Zondag 11 augustus, derde en laatste dag van Alcatraz hard Rock & Metal festival. Onder een stralende zon zijn de regenbuien op vrijdag en de windvlagen van de zaterdag vergeten en kunnen we ons klaarmaken voor een dag vol muziek van ons favoriete genre. Met nog 21 bands te gaan, van old school metal tot deathmetal en van stoner tot punk, beloofde dit weer een hoogdag te worden in het West-Vlaamse Kortrijk.

Alien Weaponry – Prison Stage – 11:30 – 12:10

Tekst: Gillian Missinne

De Nieuw-Zeelanders mochten de Prison Stage openen om 11u30. De broertjes en hun kompaan, nauwelijks 20, kwamen hun eerste en enige album voorstellen.

Met dat album, die trouwens gedebuteerd werd in 2018, en een gigantische backdrop onder de arm, kwamen ze al van vroeg onze trommelvliezen aan diggelen slaan. Het was overduidelijk dat ze ondanks hun jonge leeftijd al heel goed overweg kunnen met hun instrumenten.

Een leuk aperitiefhapje, en als bonus bij het vallen van de avond nog de zanger gespot op het terrein, die ook eens wou proeven van de sfeer.

Carnation – Swamp Stage – 12:10 – 12:50

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Na de programmawijzigingen op zaterdag door weeromstandigheden had Carnation het genoegen om de Swamp Stage wakker te schudden.

Deze uit Heist Op Den Berg afkomstige band betrad het podium en wie nog een kater had van de vorige dagen, was wel direct terug met zijn voeten op aarde. Nummers als Chapel Of Abhorrence en Disciples of Bloodlust ( van hun in 2018 uitgebracht album Chapel of Abhorrence) deden de tent op hun grondvesten daveren. Met de bloedsporen op het gezicht en de kettingen rond zanger Simon gaf dit alles nog een extra dimensie.

Alcatraz was blijkbaar populair voor live opnamen want ook Carnation had een live video-opname voor èèn van hun tracks.

Anvil – Prison Stage – 12:50 – 13:30

Tekst: Gillian Missinne

Na hun documentaire in 2008 zijn deze heren helemaal terug. Dacht ik …

Enkele jaren terug waren ze heel goed op Graspop, maar in die korte tijd is er hoogstwaarschijnlijk iets fout gelopen. Het gitaarwerk was gelukkig haarscherp, maar het geluid ook. Hierdoor werd pijnlijk duidelijk hoeveel sleet er op Steve Lips’ stem zit. Het mag zelfs betreurenswaardig genoemd worden. Het feit dat ze x aantal jaren later nog steeds met een zilveren dildo als plectrum spelen,heeft ondertussen ook al zijn entertainmentwaarde verloren (in hoeverre die er al was).

Matige show..

Fire Down below – La Morgue – 13:00 – 14:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Toen we een vijftal minuten voor aanvang van het optreden van Fire Down Below La Morgue betraden hadden we zicht op een podium met 2 drumstellen. Deze Gentse band, die sinds een paar jaar bij het Amerikaanse Ripple Music label zitten, had koste noch moeite gespaard voor hun doortocht in Kortrijk.

Ignition/ Space Cruiser opende hun set en het enthousiasme bij de band spatte eraf. Ondanks het vroege uur en eerste band kon FDB toch rekenen op een zo goed als gevulde tent. 66 minuten vullen is voor deze Gentenaars geen probleem, als je weet dat hun nummers gemiddeld 7 a 8 minuten duren. Eerste verassing in de set was bij Roadburner toen Jeroen bijstand kreeg van Jan Coudron (King Hiss, Carneia).

Het fantastische Dashboard Jesus werd dan weer opgevrolijkt door de assistentie van Cowboys & Aliens drummer Peter Gaelens ( de enige man die tweemaal op Alcatraz mocht optreden en ook de reden waarom er twee drumdstellen op het podium stonden). Afsluiter The Mammoth, met zijn ruim 11 minuten, maakte een einde aan het optreden van FDB. Ook hier was er weer sprake van opnames, namelijk een cameraman die ten pas en onpas in de weg liep voor opnames van een promofilm voor FDB.

Sacred Reich – Prison Stage – 15:30 – 16:20

Tekst: Gillian Missinne

Met het eerste nieuwe album sinds mensenheugnis (23 jaar!) in hun kielzog, kwamen ze ons verblijden met hun gezelschap.

Door hun grill/bbq/ranch-restaurant dat de frontman uitbaat gedurende het jaar is hij misschien wat aangekomen, maar pakt nog steeds iedereen in met zijn natuurlijke charme.

Ze kwamen, ze zagen & ze overwonnen. Het nieuwe werk mag er zijn, maar het hoogtepunt was uiteraard superhit Surf Nicaragua.

Tangled Horns – La Morgue – 17:00 – 18:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

De Antwerpenaren van Tangled Horns was al de derde band die La Morgue deed vollopen.

Met hun stonerrock met grunge invloeden hadden ze maar 1 nummer nodig op het voltallige publiek in te palmen. Monument, Monolith, Magnficent Maniac zijn maar enkele songs die erin gingen als zoete broodjes. Het voordeel van La Morgue is dat er geen crowdbarriers zijn voor het podium en je de bandleden zo goed als kan aanraken. Of je start vanop het podium te crowdsurfen, iets wat bij TH dan ook uitvoerig werd gedaan.

Come Together van de Beatles werd in een stonerjasje gestoken en Light As A Feather zorgde voor een rustiger maar zalig afscheid. Er is nog leven na Diablo BLVD want twee van de vijf leden van Tangled Horns hebben nog samen met Alex Agnew Belgische en buitenlandse podia onveilig gemaakt.

Rose Tattoo – Prison Stage – 17:10 – 18:00

Tekst: Gillian Missinne

Hoewel de zanger nauwelijks de anderhalve meter haalt, heeft hij nog steeds een keelgat om u tegen te zeggen.

Met hun bluesy classic rock ’n roll was dit een ideaal opwarmertje en opstapje naar het grotere werk. Rose Tattoo was goed en had er zin in.

Veel meer kan en hoeft er niet gezegd te worden, aangezien het gehele optreden een beetje een display was van hun hit(je)s.

Powerwolf – Prison Stage – 18:50 – 19:50

Tekst: Gillian Missinne

Ondertussen zijn de gebroeders Greywolf en Atilla al vaste klant op de festivals.

Atilla was uitstekend bij stem en demonstreerde dat door meteen uit te barsten in Fire & Forgive, een nummer van hun meest recente album. Alle grote hits passeren de revue, met uitzondering van Sanctified with Dynamite.

Na wat gewauwel en een stevigetongtwister voor Atilla, die over zijn woorden viel, kwamen nog bisnummers Werewolves of Armenia en We Drink Your Blood.

Miava – La Morgue – 19:00 – 20:06

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Drie jaar na het overlijden van drummer Jelle Tommeleyn staat Miava op Alcatraz.

Gesterkt door de zware periode waar ze de laatste jaren mee geconfronteerd werden brengen Brecht Vanvyaene (gitaar), Jelle Reynaert ( gitaar), Thijs Vangeluwe ( bass) en Joppe Vandewalle op drums zware en meeslepende instrumentale post/stonermetal. Hun geluid is dreunend, repetitief en werkt erg hypnotiserend.

Een overvolle tent en dat dit niet zo evident is met instrumentale muziek is een pluim op de hoed van de West-Vlaamse jongens van Miava.

Tesseract – Swamp Stage 19:50 – 20:50

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

Het Britse Tesseract heeft het ongeluk te moeten opboksen tegen verschillende populaire elementen. Voor hun optreden was er Powerwolf op de Prison Stage en Miava in een overvolle La Morgue. Na hen Stond Meshuggah te trappelen om van start te gaan.

Populaire bands die veel publiek trekken en Tesseract brengt progressieve metal, een genre die ook al moeilijk te verkopen is. Laten ze nu nog een subgenre, djent, van de progressieve metal brengen, dan wordt het helemaal moeilijk. Dat verklaart dan waarschijnlijk ook waarom de opkomst aan de magere kant was. Laat deze band dan nog eens beginnen met een song van ruim 19 minuten, Concealing Fate Part 1, Part 2 en Part 3.

De cleane vocalen doen je soms denken aan Leprous maar de growls en screams tussendoor zorgen ervoor dat de vergelijking stopt. Het publiek dat wel was opgedaagd heeft mogen genieten van een uur prachtige en intense djent metal.

Avantasia – Prison Stage – 23:00 – 00:40

Tekst: Gillian Missinne

De headlinerspot van zondag was gereserveerd voor het project van Edguy-zanger Tobias Sammett. Aangezien het hier om een grote metalopera gaat, kon hij dit uiteraard niet alleen. Hij had Geoff Tate (ex-Queensryche), Jorn Lande, Eric Martin (Mr Big), Bob Catley (Magnum) en Ronnie Atkins (Pretty Maids) mee op sleeptouw. Hiervan was helaas alleen Geoff Tate een beetje in vorm.

Wat, of liever wie, mij wel in het oog en oor sprong, was de blonde deerne met de naam Ina Morgan die de vrouwelijke vocals voor zich nam. Tot dan had ik die naam nog nooit gehoord, maar ze kon zich moeiteloos meten met de grote namen, zonder enige vorm van stress.

Helaas is hiermee alles ook gezegd, want voor mij was het een futloos optreden. Ik kan zelfs niet zegen ‘hate it or love it’, want het is eerder ‘love it or don’t care’, want de leegloop van de weide begon na een kwartiertje van de show al op gang te komen. Hier had ik, als headliner, toch wat meer van verwacht.

Off The Cross – La Morgue – 23:00 – 23:55

Tekst: Carly Vanpevenaeyge

De Antwerpse band Off The Cross had totaal onverwachts de eer La Morgue af te sluiten. Officieel geprogrammeerd als opener van de Swamp stage op zaterdag, door weersomstandighedeen gepromoveerd tot afsluiter van het nieuwe derde podium van Alcatraz.

OTC had voor dit festival dan ook nog een primeur bij zich want in Kortrijk werd officieel de nieuwe zanger voorgesteld. Steven Van Crombrugge ruilt zijn plaats in met nieuwe brulboei Daan Swinnen ( Lemuria).

Visueel is er weinig verschil, zeker niet met het volume rook OTC ieder optreden uitspuwt, vocaal klinkt Daan iets meer metal dan zijn voorganger. Swinnen zijn debuut bij The Final Adjustment en Megalomaniac bewezen dat deze band met zijn nieuwe frontman nog een mooie toekomst tegemoet gaan. Tijdens het laatste nummer Red Seas Flowing kwam Steven nog eens zijn opvolger vergezellen om dan definitief de fakkel door te geven.