De twaalfde editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival had dit jaar terug een affiche samengesteld om U tegen te zeggen. Met Saxon (die zijn 40 jarig bestaan kwam vieren) en Opeth als headliners op vrijdag, een live-dvd-opname van Avatar en Amenra als afsluiters op zaterdag en Avantasia en Soulfly hadden de eer om op zondag het festival af te sluiten. Nemen we daar nog het nieuwe derde nieuwe podium bij, La Morgue, die grotendeels bevolkt werd door Belgische bands. Samen met nog 57 andere bands zorgden ze voor 3 dagen van een grote variëteit aan genres die het metalmilieu rijk is Hier volgt alvast een verslag van dag 1 vrijdag 09 augustus.

Crobot – Prison Stage – 11:30 – 12:10

Tekst: Gillian Missinne

In de regen gaf deze bluesy rock- en/of metalband het beste van zichzelf. Naast het feit dat deze zanger een lookalike is van Russell Brand, viel mij vooral de vergelijking met Inglorious en soms zelfs Royal Blood op. Na mijn eerst lachbui toen ik dat opmerkte, besefte ik echter snel wat een klok van een stem hij wel niet heeft. Ondanks de regen toch een leuke opener.

Nervosa – Swamp Stage – 12:10 – 12:50

Tekst: Gillian Missinne

Dit vrouwelijke Braziliaans trio brengt een new school vorm van thrash. Er is echter duidelijke inspiratie van de Teutonic Three, maar ook van bands als Slayer en Exodus. Haar screams kunnen haar zo een positie bezorgen in een blackmetalband! Het contrast kan niet groter zijn; een streling voor het oog, maar een oplawaai waar je oren van gloeien. Samen met het snedig gitaarwerk is dit vast en zeker een succescombinatie.

Crystal Lake – Swamp Stage – 13:30 – 14:10

Tekst: Gillian Missinne

Ondanks het feit dat ze onwaarschijnlijk vroeg moesten spelen en waarschijnlijk nog steeds met een jetlag kampten, was Crystal Lake een van de hoogtepunten van het weekend. Vanaf de eerste noot werd het publiek, noch de moeite, bespaard. De vijf Japanse coryfeeën beukten meteen op ons in met hun electronische metalcore in de vorm van Fuel to the Fire, wat voor pits en zelfs een kleine poging tot een Wall of Death zorgde. Een Belgische primeur om U tegen te zeggen. De zanger bedankte het publiek door midden in een song zich ertussen en uiteindelijk er op te begeven.

Helstar – Prison Stage – 14:10 – 14:50

Tekst: Gillian Missinne

Ondanks het feit dat ik maar 1 album ken van deze band, keek ik er wel naar uit. Veel valt er jammer genoeg niet over te zeggen. Ze waren goed, zonder echt meer te zijn. Mede door het feit dat het publiek nog aan het opdrogen was na de verschillende regenbuien, zat er nooit veel ambiance in. Alles zat nochtans goed in elkaar, maar ze misten precies een ‘hook’ om het volk mee te slepen in hun verhaal.

An Evening With Knives – La Morgue – 15:00 – 16:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

De tweede band in de broeierige La Morgue was An Evening With Knives. Een post/doommetal band uit het Nederlandse Eindhoven die ook niet vies is van een portie stoner metal. Iedere band op dit podium kreeg 66 minuten om zich te presenteren of te bevestigen, en dus ook AEWK. Was de tent maar half gevuld bij aanvang van hun set, tegen de finale kon Marco en zijn kompanen op een toch wel goed druk bevolkte tent overzien. Er was zelf plaats in hun set voor vier nieuwe nummers van het album dat binnenkort (door middel van crowdfunding) verschijnt.

Firewind – Prison Stage – 15:30 – 16:20

Tekst: Gillian Missine

De laatste keer dat ik deze Grieken heb gezien, was in 2009. De volle TIEN jaar geleden dus, en dat was in de (toen nog) Marquee I op Graspop, net voor W.A.S.P.diezelfde tent plat speelde (kun je het nu nog inbeelden?). Ik was toen zodanig overweldigd door die band, dat ik meteen de halve discografie gekocht heb. Toen was dat nog met Apollo, die nu de vocals van Spiritual Beggars verzorgt.

Zo ook de show, het werd een bloemlezing van hun oeuvre, met enkel het voorlaatste album die in de kou bleef staan. Met 3 nummers van hun nieuwste album Immortals en 3 van hun beste en bekendste album The Premonition, werd echter snel duidelijk waar het zwaartepunt lag. Hoogtepunt was hun cover van Maniac, die zoals gewoonlijk wat extra fun geeft & Falling to Pieces, een oude hit. Dieptepunt was Head up High waaruit pijnlijk duidelijk bleek dat Henning helaas nog niet aan de enkels van Apollo komt op sommige vlakken.

Vltimas – Swamp Stage – 16:20 – 17:10

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Deze black-deathmetalband, opgericht door Rune Blasphemert Eriksen (ex-Mayhem) mocht als vierde band op vrijdag de Swamp Stage in vuur en vlam zetten. Met een opbouwende intro die de spanning opdreef verschenen de leden van Vltimas het podium, als laatste de impossante zanger David Vincent, met zijn lange zwarte jas en zwarte hoed als handelsmerk. “Hello Alcatraz”, meer werd er niet verteld, de muziek vertelde de rest. Titelsong van hun recentste cd Something Wicked Marches In opende het concert, waarna dit debuutalbum integraal werd opgevoerd. Deze band zou beter tot zijn recht gekomen zijn indien hij op een later uur mocht aantreden.

Thy Art Is Murder – Prison Stage – 17:10 – 18:00

Tekst: Yngwie Vanhoucke 

Vooraleer de Australiërs van Thy Art Is Murder de Prison Stage betreden worden we getrakteerd op een zeer herkenbare dancehit, waarna velen van in het publiek reeds beginnen te dansen. Tenslotte komt de band het podium op zonder zanger CJ McMahon die enkele seconden later het podium bestijgt. Vandaag doet hij dat met een tijgerprinthemd. Het lijkt erop dat hij nog maar net uit bed gerold is en zo rechtstreeks het podium op.

De band is de vreemde eend vandaag hier op de Prison Stage; zeker het zwaarste dat we op dit podium te horen zullen krijgen. Ondanks dit weet het publiek toch zeer te genieten van de death metal die ze brengen.

De band heeft sinds kort een nieuw album uit en al vanaf het tweede nummer krijgen we veel nieuwe nummers te horen. Om later terug te keren naar klassiekers als Purest Strain Of Hate. Hier en daar zijn er enkele kleine moshpits aan de gang maar over het algemeen staat het publiek er tamelijk mak bij. Zanger Cj McMahon krijgt dan later ook wat problemen met zijn earpiece die de roadie dan probeert te vermaken, wat tot grappige beelden leidt. Na 50 minuten zit de tijd erop en kennen een heel pak nieuwe mensen nu de naam van deze band.

Napalm Death – Swamp Stage – 18:00 – 18:50

Tekst: Yngwie Vanhoucke

Na deathcore krijgen we de Britse grindcore van Napalm Death. Veel gras laten ze er niet over groeien, want meteen vliegen ze er in zonder een stop in de set. Zanger Mark Greenway loopt zoals gewoonlijk enkele kilometers op en neer het podium in zijn bekende stijl. De tent is goed gevuld en dit zorgt voor een gezillige sfeer waardoor we meerdere crowdsurfers spotten.

Queensryche – Prison Stage – 18:50 – 19:50

Tekst: Gillian Missine

Ondanks het feit dat ze nog maar net een nieuw album uit hebben in de vorm van The Verdict (die overigens heel goed is, zoals alles waar Todd La Torre met zijn vingers aan zit), was dit een show voor de oude fans. Er werd welgeteld EEN (1!) nummer gespeeld ervan, terwijl de rest van de nummers allemaal van voor 1994 zijn, met de meeste zelfs nog in de jaren 80.

Todd was zoals gewoonlijk uitermate goed bij stem, maar voor de rest vielen ze vooral op in hun onopvallendheid. De eerste keer dat het publiek een beetje op gang kwam, was meer naar het einde toe bij het trio hitjes bestaande uit Eyes of a Stranger, Take hold of the Flame & Screaming in Digital.

Wolvennest – La Morgue – 19:00 – 20:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Toen ik La Morgue vijf minuten voor aanvang van het concert van het Brusselse ensemble Wolvennest betrad, kreeg ik de indruk dat ik ergens in duivelaanbidders hol was terechtgekomen. Het podium versiert met doodshoofden, kaarsen en de indringende geur van wierook. Toen er ook nog enkele oosterse invloeden aan te pas kwamen, verscheen dit psychedelische en occulte zeskoppige band op het podium. Een demonische frontvrouw (Shazzula), een gitarist die zou kunnen doorgaan voor Johnny Cash en een gitarist met een Flying V (wat iedere metalband zou moeten hebben). Een baslijn die de hele tent op zijn fundamenten doet daveren, geholpen door wat samples en wat elektronica, bracht de toch al broeierige La Morgue tot een kookpunt. Gecombineerd met bijhorende hypnotiserende beelden op de achtergrond, en het niet al te toegankelijke muziek was het niet gemakkelijk om het publiek een uur lang te boeien. Wie het toch volhield tot op het einde kreeg een gitzwarte maar prachtige set te zien. Met een demonische tekst, gevolgd door oosterse songs konden we terug het daglicht tegemoet.

Uriah Heep – Prison Stage – 20:50 – 22:00

Tekst: Gillian Missine

Deze oude knarren kwamen net zoals dat ander Brits rusthuis Saxon een jubileum vieren. Helaas voor hen is dat 10 jaar meer, en dus 50 jaar! Daarvan zijn er ongeveer 30 met dezelfde core line-up (guitars, keyboards & vocals).

Zij hadden quasi hetzelfde idee als Queensryche: de oude fans plezieren en als er tijd is, wat nieuwe nummers spelen. Uriah Heep hield het op 2 nieuwe nummers als openers, om dan vervolgens 7 nummers te spelen uit 5 verschillende albums die allemaal op 3 jaar tijd uitgekomen zijn. Ben je nog mee? Goed, ik ook niet, dat zijn waarschijnlijk enkel diegene die toen al leefden. We spreken hier over 1970 tot en met 1972.

Wat verschilde met de show van Queensryche was het enthousiasme. Naast het feit dat er na 33 jaar nog steeds geen sleet zit op de stem van Bernie Shaw, viel het ook op dat zowel de oude generatie van Phil en Mick er evenveel zin in hadden als de “nieuwe knullen” Russell &  Davey (beiden toch ook al 50 gepasseerd). Prachtige en energieke show, met als afsluiter het eeuwige Easy Livin’.

Cowboys & Aliens – La Morgue – 21:00 – 22:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Terwijl de oude knarren van Uriah Heep op de Prison Stage het beste uit hun 50 jarige carrière op de festivalweide loslieten, hadden die andere ouwe rotten in het vak de eer om de eerste dag van dit nieuwe derde podium af te sluiten. Het uit Brugge afkomstige Cowboys & Aliens draait ook al mee sinds 1996. En met hun nieuw album, Horses Of Rebellion, onder arm, waren ze klaar om een overvolle tent omver te blazen. De hyperkinetische frontman Henk Vanhee (wiens stem heel wat mee heeft van Jan Coudron van King Hiss, of is het omgekeerd) zorgde met zijn west Vlaamse bindteksten voor dat er een vriendensfeer werd gecreëerd. Oude nummers (zoals Let Me walk You Home, Bad Sexxx, Blow Your Past) werden mooi gecombineerd met nummers uit hun laatste worp (Soaking, Morning Again). Toen Henk een pintje aangereikt kreeg, was dat de ideale aanzet tot It’s Not The Booze. Ghost In My Speaker had als laatste nummer de eer om deze toch wel geslaagde set en de eerste dag van dit nieuwe podium af te sluiten.

Vio-Lence – Swamp Stage – 22:00 – 23:10

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Voorlaatste band op de Swamp Stage voor de vrijdag was het Amerikaanse Vio-Lence. En ook al bestaat deze band al van in 1985, toch was dit optreden het eerste ooit in Europa. Alcatraz Hard Rock & Metal Festival kreeg de primeur om deze thrashgoden te verwelkomen. Aan de massale opkomst te zien was het duidelijk dat ook menig metalhead uitkeek naar dit concert. Eternal Nightmare opende de set van deze band waar blijkbaar combatschoenen en korte broek de dresscode is. Frontman Sean Killian heeft blijkbaar graag contact met zijn publiek, afgaande aan de nogal lange bindteksten. Nummers als T.D.S., Bodies On Bodies, Kill On Command passeerden de revue, tot plots de mascotte van het festival (the Officer), vergezeld van zijn harem het podium bestormde. Ideaal moment om Officer Nice te berde ten brengen. Met World In A World werd het optreden beëindigd en konden de heren terug naar San Francisco vertrekken.

Saxon – Prison Stage – 23:10 – 00:40

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Saxon kwam zijn 40 jarig bestaan vieren op Alcatraz. En met hun onlangs verschenen jubileumalbum, The Eagle Has Landed 40, onder de arm, beloofde dit een best of show te worden. Saxon had kosten nog moeite gespaard voor dit verjaardagsconcert. Een immens scherm op de achtergrond waar bij ieder nummer de bijhorende cd-cover werd geprojecteerd. Motorcycle Man opende hun set en daarna was er geen houden meer aan, zowat alles uit hun 40 jarige carrière kreeg de nodige aandacht. Wheels of Steel, Strong Arm Of the Law, Denim and Leather… They Played Rock and Roll werd opgedragen aan Mötorheads overleden frontman Lemmy Kilmister. Bij The Eagle Has Landed daalde er een enorme adelaar over het podium neer, waarna ze terug verder gingen op hun elan met zowat alles wat ze in hun rijke loopbaan al uitgebracht hebben. Met To Hell and Back, Power and The Glory en Heavy Metal Thunder werd het eerste deel van de show afgesloten. Om dan nog een rondje bisnummers op de weide los te laten. Crusader, 747 (Strangers In The Night) en Princess Of The Night maakten een einde aan dit toch wel fantastisch optreden van deze NWOBHM-pioniers. En de standbeelden van de leeuwen aan de zijkant van het podium zagen dat het goed was.

Opeth – Swamp Stage – 00:40 – 01:50

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Het afsluiten van de eerste festivaldag was weggelegd voor het beste progressieve exportproduct van Zweden: Opeth. Met hun in 2018 uitgebrachte live-album Gardens Of The Titans in gedachten zou dit wel eens een best of-show kunnen worden. En op The Drapery Falls, uit Blackwater Park (2001), na kwam de gehele set uit hun laatste livealbum. Sorceress, Ghost Of Perdition en Cusp Of Eternity passeren vlot (voor zover je de lange nummers van Opeth zo kunt beschrijven) de revue. Geen optreden van deze Zweden zonder enkele grappige anekdotes van Mikael Akerfeldt. Zo prees hij het publiek om op dit late uur, en lang na bedtijd, nog zo massaal aanwezig te zijn. Heir Apparent en in My Time of Need vervolgden de set. Nog een beetje reclame maken voor hun optreden op 6 november in de AB en zijn liefde voor “mussels from Brussels” en daarmee bedoelde hij niet, en ik citeer: “Jean F***king Van Damme” Aan alles komt een eind, dus ook aan de set van Opeth. Het finalenummer was er eentje die kan tellen, het ruim 14 minuten lange Deliverance.