Memoriam - Requiem For Mankind

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

[smart_review]

Goed twee jaar geleden verscheen het debuutalbum van de band Memoriam, die ontstond uit de assen van het legendarisch deathmetalcollectief Bolt Thrower. Anno 2019 zijn we ondertussen al toe aan album nummer drie! Aan productiviteit en inspiratie blijkbaar geen gebrek in het kamp van Karl Willets en Co. Requiem For Mankind is ondertussen al een maandje uit, maar een review kan en mag zeker niet ontbreken. Bij Nuclear Blast is het vertrouwen blijkbaar nog steeds zeer groot, want de labelgigant stond opnieuw in voor het organisatorische gegeven.

Debuutplaat For The Fallen kon ons aardig bekoren. Niet in het minst door het feit dat we duidelijk het gevoel hadden dat de band op dat eigenste moment nog maar pas de proloog verreden had. Toch moet het gezegd dat diens opvolger, The Silent Vigil, in zekere zin teleurstellend was: op enkele sterkere songs na, klonk de plaat toch eenvoudig en bovendien leek het bij momenten of de stem van Karl Willets het ieder moment kon begeven. De verwachtingen voor deze derde langspeler waren dan ook niet al te hooggespannen.

Enkele weken voor de release kwam Memoriam plots op de proppen met het nummer Shell Shock. Na amper dertig seconden was er vrijwel meteen sprake van een heuse coup de foudre: de openingsriff, mede ondersteund door een verschroeiende ritmesectie, is er werkelijk eentje om van te smullen, waarna we opeens een Karl Willets te horen krijgen van een kleine dertig jaar geleden. Ook tijdens het daaropvolgende Undefeated trekt Memoriam aardig van leer en schotelt ons zowaar een refrein voor dat aardig vlot valt mee te brullen.

Het tweede en zeker niet het laatste prijsbeest van deze Requiem For Mankind is het nummer Never The Victim waarbij de band de teugels wat laat vieren en zowaar een zeer grote portie melodie laat horen. Het is vooral die wisselwerking tussen strakke old school death metal en een meer melodieuze, bij momenten zelfs doomy insteek die deze plaat naar een ontzettend hoog niveau weet te tillen. Nummers als In The Midst Of Desolation en het titelnummer Requiem For Mankind vormen daar het mooiste bewijs van.

Een van de meest opmerkelijke nummers is ongetwijfeld The Veteran, waarbij zoals bij vele andere bands niet gefocust wordt op de heroïek van het hele oorlogsgebeuren, maar voornamelijk op het traumatiserende gegeven waar vele veteranen mee te kampen krijgen en waar velen zelfs mettertijd volledig aan ten onder gaan. Een zeer sterke compositie die aanvankelijk vrij log in het gehoor komt te liggen, maar waarbij het tempo gaandeweg aardig opgeschroefd wordt en de pakkende gitaarlijnen de sfeer aardig onder het nulpunt weten te brengen.

Met Fixed Bayonets trekt Memoriam weer aardig de gashendel open. Een heerlijk nummer dat zich perfect leent tot een portie headbanger en live wel eens kan uitgroeien tot een echte publiekslieveling. De zeer lang uitgesponnen outro Interment luidt vervolgens het einde in van een zeer sterke plaat, waar heel wat liefhebbers van het genre, en van de band Bolt Thrower in het bijzonder, zich niet meer aan hadden durven verwachten. Het mooie aan deze Requiem For Mankind is bovendien dat de wortels nog wel steeds duidelijk bij Bolt Thrower liggen, maar dat de band er duidelijk in geslaagd is om met een eigen smoelwerk voor de dag te komen. Het wederom impressionante artwork van Dan Seagrave vormt de kers op de taart! Verplichte aanschaf voor iedere zichzelf respecterende metalhead!

Tracklist: