Wanneer het ochtendgloren zich op de tweede officiële festivaldag aandient, is het naar goede traditie tijd om de schade op te meten: hoe zit het met de hoofdpijn? zit de nek niet te vast? hoe voelen de benen aan na een dag rondhuppelen? Met een stevig ontbijt achter de kiezen was het tijd om dag twee officieel aan te snijden. Een blik op het programma maakte meteen duidelijk dat het wederom een prachtige, maar zeer lastige dag ging worden. Eentje waarbij het woord doseren meer dan eens aan de orde was. Niet in het minst, aangezien de organisatie vandaag met headliner Slipknot toch met een ander paar mouwen voor de dag kwam dan Within Temptation daags voordien…

Cellar Darling:

Waar de grote meute zich rond de klok van 12 ‘en masse ‘ naar Main Stage 2 begaf om Gloryhammer aan het werk te zien, hadden de fijnproevers zich ondertussen verzameld in de Marquee om het Zwitsere gezelschap Cellar Darling te aanschouwen. Een vrij nieuwe naam binnen het metalsegment, ware het niet dat alle bandleden reeds jaren ervaring op de teller hebben bij die andere Zwitsere folkband Eluveitie.

Waar Eluveitie iedere show een heel arsenaal aan instrumenten het podium opzeult, houdt Cellar Darling het opvallend bescheidener. Naast gitaar, drums en bass is er enkel ruimte voor de draailier. Twee jaar geleden bracht deze band nog een vrij sterk debuut op de markt, maar het moet gezegd dat diens recente opvolger, The Spell, pas echt een klasseplaat is geworden. Het deed dan ook enorm plezier om vast te moeten stellen dat de jammer genoeg uiterst korte setlist bestond uit heel wat nieuw materiaal, waaronder de nummers Death en Freeze, afgewisseld met de sterkte composities van het debuut zoals opener Black Moon en het afsluitende Avalanche.

Zoals we van haar gewoon zijn, was nachtegaal Anna Murphy wederom op geen enkele valse noot te betrappen en leverde de rest van de band puur muzikaal vakmanschap af. Het niet al te talrijk aanwezige publiek was zichtbaar aan het genieten. Ondanks dat de temperatuur al aardig begon te stijgen, was het eerste kippenvel van de dag meteen een feit. (AB).

 

Lovebites:

Lovebites, een all female band uit het verre Japan had de eer om op zaterdag de Metaldome te openen en deed dat met verve. De interesse voor deze meidengroep was heel groot afgaande een volle tent op toch nog naar Graspop normen vroege uur. “We are Lovebites and we play Heavy Metal”. En of ze dat deden. Compleet in het wit uitgedost en nog mooi om te zien ook. Niet te geloven dat dit metalchicks zijn.

Ze kwamen vandaag hun tweede album Clockwork Immortality voorstellen. Dat frontvrouw Asami bovendien nog heel wat uit haar strot kan toveren, is ook mooi meegenomen. En wie dacht dat mooi zijn niet samengaat met muzikaal talent, was er ook aan voor de moeite. Veertig minuten waren genoeg om ons te overtuigen. Dat de bindteksten in gebroken Engels met wat haar op was, vergeven we hen met plezier. (CVP).

 

Immolation:

Op vrijdag was het qua pure death metal niet veel soeps. Gelukkig toverde de organisatie op zaterdagmiddag wel een serieus konijn uit hun hoed. Immolation gaat namelijk al enkele decennia mee en mag anno 2019 gerust gerekend worden tot één van de grotere bands uit het genre. Op muzikaal vlak houdt de band het midden tussen old school death en de iets meer technische variant. Beschouw Immolation dan ook gerust als een soort van kruising tussen Cannibal Corpse enerzijds en Suffocation anderzijds.

Een combinatie die meteen wonderwel aansloeg bij het publiek, waarbij de eerlijkheid gebiedt mij te stellen dat de opkomst toch niet echt massaal was. Ach ja, Immolation liet het alvast niet aan zijn hart komen en bracht, zoals vanouds, een ongelofelijk strakke set, waarbij de nadruk sterk lag op de meest recente worp Atonement. Niet verwonderlijk, want Atonement is een dijk van een plaat, die misschien wel de geschiedenisboeken in mag en zal gaan als het magnum opus van de band. Zo werd de Marquee getrakteerd op enkele vuistslagen als Lower, Fostering The Divide en het afsluitende, episch aandoende, When The Jackals Come. Tussendoor bracht de band nog een ware ‘best off’, waarbij onder meer Swarm Of Terror en Immolation op de weide werden losgelaten. (AB).

 

Halestorm:

Na hun straffe prestatie in 2016 was het eigenlijk afwachten wanneer Lzzy Hale en haar kornuiten van Halestorm terug op de affiche van Graspop zouden staan. Dit jaar was het dus terug van dat. Met Killing Ourselves To Live was het meteen raak vanaf de eerste minuut van hun set. De rauwe hese stem van Lzzy vulde de ganse weide.

De playlist was een mooie variatie uit hun tot nu toe vier albums. Zowel nummers uit hun laatste worp Vicious (Do Not Disturb, Amen, Uncomfortable) als klassiekers zoals Love Bites en het populaire Freak like Me. Nieuwe single, Chemicals, die speciaal voor Record Store Day is uitgebracht, mocht natuurlijke niet mankeren.

Wat uiteraard ook niet kon ontbreken was het vertrouwde showtje van drummer (en broer van) Arejay Hale. Weliswaar de verkorte versie van de zaalshows, maar geen Halestorm show zonder de reuze drumsticks van deze drumvirtuoos. Afsluiten deed Halestorm met I Miss The Misery in XL versie en nog eenmaal de oerschreeuw van frontvrouw Lzzy. Nu de oudere garde van metalgoden stilaan het afhaken zijn is mogen deze Amerikanen gerust een hoger plaatsje op de affiche krijgen. (CVP).

Behemoth:

Wellicht is het wel een risico dat ik beter onder ogen had moeten zien alvorens Behemoth aantrad op de Main Stage 1. Dat wanneer je je favoriete bands zo’n 4-5 keer per jaar gaat zien, er altijd een minder overweldigende show tussen zal zitten.

Dat was helaas het geval met Behemoth op Graspop dit jaar. Ik vond het sowieso al gigantische apenballen zuigen dat deze band in klaarlichte dag een setje van 50 minuten zou spelen, terwijl het verdient de Marquee af te sluiten of op z’n minst pre-headliner te staan. Maar enfin, Graspop sloeg die plank de volgende dag met Gojira nog veel verder mis…

Nergal gaf zelf op z’n Facebook ook wel aan dat het allemaal nogal hectisch was geweest, binnen – buiten, met een nog een interviewtje tussendoor en toen de bus weer in op weg naar de volgende gig. Toch, ondanks dat en de hitte, verwachte ik dan toch meer van deze band.

Want echt goed was het niet. Het publiek ging aardig mee, dat scheelde en deed me goed, dat een blackened death metal band toch zoiets voor elkaar krijgt tegenwoordig. Het was echter niet strak. Conquer All klonk rommelig zelfs. Behemoth moet het dan ook niet alleen van corpsepaint en pyros hebben. Pyros die overigens Orion enorm leken te irriteren, de crew moest het side stage flink verduren als gevolg.

Het leek een beetje een pro forma show. Een slap aftreksel van de geweldige show eerder dit jaar in Utrecht. Zo jammer, want ik had hier echt enorm naar uitgekeken.

Ook de trommel outro, een nieuw kunstje in het arsenaal van deze anders zo gewaardeerde act, viel in het niet. De helft van het veld was al onderweg naar de volgende band en had niet eens in de gaten dat de band nog op het podium stond.

Kurwa. Volgende keer beter gasten. (A.).

 

Trivium:

Wanneer je de opdracht zou krijgen om een lijstje samen te stellen van de meest geliefde bands op Graspop, zal het Amerikaanse Trivium hoogstwaarschijnlijk een zeer hoge positie toebedeeld krijgen. Niet verwonderlijk, want in de recente geschiedenis zijn er zelfs nog jaargangen geweest, waarbij de band tot tweemaal toe in hetzelfde weekend mocht aantreden. Ook vandaag stond de weide weer afgeladen vol om Matt Heafy en co aan het werk te zien.

Van bij opener The Sin And The Sentence, gevolgd door het furieuze Beyond Oblivion ging het dak er meteen af. Een ontstond een gigantische moshpit, waarbij de ene crowdsurfer na de andere aan zijn tocht richting podium begon. Met het daaropvolgende Like Light To The Flies was het hek helemaal van de dam. Trivium mocht vandaag een vijftigtal minuten het beste van zichzelf geven. Vrij kort, als je het mij vraagt. Het was dan ook ergens jammer om vast te moeten stellen dat de band zijn kostbare tijd vulde met twee metalballads. Eentje had zeker en vast volstaan om de schwung in het optreden te houden.

Gelukkig sloot Trivium af zoals ze begonnen waren: Strife en absolute publiekslieveling In Waves zijn dan ook twee clusterbommen die het al jaren goed en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de geschiedenisboeken in zullen gaan als ‘metalclassics’. De metalwereld heeft toch stilaan nood aan een grondige nivellering. Wat mij betreft mag de organisatie binnen een drietal jaar Trivium gerust programmeren als subheadliner om Main Stage 2 af te sluiten. Wie er vorig jaar bij was op Summer Breeze zal kunnen bevestigen dat de band het zeker en vast in zich heeft om een publiek gedurende anderhalf uur als een dolle stier richting een rode lap te laten razen. (AB).

 

Clutch:

Stonerrock op Graspop met een tikkeltje Blues, Clutch. Toen deze Amerikanen aan hun show begonnen stond de Marquee nauwelijks halfvol en was er enkel op de voorste rijen beweging. Is deze band in Amerika super populair, in Europa moeten ze nog aan hun veroveringstocht beginnen. Toch draait deze band al twee decennia mee en hebben ze al een ruime muzikale bagage. Showelement komt er niet aan te pas, getuige het T-shirt van frontman Neil Fallon (geen bandshirt maar eentje van Caterpillar), maar wel een set van ronkende gitaren, veel enthousiasme en rechttoe, rechtaan muziek.

Dat dit de goede combinatie was, getuigde het einde van de set. De Marquee was ondertussen volgelopen en er werd er zelfs gecrowdsurfd. Bij Electric Worry ontstond er zowaar zelfs een circlepit. Clutch heeft op een uur tijd zijn veroveringstocht tot een goed einde gebracht. Meer zelfs, het applaus bleef maar duren. Met “nog een fijn festival gewenst” en “vergeet nimmer om te blijven rocken” sloot Neil Fallon de set af en verliet hij samen met zijn makkers het podium. En wij de Marquee met een uiterst voldaan gevoel. (CVP).

 

Godsmack:

Op handen gedragen in Amerika, maar in Europa voorlopig nog altijd niet de status van headliner. Of daar na vanavond verandering gekomen is, is nog maar de vraag. Waar Godsmack een kleine twintig jaar geleden vrij heavy voor de dag kwam, is de band anno 2019 meer een pure hardrockband geworden. Absoluut niets mis mee, want opener When Legends Rise deed de weide aardig bewegen. Alleen had de band het hoge achtergrondgejank van Tonny Rombola en Robbie Merrill tijdens het refrein gerust achterwege mogen laten.

Een clubshow van Godsmack is altijd een waar spektakel. Jammer genoeg is een klein uur gewoonweg te kort om hetzelfde spektakel te kunnen brengen. De drumbattle tussen Shannon Larkin en frontman Sully Erna klokte ruim af boven de tien minuten, waardoor de setlist zeer vlug ten einde kwam. Gelukkig gooide de band er nog enkele sterke nummers tegenaan zoals de klassieker Awake en Bulletproof, afkomstig van het meest recente album van de band.

De verwachtingen voor een show van Godsmack liggen altijd hoog, misschien wel te hoog. De band stond vanavond zeker niet slecht te musiceren, maar het contrast tussen een zaalshow en de show vandaag was toch net dat tikkeltje te groot. Ach ja, wanneer de band volgende keer de Trix aandoet, zijn we gewoon weer van de partij. Zelfs al speelt Godsmack op 50%, dan nog blijft het de moeite om deze Amerikanen aan het werk te zien. (AB).

 

Ministry:

Ministry is nu eens een band die me op plaat weinig kan doen. De sound ligt me niet: te dun, te flets. Live daarentegen zie ik Al Jourgensen en zijn trawanten graag aan het werk, want daar beschikt de band wel over een lekker geluid. En zo mocht het ook zijn deze Graspop.

Jourgensen maakte duidelijk dat het dit optreden eerder over oud materiaal zou gaan. Voor een passerende luisteraar als mij geen probleem, zolang het maar lekker klinkt. En klinken deed het. De Amerikaanse groep brengt industrial metal en doet dat al sinds de jaren ’80: stevige en strakke riffs die op een gegeven moment zo een uit Rammstein-nummer leken te komen (of is het omgekeerd?), gecombineerd met een stem die zwaar door de effecten wordt gehaald en daarachter een geluid om een inbelmodem jaloers mee te maken. Het resultaat: een pot rauwe, keihard stampende, elektronisch aangestuurde metal.

Het duurde even voor de set echt op gang kwam, en dat had met de songkeuze te maken. Zo ergens tussen de Black Sabbath-cover Supernaut en het knettergekke Jesus Built My Hotrod. Eens vertrokken liep het optreden als een trein, tot Jourgensen het eind van de set aankondigde met het negen minuten durende No Devotion, een cover van Jourgensens oude band Revolting Cocks, waarin de zanger zijn oude bandgenoot en onze landgenoot Luc Van Acker op het podium uitnodigde. Beiden genoten zichtbaar van het nummer, ik vond het dan weer te lang, te traag en te contrasterend met de rest van de nummers om een bevredigend einde van een anders uitstekende set te zijn. Mooi sprong en salto, punten verloren met de landing. (AVS).

 

Disturbed:

Van Disturbed werd er veel verwacht, afgaande op het aantal T-shirt van de band die op de weide te zien waren. Wie zich aan een nostalgie verwachte was eraan voor de moeite. Nu hun nieuw album Evolution sinds kort in de rekken ligt, willen deze heren af van hun etiket van nu-metal band en zich concentreren op de weg waar ze met hun nieuwe plaat zijn ingeslagen.

Het begon nochtans goed met een paar klassiekers zoals Stupify en The Game. Maar daarna waren de songs uit hun nieuwe album aan de beurt. Halverwege de set werd de sfeer onderbroken met wat gelal over depressies en verslavingen en een akoestisch intermezzo van een kwartier waarbij we foto te zien kregen van de band doorheen hun carrière. Gelukkig herpakten ze zich met Indestructible en Inside The Fire. Maar aan dat harde werk kwam terug een einde met de Simon & Garfunkel cover: Sound Of Silence. Bijgestaan door een violiste en celliste.

Eindigen deed Disturbed met – hoe kan het ook anders – Down With The Sickness: het nummer waar een ganse weide al meer dan een uur zat op te wachten. Niet echt de topgroep die werd aangekondigd en die we verwacht hadden. Misschien iets meer muziek en minder zagen in de toekomst, David Draiman… (CVP).

 

Lamb Of God:

Het mag duidelijk zijn dat de organisatie op het vlak van headliners op zaterdag duidelijk de agressieve kaart getrokken heeft. Met Slipknot in het verschiet oogde de planning zeer mooi, maar ook de subheadliner van dienst was er eentje om duimen en vingers vanaf te likken. Lamb Of God timmert ook al twintig jaar aan de weg naar de top en stilaan kunnen we stellen dat de top ver bereikt is. Subheadliner op één van de grootste metalfestivals ter wereld word je immers niet zomaar…

Waar vele bands kiezen opteren voor de klassieke spanningsboog, besloot Lamb Of God om er meteen een knaller van formaat tegenaan te gooien. Geen gezeik, gewoon knallen! Verstand op nul en gaan! Victor Campenaerts deed enkele weken geleden nog een succesvolle poging om ter meeste rondjes op een wielerpiste rijden gedurende één uur. Het publiek van Graspop besloot vandaag het record te breken en wel in de categorie van het meest aantal rondjes lopen in de circlepit. Een poging waar de massa zonder enige twijfel in geslaagd is. De muziek van Lamb Of God leent er zich dan ook perfect voor.

Het laatste wapenfeit van deze Amerikanen dateert ondertussen ook al van 2015 dus een album voorstellen zat er vanavond met andere woorden niet in. Het gaf de band de gelegenheid om met een ware ‘beste off’ voor de dag te komen. Een ander woord voor de setlist vanavond kan ik moeilijk verzinnen. Het feit dat het derde nummer van de avond reeds Walk With Me In Hell was, zegt ongetwijfeld genoeg. Andere hoogtepunten waren 512, waarin frontman, aka duracellkonijn, Randy Blythe, alle opgekropte agressie kwijt kon, welke de man opgekropt had gedurende zijn periode in een Tsjechische gevangenis. Gelukkig zegevierde het recht deze keer wel.

Nummer na nummer raakte het publiek meer en meer in vervoering. Met het afsluitende drieluik Still Echoes, Laid To Rest en Redneck, waarbij Bad Wolves frontman Tommy Vext mee zijn duit in het zakje deed was het hek helemaal van de dam. Slipknot stond bij deze voor een aartsmoeilijke opdracht… (AB).

 

Slipknot:

Rond de klok van twaalf uur was het tijd voor de headliner van dag twee en bij uitbreiding misschien wel van het hele festival. Want hoe je het ook draait of keert, Slipknot is een band van wereldformaat die in een tijdspanne van twintig jaar het ene ijzersterke album na het andere heeft uitgebracht en dat zonder zijn eigen kenmerkende, unieke sound te verliezen. Binnen anderhalve maand mogen we eindelijk nieuw werk van dit rariteitenkabinet verwachten, dus waren de bandleden wederom gehuld in nagelnieuwe maskers. Aan show vanavond geen spektakel, want bij Slipknot is het altijd een hele opgave om alles te vatten wat er on stage aan het gebeuren is.

Wanneer de laatste noten van intro 515 weerklonken, was de spanning bij het publiek zo gestegen dat de menigte compleet los ging op opener People = Shit. Wat volgde was complete waanzin die gedurende maar liefst anderhalf uur zou blijven aanhouden. Anderhalf uur dat werkelijk voorbij vloog en waarbij Slipknot de ene wereldhit na de andere op het publiek afvuurde, zoals Disasterpiece, Before I Forget, The Heretic Anthem, Psychosocial en Custer. Tussendoor gooide Slipknot er enkele minder voor de hand liggende songs tegenaan zoals Get This en Prosthetics. Des te opmerkelijker was het feit dat All Out Life en voornamelijk het zeer recente Unsainted luidkeels werden meegebruld. En dan te bedenken dat We Are Not You’re Kind pas binnen een vijftal weken in de rekken ligt…

Enkel tijdens Vermillion stokte het tempo enigzins, waardoor het publiek even de tijd had om op adem te komen. Een korte adempauze weliswaar, want Slipknot is en blijft een metalband pur sang. Frontman Corey Taylor bewees bovendien nogmaals één van de meest begenadigde frontmannen uit de hele metalscene te zijn. Wat een stem, wat een présence, maar vooral wat een power!

Wanneer finaal de bisronde, bestaande uit Spit It Out en Surfacing, werd aangevat en zelfs Corey Taylor onder de indruk was van de pure chaos die zich voltrok voor het podium, was het vervolgens tijd om, volledig murw geslagen, de festiviteiten tijdelijk op te schorten en om zowel de letterlijke als figuurlijke batterijen nogmaals op te laden. Ook dag drie, of dag vier zo u wil, had namelijk heel wat moois in de aanbieding… (AB).