heel.

En dat dus al op de donderdagavond! In 50 minuten wist deze band me ervan te overtuigen toch nog eens wat meer death metal te gaan luisteren. Wellicht in de auto als ik me weer eens op de ring van Antwerpen bevind… (A.)

Sonata Arctica:

Eens was deze band een van mijn favoriete powermetalacts. Albums als Ecplitica en Silence staan steevast in mijn wekelijkse rotatie en draag ik nog steeds een warm hart toe. Helaas was er van die Sonata weinig meer te bespeuren in de laatste drie albums. Ook optredens in de afgelopen jaren in 013 en de Effenaar konden mijn echt niet meer bekoren. Toch jammer.

Maar goed, het is toch de moeite om zo’n band te gaan zien als je toch moet wachten op Phil Anselmo. Phil had zich ook geen betere, of moet ik zeggen slechtere, opwarmband kunnen wensen.

Wat een slappe hap weer. Poppie hak op de tak nummers, die de sticker ‘progressive’ wat mij betreft niet eens mogen dragen. Klassiekers als Full Moon en Black Sheep die meer een schaap in wolfskleren waren geworden dan anders om, meer keys dan gitaar en als met een zompig bechamelsausje overgoten.

Toni Kakko was zoals gewoonlijk goed bij stem en die man kan gewoon goed zingen. Daar wil ik het bij laten… #facepalm (insert: Cpt. Picard meme…) (A.).

Phil Anselmo and the Illegals:

Phil Fucking Anselmo! Sinds DOA98 moeten wachten. Zelden zenuwachtig voor een show. Toch weer voelen als een kid van zeventien met veel te veel agressie issues. Heet in de tent, heet in de bilspleet. Lang wachten toch nog… en dan! Revenge! I’m screaming revenge again!

Het klinkt dan ook gewoon echt nog prima! Tegen het einde van Becoming echter gaat het al wat achteruit met de door demonen geteisterde stem van meneer Anselmo en ik begin me zorgen te maken. De volgende twee nummers gaan niet zo lekker en zijn gelukkig ook niet mijn favo tracks van de Pantera-discografie.

Maar gelijk eens de timmermanszoon uit Nazareth herrijst de stem van Phil uit de dood en tegen de tijd dat de echt klappers komen, zoals het nagelharde I’m Broken, This Love, Walk en Fucking Hostile, doet deze band, met de ogen dicht dan toch, even weer terugdenken aan de 90’s en het origineel. Ik heb ook nog nooit of te nimmer een massive tent als de Marquee zo hard en vol overgave mee horen zingen dan tijdens Walk. RE-SPECT!

De band doet het prima. Het zijn geen Rex, Vinnie en vooral geen Dimebag natuurlijk, maar dat zijn ook schoenen die nogal moeilijk te vullen zijn.

Helaas mis ik aan het einde van de set nog een paar echte klassiekers als Strength Beyond Strength en 5 Minutes Alone en had ik liever de set anders afgesloten gezien dan met A New Level, maar het mocht de pure pret niet echt drukken. Voldaan liep ik de tent uit en airdrumde nog wat Pantera-tracks onderweg naar de parking. (A.).