Zaterdag 10 augustus. Dag 2 van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival. Had de eerste dag nog last van regenbuien, op zaterdag was de wind de grootste spelbreker. De Prison Stage werd afgesloten om veiligheidsoverwegingen en dat had natuurlijk gevolgen voor de programatie. Zo werd Bury Tomorrow naar de Swamp Stage verplaatst en Carnation zou op zondag de plaats van Off The Cross innemen, die op hun beurt dan de afsluiter werden in La Morgue. Gelukkig werd even voor 13.00 uur alles veilig verklaard en kon alles terug doorgaan volgens het voorziene programma.

Hell City – Swamp Stage – 12:10 – 12:50

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Door het afsluiten van het terrein rond de Prison Stage kon Hell City al op dit vroege uur op een volle tent rekenen. Deze Limburgse band heeft in het verleden al heel wat personeelwissels gekend en ook het tragisch overlijden van hun bassist in 2015, maakt Hell City tot wat ze nu zijn. Eén brok energie en een solide metalband. Frontvrouw Michelle Nivelle komt dan ook zeer zelfzeker over eenmaal ze het podium betreedt. De samenzang tussen de cleane vocals van Michelle en de grunts van drummer Tommy Goffin geven ook een extra dimensie tijdens Your Darkest Hour. En uiteraard mocht de titelsong van hun in 2018 uitgebracht album Flesh & Bones niet ontbreken.

Of Mice and Men – Prison Stage – 12:50 – 13:30

Tekst: Gillian Missinne

Of Mice and Men kwam gehavend aan de aftrap: met een andere bassist, wat in hun geval ook een andere zanger betekent. Zanger Aaron Pauley werd in maart en april tweemaal opgenomen in het ziekenhuis, maar is mee op tour. Mogelijks was het een gezondheidsrisico voor hem, ten gevolge van het slechte weer, en opteerden ze voor de vervanging. De band speelde met volle moed & in regenjas een set waaruit geen seconde bleek dat ze er last van hadden. Na even spelen beseften ze pas dat de weide ondertussen zonovergoten was en speelden ze die uit. Een hele strakke set, waar ze nieuwe zieltjes mee gewonnen hebben, maar evenzeer oude zieltjes tevreden mee stemden.

Bury Tomorrow – Swamp Stage – 13:30 – 14:10

Tekst: Gillian Missinne

Met twee uur vertraging en op een ander podium dan gepland, deelde deze band een mokerslag van jewelste uit. Binnen de Swamp Stage kwam, naar mijn mening, de vibe en sound van de band veel beter over dan dat hij ooit zou kunnen onder de stralende zon. Vocals waren on point, net als de muzikale begeleiding. Vooral de recente albums kwamen aan bod: openen met Earthbound en eindigen met Black Flame, voor de huidige fans kan het niet beter.

Sanctuary – Prison Stage – 14:10 – 14:50

Tekst: Gillian Missinne

Sanctuary was vooral vocaal in vorm. Muzikaal was het allemaal echter redelijk sober, en soms zelfs gewoontjes. Hier en daar was er wel een uitschieter, maar voor de rest: matig. Jammer genoeg. Hun optrden op Graspop twee jaar geleden was wel een schot in de roos, en als je dat gezien had, bleef je hier sterk op je honger zitten.

Nailed To Obscurity – La Morgue – 15:00 – 16:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Nadat Deserted Fear zijn optreden op Alcatraz op het laatste ogenblik had afgezegd, heeft de organisatie met Nailed To Obscurity een waardige vervanger gevonden. Deze Duitse melodieuze death/doommetalband verscheen op het podium na een lange dreunende intro en een opstelling die verschilt van menig andere bands. De pedaalboxen liggen aan de achterkant van het podium zodat bandleden steeds na ieder nummer met hun rug naar een overvolle tent stonden. Gelukkig deed dit niets af van het muzikale. Opener Black Frost greep je direct bij de keel, om daarna hun greep op het publiek niet meer los te laten. Desolate Ruin zorgde voor het eindakkoord van een 66 minuten durend optreden, een tijdspanne die iedere band op dit podium kreeg.

Soilwork – Swamp Stage – 16:20 – 17:10

Tekst: Gillian Missinne

De Zweden van Soilwork hebben enkele maanden geleden nog maar ons landje platgespeeld in de Trix, en hier stonden ze alweer. De mannen uit Helsingborg lieten Gothenburg even een poepje ruiken, door hier aan te tonen hoe Zweedse melodeath hoort te klinken (gezien In Flames?).

Ook hier lag de nadruk vooral op het in januari uitgekomen Verkligheten en voorganger The Ride Majestic. Onder andere opener Arrival, hoogtepunt Full Moon Shoals en afsluiter Stalfagel komen van het eerste, title track Ride Majestic en The Phantom van het tweede.

Het oudere werk werd hier echter niet in de steek gelaten, want zowel Stabbing the Drama, A Predator’s Portrait als The Panic Broadcast waren hier vertegenwoordigd. Enkel hun meesterwerk, de dubbel-cd The Living Infinite, bleef hier in de kou staan.

Flotsam & Jetsam – Swamp Stage – 18:00 – 18:50

Tekst: Gillian Missinne

Flotsam & Jetsam was goed. Geniaal goed zelfs.  Zowel vocaal als muzikaal viel alles tot en met het kleinst detail als puzzelstukjes in elkaar. De opener kwam van het nieuwe album, evenals het (persoonlijke) hoogtepunt Demolition Man. De rest was een reis door de tijd, met numers van verschillende albums. Zanger Knutson is het enige overgebleven lid van de oorspronkelijke stichters, maar het was er hier zeker niet aan te zien. Dijk van een show.

Psychonaut – La Morgue – 19:00 – 20:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

De Mechelse band Psychonaut gebruikt moderne invloeden van Tool en Amenra gecombineerd met de sound van bands uit de jaren 70 zoals Led Zeppelin en Pink Floyd. Hypnotiserende beelden die op de achtergrond geprojecteerd worden dragen zeker hun steentje bij. De afwisseling tussen cleane vocalen en grunten vallen blijkbaar in de smaak bij het massaal opgekomen publiek. Even verscheen er een saxofoon op het podium maar dat was maar een eenmalig verschijnsel. In menig nummer van Psychonaut horen we ook een progressief kantje en die kwam zeker boven in het laatste nummer, Pscychedelic Mammoth van hun debuut-ep. Een nummer van ruim 13 minuten lang, maakte ook een einde aan de fantastische set van Psychonaut.

Hypocrisy – Swamp Stage – 19:50 – 20:50

Tekst: Gillian Missinne

Ondanks het feit dat hun 13^e en laatste album al van 2013 dateert, speelde Hypocrisy hier de pannen van het dak. Na Soilwork, druipte de Zweedse death metal bijna van de binnenkant van de tent. En wat een set! Van een bloemlezing gesproken. Van hun 13 volledige albums, zijn er 11 aan bod gekomen. Om dat te kunnen is er op een bepaald moment zelfs een soort van medley gespeeld van Pleasure of Molestation (een ep uit 93), hun debuut Penetralia en hun 2^e album Osculum Obscenum. Zoals altijd op een festival moet je echter de setlist wat inkorten wegens timeslots. In dit geval waren de albums Catch 22 & the Arrival daar de dupe van. Niet dat er daar iemand van wakker ligt na deze set…

Thin Lizzy – Prison Stage 20:50 – 22:00

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Rond 20.50 uur was het tijd om nog eens wat oudjes op de wei los te laten. Thin Lizzy’s oorspronkelijke opstartdatum dateert al van 1969 en is de samenstelling van de band in de loop der jaren al veel veranderd. Het enige originele van Thin Lizzy is het enorme logo op de achtergrond. Met Ricky Warvick (The Almighty) hebben ze tegenwoordig een zanger die de stem van de betreurde Phil Lynott (overleed op kerstdag 1985 ten gevolge van drank en drugs) zeer dicht benadert. Mastodons bassist Troy Sanders, Judas Priests drummer Scott Travis en Damon Johnson (ooit nog snarenplukker bij Alice Cooper) vervolledigen de band. Jailbreak uit 1976 opende de set en daaropvolgend kregen we en uur lang nummers uit de ruime carrière van deze Ierse band, met halverwege nog een cover van Bob Segers Rosalie. Als kers op de taart nog The Boys Are Back In Town en het vooral door Metallica bekende Whisky In The Jar.

Mayhem – Swamp Stage – 22:00 – 23:00

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Deze Noorse band, die een serieuze reputatie meesleurt (moord, kerken afbranden, zelfmoord), voelde zich meteen thuis op de Swamp (moeras) Stage (denk dat Prison (gevangenis) Stage slechte herinneringen oproept). Of er tegenwoordig rond Mayhem nog veel gemoord of iets in brand wordt gestoken weet ik niet, maar op het podium staan deze mannen wel degelijk in vuur en vlam. Dat werd ook aangekondigd door hun intro The Vortex Void Of Inhumanity. Gevolgd door Acient Skin. Freezing Moon kondigde een nieuw hoofdstuk aan, ieder bandlid had zich een zwarte monikkenpij en kap over het hoofd aangetrokken en zanger Attila zelf was de opperpriester (nog steeds niet schuw van het occulte). Uiteraard mocht De Mysteriis Dom Sathanas niet ontbreken, van het gelijknamige album waar het grootste deel van de reputatie van deze band is rond opgebouwd. Pure Fucking Armageddon zorgde nog voor een extra lange afsluiter.

Avatar – Prison Stage – 23:00 – 00:30

Tekst: Gillian Missinne

De op het moment hartverscheurende keuze tussen Mayhem bekijken en een goeie plaats voor Avatar bemachtigen heeft mij geen moment gespeten. Wat een show, en wat een optreden. Voor een allereerst headlineshow kan dit al gaan tellen. Onder een schokgolf van applaus kwamen Johannes en de zijnen van achter de coulissen, uiteraard met Kungen, onze Koning, in zijn kielzog.

Weinig bands kunnen het zich permitteren om te openen met hun twee grootste hits, om er dan nog een salvo van jewelste op ons af te vuren. Statue of the King sloeg de nagel op de kop, terwijl breakout-hit Hail the Apocalypse meteen de toon zette.

Daarna werd het even een kakofonie, door het feit dat men eerste de meezinger Paint me Red inzette, om daarna op ons in te beuken met het zwaarste nummer van hun vorige cd, nl. King’s Harvest, en nog eens daarna Bloody Angel door de speakers te jagen. Daarna kwam het vaste duo van Feathers & Flesh, de nummers For the Swarm & The Eagle has Landed.

Na het stevige duo Ready for the Ride en Get in Line, was het weer tijd voor een zacht tussendoortje. Tower is misschien hun rustigst nummer van allemaal, maar bij momenten kon je een speld horen vallen. Lang duurde het niet, aangezien ze ons meteen weer bedolven onder een massieve muur van geluid bij Let it Burn & Puppet Show.

Persoonlijk hoogtepunt van de show was echter King after King. Dit nummer komt van het nieuwste album, en etaleert Johannes zijn zangtalent meer dan de rest samen. Afsluiten deden ze tenslotte uiteraard met Smells like a Freakshow en The King Welcomes you to Avatar Country. De volgende show in België is met het nieuw album onder de arm! Ondergetekende kijkt er alvast reikhalzend naar uit, want met deze show hebben ze aan Kortrijk, België en de wereld getoond dat ze deze headlineslot waardig zijn.

Amenra – Swamp Stage – 00:30 – 01:30

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Belgisch beste exportproduct, Amenra, mocht dag 2 van het Alcatraz Hard Rock & Metal Festival afsluiten. Deze band die zijn oorsprong op maar een paar kilometer van het festival terrein heeft liggen, heeft op zijn 20 jaar al een hele weg afgelegd. Uitverkochte zalen in binnen- en buitenland, honderduizenden fans over de ganse wereld. En nu dus ook in Kortrijk. Wie Amenra voor de eerste maal aan het werk ziet, zal misschien niet direct omverblazen van verbazing maar eender gedegouteerd. Frontman Colin die het totale concert met zijn rug naar het publiek staat, roept, schreeuwt en krijst. En de muziek die aan de ene kant zalft en daarna direct terug hard toeslaat. Neem daarbij nog de visuals van dode vogels of andere obscure rituelen. De setlist werd was een verzameling uit hun vier laatste Mass-albums. Opener Boden uit Mass 5. Razoreater, Terziele en Thurifer uit Mass 4. Klassieker Am Kreuz uit Mass 3 en zachtere (???), maar intens mooie A Solitary Reign, Plus Près De Toi en afsluiter Diaken uit hun laatste worp Mass 6. Oorverdovend mooi. Alweer.