[smart_review]

Een enkele blik op het bandlogo in kwestie leert soms meer dan de muziek in zijn totaliteit. Een waarheid als een koe wat de band Birdflesh betreft. Een uiterst kinderlijk lettertype in combinatie met een demon met zowaar een duivelse drietand als tong kan men moeilijk serieus nemen. Gelukkig is dat nu net het gene wat deze band ondertussen al bijna dertig jaar nastreeft. Het feit dat dit triumviraat optreedt met belachelijke tot vrij belachelijke maskers helpt hier zeker en vast aan mee. Toch was het voor de fans ondertussen tien jaar wachten op nieuw werk. Gelukkig wordt in 2019 het lange wachten beloond, want op 28 juni verscheen met Extreme Graveyard Tornado wapenfeit nummer vijf en dat via het Italiaanse extreme keurlabel Everlasting Spew Records.

24 nummers en dat op slechts 27 minuten: een goede verstaander zal ondertussen wel begrijpen dat Birdflesh niet direct garant staat voor zeer gecompliceerde, gelaagde en lang uitgesponnen muzikale composities. Voor de liefhebbers van het betere grindwerk zal dit hoogstwaarschijnlijk als muziek in de oren weergalmen.

Opener Towards Insanity doet zijn naam meteen alle eer aan, want van bij de eerste noten zit de band er meteen ‘boenk’ op: de razendsnelle openingsriff wordt plots afgewisseld door een welgekomen tempowisseling en zowaar een vrij beperkte gitaarsolo. Het is net die wisselwerking die er voor zorgt dat voornamelijk de iets langere nummers als Crazy Train Decapitation en Pyromaniacs blijven hangen. Dit in tegenstelling tot de ultrakorte songs als bijvoorbeeld Are We Great Again? en Pub Night.

Tussendoor geeft de band nog een klein lesje in geschiedenis tijdens het nummer Grind Band, wat misschien nog wel het meest serieuze nummer van deze Extreme Graveyard Tornado genoemd mag worden en waarbij zowaar een vleugje saxofoon de revue passeert. Voor het overige wordt namelijk het ene absurde thema na het andere voorgeschoteld, waarbij de titel van het nummer vaak al ontzettend veel prijs geeft over de daadwerkelijke thematiek van de song in kwestie.

Gelukkig dient vastgesteld te worden dat het op speltechnisch niveau meer dan snor zit: Birdflesh kan ondertussen teren op bijna dertig jaar ervaring en dat is duidelijk hoorbaar. Deze Zweden weten duidelijk waar de klepel hangt!

Over het algemeen ligt het tempo, op de iets langere nummers na, vrij hoog wat er tevens voor zorgt dat het, ondanks de zeer korte speelduur van deze Extreme Graveyard Tornado, toch in zekere zin wat doorzettingsvermogen vergt om dit schijfje van begin tot einde aan een aandachtige luisterbeurt te onderwerpen. Al zullen de liefhebbers van het genre mij hier waarschijnlijk van wat tegenwind willen voorzien…

Algemeen bekeken mogen deze drie heren toch een pluim op hun hoed steken, want Extreme Graveyard Tornado is een grindplaat die heel wat variatie te bieden heeft en waar op technisch niveau niets op valt aan te merken. De fans zullen ongetwijfeld meer dan enthousiast zijn. Missie geslaagd dus! Hopelijk is de ‘Crazy Train’ nu definitief onthoofd en laat het volgende wapenfeit van Birdflesh weer geen tien jaar op zich wachten…