De eerste festivaldag van Jera On Air stond bol van de goede concerten. The Interrupters, Ignite, Drug Church en afsluiter Enter Shikari wisten het meeste indruk op me te maken. Het verslag van de eerste festivaldag kan je hier terugvinden. Het was warm, ontzettend warm. De tweede festivaldag ging het nog warmer worden. Al vroeg op de ochtend werd ik uit mijn tent gebakken, en kon ik me beginnen klaar te maken voor de opener van de dag. Met LANDMVRKS en Searching For Relief had de organisatie twee namen weten te strikken waarmee de weide al vroeg op de dag langzaam volliep. Dit ondanks de veel te tropische temperaturen.
Searching For Relief – Buzzard Stage – 12:00 – 12:30
Een tweede festivaldag op gang trekken is nooit een cadeau, laat staan als er hittegolf plaatsvindt. Ondanks dat de temperatuur al snel richting dertig graden was geklommen, stond de Buzzard Stage al vroeg op de dag aangenaam gevuld. Logisch ook, Searching For Relief is een band uit Utrecht en heeft met zijn excentrieke muziek al vele zieltjes in Nederland weten te overtuigen. De jongemannen maken een bijzondere mix tussen punk en hardcore, welke met z’n muziek makkelijk wist te overtuigen. De Buzzard Stage mag dan wel misschien de kleinste stage zijn van het festival, anderzijds is het zonder twijfel de beste. Daar er geen barrière is, en met zijn beperkte capaciteit, zorgde het meermaals voor leuke taferelen. Persoonlijk kende ik deze band niet, maar na deze intensieve show heb ik ze op m’n lijst geplaatst met de te volgen bands. Dit door de toch zeer aparte sound.
Foto door Shoot Me Again
Naar mijn mening was het soms wat te rustig, wat de energie wat uit de set haalde. De zeemzoete vocal van Björn Boekert voegde meermaals iets extra toe aan het geheel, maar even vaak zorgde de man voor de nodige ergernis. Tijdens Trainwreck, een rustiger nummer van Searching For Relief, was het een duidelijke meerwaarde. Tijdens dit nummer worden de cleane vocals wat nonchalanter gezongen, welke, in combinatie met de stevigere vocalen voor meer karakter zorgde. De muziek en de overgave waarmee deze jonge band voor de dag kwam, smaakte naar meer.
Foto door Shoot Me Again
Met Stare At The Light Of The Sun had de band nog een klepper van jewelste achter de hand gehouden om deze set af te ronden. Zonder twijfel het sterkste nummer van Searching For Relief, daar de balans tussen agressie en emotie nagenoeg perfect is. Het was broeierig warm, maar de breakdown helemaal op het einde van deze kraker zorgde voor nog meer hitte. De armen en benen die in het rond vlogen, zorgden dan weer voor de nodige verfrissing bij de omstaanders. Searching For Relief wist de eerste dag met verve opgang te trekken. Deze jonge talentvolle band wist al vroeg op de dag voor een onstuimige Buzzard stage te zorgen.
Setlist:
- The Church Of
- Postcard
- Where The Hangman Roams
- Trainwreck
- Ghost
- Thorns
- Stare At The LIght Of The Sun
Bleed From Within – Eagle Stage – 13:30 – 14:00
Het programma van Jera On Air 2019 was op zich al onmenselijk zwaar, laat staan met deze temperaturen. Vaak moest je van de ene stage naar de andere hollen. Wie wat verkoeling nodig had, kon onder de vernevelaars plaatsnemen, welke je even wat frisheid bezorgden. Dit soort van douchesysteem was op verschillende plekken op de weide aanwezig, al kon een groot deel van machientjes de strijd met de hitte niet winnen. Aan de Raven stage hingen er twee zeer efficiënte exemplaren, waardoor ook Jera eens te kampen had met wachtrijen. De tweede festivaldag in Ysselsteyn wist menig metalliefhebber te overtuigen om eens een keer naar Jera On Air af te zakken. Met Hatebreed, Parkway Drive, Municipal Waste en Bleed From Within stonden er die dag voldoende bands om de nodige nekspieren te trainen. Die laatste stond al vroeg op de dag geprogrammeerd, maar wist wél de grote Eagle Stage aangenaam te vullen.
De Schotten hadden de moeilijke opdracht om het punk- en hardcorepubliek te verwennen met technisch hoogstaande metalcore. Al vanaf de opkomst werd het duidelijk dat het hier niet om een doorsnee JOA-band ging. De bandleden droegen zwarte shirts en hadden lange haren, en stonden te pronken met hun typische gitaren. Ook de banner achter de band liet merken dat de band hier iets anders kwam brengen. De speeltijd die de band had gekregen was kort, maar daar de band al over vier meesterwerkjes beschikt konden ze deze set makkelijk vullen. Alone In The Sun, welke verscheen op de laatste langspeler Era, die vorig jaar op de markt kwam, wist het meest indruk te maken en zorgde voor een stevige pit.
Opvallend was de stroom aan mensen tijdens deze show. Het was duidelijk dat vele mensen de Schotten wel eens aan het werk wilden zien, maar voor verschillende onder hen was het half uur wat te veel van het goede. Ook ik ben een vijftal minuutjes vroeger vertrokken, maar dat was omdat in de tent ernaast de Belgen van Brutus aan hun set gingen starten. Bleed From Within deed wat je kon verwachten, maar kreeg het voltallige publiek nooit helemaal mee. Het zal voor verschillende mensen een goede show zijn geworden, maar voor weinige één van de hoogtepunten.
Brutus – Vulture Stage – 14:00 – 14:40
De Belgen van Brutus brachten eerder dit jaar met Nest het tweede album op de markt. De eerste langspeler Burst is ondertussen uitgegroeid tot een klassieker en dus had de band de aartsmoeilijke opdracht om het beter te doen. Eentje waarin ze met Nest als bewijsstuk meer als geslaagd zijn. Ik was benieuwd of onze Noorderburen even enthousiast zijn als wij Belgen over deze band. Iets wat duidelijk werd wanneer ik de Vulture Stage net voor aanvang binnenwandelde. De tent stond goed gevuld zo vroeg op de dag, iets wat achteraf niet meer als terecht is gebleken. Brutus leverde hier één van de sterkste shows af dit weekend.
Foto door Shoot Me Again
Zoals je kon verwachten werd het een voorstelling van de nieuwste plaat, al werden de oudere klassiekers niet vergeten. Het werd duidelijk dat deze twee platen makkelijk veertig minuten konden boeien. Ondanks de broeierige warmte in de tent, heeft het het grootste deel van het publiek de hele rollercoaster uitgezeten. Want zo kan je deze mix aan genres het best omschrijven. De ene moment zweef je ergens tussen de wolken, met dank aan de feeërieke stem van Stefanie Mannaerts, om vervolgens door Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders terug met je voetjes op de grond terecht te komen. Genialiteit troef bij Brutus.
Foto door Shoot Me Again
Openen deed Brutus met het prachtige War vanop de nieuwste telg Nest, wat mij betreft de beste Brutus-track, iets waar ik tijdens deze show ben achtergekomen. De mannen en vrouw uit Vlaams-Brabant hadden geen beter nummer kunnen selecteren om deze onvergetelijke show op gang te trekken. Het start allemaal zeer zachtjes om dan na zo’n twee minuten volledig te switchen van sfeer. De gitaren knallen uit de boxen, samen met de beukende drums. Het drietal deed verschillende festivalgangers grote ogen trekken, al waren die vooral gericht op Mannaerts. Niet alleen is het prachtige verschijning, de jongedame verzorgt naast de hemelse vocal ook nog eens de helse drum. Gelukkig was er een ventilator om Mannaerts de nodige verkoeling te bezorgen.
Foto door Shoot Me Again
Heel de nieuwe plaat wist me live te overtuigen, de veertig minuten speeltijd waren voorbijgeflitst voor ik het goed en wel besefte. Brutus blijft speciale muziek, en heeft wel de nodige “training” nodig alvorens je het geheel kan doorgronden. De experimentele rock dat ze voorschotelen is zo veelzijdig, maar als leek, en die waren er ook op een hardcorefestival als Jera On Air, begint het wel eens eentonig te worden. Hoe dan ook heeft Brutus hier veel zieltjes gewonnen, want na de show waren er enkel tevreden mensen te spotten in de Vulture Stage.
Foto door Shoot Me Again
Er waren hier en daar ook verschillende mensen welke vreemd opkeken wanneer de veertig minuten waren voorbij geraasd. Naast één van de publiekslievelingen All Along, werd ook de klepper Django vaop de nieuwste telg niet gespeeld. Veertig minuten zijn natuurlijk beperkt wanneer je nummers in je repertoire hebt steken als Sugar Dragon, waarmee de band besloot om de aftocht in zetten. Deze track duurt gemiddeld vier keer zo lang als een doorsnee nummertje hier in Ysselsteyn. Maar hierdoor kon Brutus des te meer tonen wat het allemaal in z’n mars heeft. Met Sugar Dragon werd er op een zeer intense manier afscheid genomen.
Foto door Shoot Me Again
Wat een heerlijke show, wat een passie. Wat een prachtige band is Brutus toch. Na de show op Jera On Air is er geen dag voorbij gegaan zonder mijn dagelijkse portie Brutus. Al voor de show was ik helemaal verkocht, maar deze performance ga ik niet snel vergeten. Zonder twijfel één van de sterkste shows dit jaar op het festival.
Setlist:
- War
- Cemetry
- Horde II
- Drive
- Distance
- Techno
- Space
- Justice De Julia II
- Baby Seal
- Sugar Dragon
Death By Stereo – Buzzard Stage – 17:00 – 17:30
De Belgen van Brutus hadden me zo toegetakeld, dat een rustpauze op de camping welgekomen was. Bakkend in het zonnetje wat genieten van een verfrissende drankje met gezelschap, ook dat is op en top festivallen. Wie had gehoopt dat tegen vijf uur het ergste qua weer achter de rug was, kwam bedrogen uit. Het warmste stuk van de zaterdag van Jera On Air werd voorspeld tussen vijf en zes. Net wanneer de Amerikanen van Death By Stereo de Buzzard Stage kort en klein gingen maken. Bij verschillende shows eiste de drukkende temperaturen zijn tol, dit daar de intensiteit gevoelig daalde. Het was dan misschien het warmste moment van de dag, toch wisten de Amerikanen hier zwaar uit te halen.
Foto door Shoot Me Again
Het was m’n eerste keer Jera On Air, en het was direct fantastisch. Dit ondanks de niet zo optimale omstandigheden, maar de affiche maakte alles goed. Nog voor het festival werd het duidelijk wat voor een organisatie dit topweekendje heeft georganiseerd. Bij de bekendmaking van het speelschema waren veel festivalgangers niet tevreden met de overlapping tussen Comeback Kid en Death By Stereo. Enkele dagen voor het festival besliste de organisatie om Ploegendienst en Death By Stereo van plek te switchen, waardoor er van de pijnlijke overlapping geen spraken meer was. Jera On Air luisterde naar zijn community, lekker toch!
Foto door Shoot Me Again
Persoonlijk had ik de wandeling in deze beklemmende temperaturen onderschat. Normaliter wandelde ik een kleine tien minuutjes van tent naar weide, maar wanneer de zon op z’n sterkst was duurde het toch wat langer. Hierdoor kwam ik de Buzzard Stage binnengewandeld wanneer de band al aan zijn set was gestart. Gelukkig maakte de organisatie van The Sound Of Revolution dat weekend zijn line-up bekend. Death By Stereo werd gestrikt om op de tweede festivaldag dit kunstje nog eens te komen doen. Gelukkig maar, want de hitte was ondragelijk en heeft m’n hele geheugen gewist.
Foto door Shoot Me Again
Wat ik me achteraf herinnerde van deze hardcoreshow was de intensiteit in de moshpit. Zelf stond ik buiten, hopend op een stevig windje, maar binnen stond de tent goed gevuld met mensen. Vele mensen kwamen tijdens de show lijkbleek naar buiten gestrompeld, in de hoop de nodige verkoeling te vinden, maar die was er niet. Death By Stereo knalde op het podium en wist de frontstage een wel zeer intensieve work-out voor te schotelen. Tot in Eindhoven, op The Sound Of Revolution.
Municipal Waste – Eagle Stage – 17:20 – 18:05
Volgende band op mijn lijstje was de Amerikaanse crossover trashband Municipal Waste. Wederom een band waarmee de organisatie probeerde om wat metalheads af te doen zakken naar Ysselsteyn. Ook hier werd het van de eerste moment duidelijk dat we hier een set lang verwend gingen worden met gierende gitaren. Eerder op de dag leverde Bleed From Within, nog zo’n buitenbeentje op de affiche, een puike set af, al wist het nooit echt uit te kunnen halen. Ik was benieuwd of Municipal Waste voor wat meer enthousiastelingen zou zorgen. Wanneer we de Eagle Stage binnenwandelde was de band zo’n kwartiertje bezig, maar het werd al snel duidelijk dat de aanwezige aan het genieten waren.
De Eagle Stage stond maar magertjes gevuld, zeker als je weet hoeveel volk er buiten aan het bakken was. Maar hierdoor stond je nooit echt op elkaar geprangd waardoor het zelfs even aangenaam vertoeven werd. De muziek die werd voorgeschoteld wist de massa duidelijk te smaken, iets wat in de frontstage duidelijk op te merken was. De snedige thrashcore zorgde voor een wel zeer uitgelaten sfeertje in de moshpit. Het publiek had het duidelijk naar zijn zin en er was na de nummers veel appreciatie tussen zowel band als publiek.
De twintig minuutjes die ik heb mogen meemaken waren wederom fantastisch. Tony Foresta, welke ik al meer aan het werk heb gezien met zijn andere band Iron Reagan, weet overal de massa uit zijn hand te doen eten. De man straalt iets uit, en heeft fantastische humor, iets wat de rustpauzes tussen de nummers door weet op te flakkeren. Municipal Waste heeft meer dan overtuigd op Jera On Air, jammer dat ik de volledige show niet heb kunnen meemaken. Maar dat je heb je nu eenmaal met zo’n kwaliteitsvolle affiche.
De Heideroosjes – Eagle Stage – 20:20 – 21:20
Het zonnetje nam EINDELIJK wat in kracht af, Ysselsteyn maakte zich klaar voor het slotakkoord van de 27ste editie. Één van de meest voorspelbare bands op de affiche, waren de Nederlandse punkhelden van De Heideroosjes. In de herfst van vorig jaar maakte de band bekend dat hij, om de dertigste verjaardag te vieren, uitzonderlijk een jaartje een reünie ging houden. In de lente van dit jaar speelde De Heideroosjes een zeer sterke show op Groezrock, de Belgische Jera On Air. Marco Roelofs en co beloofde in Meerhout om de setlist voor Jera wat aan te passen. Ik was benieuwd welke nummers achterwegen werden gelaten en welke nostalgische nummertjes in de plaats werden voorzien.
De set bestond grotendeels uit dezelfde kleppers, al werden er hier een daar toch een paar kleine wijziginging aangebracht. Zo werd de obscure track Listen To The Pope ditmaal achterwege gelaten, maar De Heideroosjes heeft zo’n uitgebreid repertoire om uit te kiezen. Home, Klapvee en de cover van de Ramones zijn Now I Wanna Sniff Some Glue zijn de nummers welke ik me nog kan herinneren die niet in Meerhout aan bod kwamen. Wat wel hetzelfde was als op Groezrock, was de power en overtuiging waarmee de band beide podia kon vullen. De jaren afwezigheid hebben niets van de kracht van De Heideroosjes geëist. Integendeel zelfs, deze band staat sterker als ooit op de bühne. Misschien minder explosief, maar de ervaring heeft deze band veel kwaliteit bijgebracht.
Net voor Damclub Hooligan vroeg Marco Roelofs zich af of er ook wat Belgen waren afgezakt. Dat was zeker het geval, waarna de frontman de track aankondigde speciaal voor de Zuiderburen. Een hele tent schreeuwde deze en eigenlijk zowat al de nummers van deze setlist uit volle borst mee. Voor zowat iedereen in de tent werd het een nostalgisch tripje, de biertjes vloeiden tijdens geen enkel andere show zo vlotjes naar binnen, als tijdens de show van De Heideroosjes. Er waren enkel gelukkige gezichten te bekennen.
Het einde van de show van de Nederlandse punkband, betekende ook de start van de Amerikaanse hardcoresensatie Turnstile, ook één van mijn favoriete bands. Daar ik de mannen uit Horst dit jaar nog enkele keren aan het werk ga zien, besloot ik deze topshow vroegtijdig te verlaten. Tot op de Sound Of Revolution en de definitieve farwellshow zou ik zeggen!
Turnstile – Vulture Stage – 21:20 – 22:05
Met Turnstile had de organisatie wederom een zekerheidje weten te strikken. Ondanks het feit dat de band nog “maar” 9 levensjaren op de teller heeft staan, is het in die jaren al uitgegroeid tot een fenomeen in het hardcoregenre. Waar deze band ook zijn kunstjes mag tonen, overal weten ze voor een kolkende massa te zorgen. Net voor aanvang van de show stond de Vulture Stage aangenaam gevuld en was er voldoende ruimte voor een stevige moshpit. Jera was klaar om de Amerikanen met open armen te ontvangen.
Foto door Shoot Me Again
De setlist die de mannen hadden voorbereid, werd een wandeling door het repertoire van Turnstile. De meeste tijd werd besteed aan de nieuwste telg Time & Space, waarvan Big Smile, Generator, I Don ’t wanna be blind, Moon en The Real Thing gespeeld werden. Zelfs het bandje van Bomb werd gebruikt om even uit te blazen. Ook de eerder verschenen langspelers Nonstop Feeling en Step 2 Rhytm werden niet vergeten. Dit alles zorgde voor de meest intense work-out van het weekend. Hoe cachty deze muziek ook mag klinken, de pit is er steevast eentje waar de armen en benen duchtig in het rond vliegen. Ook op Jera On Air zorgde de Amerikanen, samen met No Turning Back, voor de Champions League onder de moshpits.
Foto door Shoot Me Again
Deze onvergetelijke show stond bol van de (muzikale) hoogtepunten. Zo werd Moon eerst ingezet door frontman Brendan Yates, om vervolgens echt te starten door bassist Franz Lyons, welke deze rol telkens weer voor zich neemt. Het publiek was duidelijk bekend met de nieuwste plaat en schreeuwde de strofes van Moon uit volle borst mee. De pit ontplofte bij de breakdown en wist de energie ook nadien makkelijk te behouden. Deze show behoorde sowieso tot de betere van het festival, al dan niet de beste. Al waren er twee minpunten welke de beleving fel onderuit haalde. Natuurlijk is de barrière tussen band en publiek altijd een negatief punt, laat staan bij een work-out van Turnstile. Een hekel punt waar de band zelf niet aan kon doen, maar de grootste teleurstelling kwam toch van de Amerikanen zelf.
Foto door Shoot Me Again
Desondanks het feit dat de Vulture Stage op z’n kop stond, besloot Turnstile zich strikt aan zijn set te houden. Het vijftal stond deze zomer op verschillende festivals geprogrammeerd en had hier één standaard setlist voor voorzien. Daar is in principe niets mis mee, ware het niet dat de Amerikanen meer speeltijd hadden gekregen dan dat ze uiteindelijk gebruikt hebben. Zo’n kwartier voor tijd besloot de band de stage te verlaten, waarna het publiek beduusd achterbleef. Had de band dit niet gedaan, was het zonder twijfel de beste (hardcore)show van het festival geworden, nu smaakte het achteraf toch wat bitter.
Hatebreed – Eagle Stage – 22:05 – 22:55
Elk nadeel heeft zo zijn voordeel! Daar Turnstile besloot om een kwartier vroeger dan normaal te stoppen, heb ik geen seconde gemist van de 25ste verjaardagsshow van Hatebreed. Wie tijdens deze energierijke show de moshpit had overleefd, kon achteraf een shirtje komen met daarop “I Survived The Pit At Jera On Air“. Iets minder spectaculair was de Graspop-editie en die was dan ook 5 euro goedkoper. Genoeg gekheid, terug naar de orde van de dag, de kwart eeuw verjaardag van één van de invloedrijkste bands in zowel de metal- als hardcorescène.
Zoals je had kunnen voorspellen, werd het een voorstelling van het gros van de platen van Hatebreed. Wel jammer dat er bepaalde platen nauwelijks of zelfs geen aandacht kregen, en andere dan weer wat te veel. Net zoals de dag voordien bij Madball was het allemaal té voorspelbaar voor zij die de Amerikanen al vaker aan het werk hebben gezien. Ook zij beschikken over tientallen kleppers en toch grijpen ze steeds weer naar datzelfde select aantal nummers. Iets waar veel grote bands last van hebben.
Zoals steeds was Perseverance het meest vertegenwoordigd, Satisfaction Is The Death Of Desire werd verrassend tweedes. Van de debuutplaat werden er met Before Dishonor, Empty Promises en Last Breath maar liefst drie oudere krakers op het publiek afgevuurd. Vooral de eerste zal bij de die-hardfans menig hartjes hebben doen sneller slaan. Meer van die aangename verrassingen zou ik zeggen, want Hatebreed is één van die weinige bands welke hun hele repertoire aankunnen.
Hatebreed zette hier, zoals altijd wel, een oerdegelijke show neer. Net zoals bij Madball zullen ook zij voor verschillende festivalgangers voor één van de hoogtepunt van het weekend hebben gezorgd, voor mij was het die ene voorspelbare show te veel. Ik denk dat ik de volgende passage maar eens ga skippen.
No Turning Back – Buzzard Stage – 23:05 – 23:45
De Brabanders van No Turning Back hadden de eer om de kleinste, intiemste maar ook de stage met de meeste energie af te sluiten Eerder dit jaar bracht de band met Destroy alweer zijn negende langspeler uit. Persoonlijk had ik gedacht dat ze dit nieuwste pronkstukje uitgebreid kwamen voorstellen. Dit was echter niet het geval, de plaat kwam aanbod dat wel, maar de band had ervoor gekozen om het Jerapubliek te verwennen met een best of setlist van jewelste. Geen enkele band is meer gerechtigd dan No Turning Back om deze intense stage af te sluiten. Finaal hebben ze de Buzzard Stage met de grond gelijk gemaakt.
De nieuwsgierigen stonden tot ver buiten de tent om toch maar een glimpje mee te pikken van deze gevestigde waarde. Ondertussen heb ik deze geoliede machine al zo vaak aan het werk gezien, dat ik de tel ben kwijt geraakt. Maar het was de eerste keer dat het publiek met zo’n vocale ondersteuning me kippenvel wist te bezorgen. Hier in België worden ze altijd goed onthaald, maar de manier waarop ze op Jera werden ontvangen was ongezien. Vanaf de eerste seconde zat het spel op de wagen, getuige de intensiteit in de moshpit, de crowdsurfers en stagedivers.
Jera On Air weet No Turning Back dan ook naar waarde te schatten. Vaak speelt deze gevestigde waarde op een veel te vroeg uur, daar het een publiekstrekker is. Het was de eerste keer dat ik ze eens op een deftig uur aan het werk mocht zien. De omstandigheden waren hemels. Het was de laatste echte hardcoreshow van het festival, waardoor de die-hardfans besloten om er nog één keer vol voor te gaan. Ook de temperaturen lieten een stevige work-out toe, al was hetgene wat de Brabanders hier voorschotelde een militaire driloefening.
Never Give Up, één van de kortste nummers van de band weet overal voor een explosie te zorgen, dus zeker ook op Jera. Dit is één van de publiekslievelingen, welke al zeer vroeg in de set aan bod kwam, waardoor de power in de pit al vroeg in de set ver boven het maximum zat. Een sfeer welke No Turning Back probleemloos kon vasthouden. Zowel band als publiek genoten met volle teugen.
No Turning Back bleek uiteindelijk mijn laatste show van Jera On Air dit jaar, en ze wisten het festival met verve voor me af te sluiten. De verwachtingen waren zeer hoog gespannen, maar toch wist No Turning Back hier vanaf de eerste minuut ver boven te presteren. Het Jerapubliek heeft hier zeker zijn aandeel in, want net als de organisatie wisten ook zij deze band met het nodige respect te ondersteunen. Zonder twijfel de sterkste show van de Nederlanders in mijn bijzijn.
Parkway Drive – Eagle Stage – 23:45 – 01:00
Voor vele mensen betekende het einde van de show van No Turning Back, de start van die van de Aussies van Parkway Drive. Persoonlijk is m’n enthousiasme ronde deze band, na de twee recentste platen fel gekelderd. Finaal had ik besloten om toch een kleine glimp van dit collectief mee te pikken, buiten met een hapje en een drankje. Alleen de intro al deed me besluiten om snel verder te eten, want deze was zo langdradig dat ik ook hier de bui alweer zag hangen. Nog voor de eerste noten uit de box knalden, begon de band “show” te verkopen, iets wat meer en meer hoofdzaak begint te worden bij de Aussies… Logisch ook als je de twee laatste langspelers beluisterd.
Echt openen deed de band met Wishing Wells, die wel door een volle Eagle Stage werd meegebruld. Dit is tevens ook de opener van de nieuwste telg Reverence, en is als je het mij vraagt meer heavy metal dan metalcore. Na een nummertje besloot ik dan ook om, net zoals de vorige keer op Graspop Metal Meeting, al na één nummertje weg te lopen, en dat mag je best letterlijk nemen.
Hoe dan ook heb ik genoten van Jera On Air, wat een geweldig festival is dit. Tot volgend jaar!
Dank aan Jürgen Bruynooghe van Shoot Me Again voor de foto’s
0 reacties