Al enkele jaren is Wage War bezig om zijn voet naast die van andere grootheden binnen het metalcoregenre te plaatsen. Met succes, want het debuutalbum Blueprints was meteen een mokerslag van jewelste. iets wat de band vlotjes overdeed met opvolger Deadweight uit 2017. Vooral laatstgenoemde album zorgde voor een exponentiële groei wat de fansbase betreft. Op 30 augustus brachten deze heren album nummer drie uit, genaamd Pressure, wederom via Fearless Records. Of de band al dan niet bezweken is onder de druk die de band dit gezelschap zichzelf heeft opgelegd, kom je hier te weten.

Wage War is zo een band die bij momenten verschroeiend hard voor de dag kan komen, maar die er ook niet voor terug deinst om aardig wat cleane, melodieuze zanglijnen te hanteren. Een aandachtspuntje tijdens de review van voorganger Deadweight was dan ook dat deze cleane vocalen vooral niet de bovenhand mogen beginnen nemen. Metalcorefans kunnen aardig overweg met wat zuivere gezangen, maar hebben liefst van al toch gewoon een stevige brulboei die voor de nodige dosis adrenaline zorgt.

Aan adrenaline aanvankelijk geen gebrek, want met Who I Am legt Wage War de standaarden meteen hoog. Het pompende ritme wordt fluks afgewisseld met de cleane vocalen van gitarist Seth Blake. Een parel van een metalcoresong die van bij de allereerste luisterbeurt blijft hangen. Niet in het minst door de diepzinnige lyrics. Ook opvolger Prison is een aardig prijsbeestje dat een breed publiek warm zal weten te maken.

Verrassing nummer één vinden we terug tijdens het nummer Grave, waarop Wage War wel flink de poppy tour op gaat. De associatie met Bring Me The Horizon is dan ook allerminst uit de lucht gegrepen. Mocht Wage War ervoor geopteerd hebben om een heel album in de trant van Grave te produceren, was de review heel wat minder positief geweest. Gelukkig loopt het zo een vaart niet en kunnen we concluderen dat de band zijn muzikale horizonten wat verder heeft weten verruimen, maar ook niet meer dan dat.

De band blijft op zijn best als het furieus kan uithalen en dat doen deze Amerikanen met verve: Ghost en het eerder als single uitgebrachte Low zijn knallers, waarbij de band het perfecte evenwicht gevonden lijkt te hebben tussen brutaliteit en emotie.

Verrassing nummer twee komen we tegen tijdens het nummer Fury. Weg cleane vocalen! Frontman Briton Bont krijgt drie minuten de tijd om het beste van zichzelf te geven. Man, wat een nummer! Geen gezever, gewoon beuken van begin tot einde, waarbij de hardcorevibe zeer sterk aanwezig is. Fury is dan ook het absolute hoogtepunt van deze Pressure. Een nummer dat live ongetwijfeld voor een immense veldslag zal zorgen.

Tussendoor trakteert de bands ons nog op enkele zoetere songs, maar dat nemen we er met de glimlach bij. Zeker als je weet dat Wage War gerust de capaciteiten heeft om dergelijke songs af te leveren. Met het afsluitende Will We Ever Learn bezorgt Wage War de luisteraar finaal nog een flinke krop in de keel, net de band dat twee jaar eerder wist te flikken met Johnny Cash, waar later zelfs een volledige akoestische versie van werd uitgebracht.

Pressure is wederom een plaat waarmee Wage War bewijst tot de betere acts binnen het metalcoregenre te behoren. De hardere songs zijn stuk voor stuk ware granaten die de liefhebbers meermaals een pijnlijke nek zorgen bezorgen. Ook het overige, meer melodieuze, zelfs poppy werk, weet zijn mannetje te staan. Alleen heeft de band nu wel zijn spreekwoordelijke grens bereikt, want Grave is wat mij betreft toch net iets te veel van het goede. De fans kunnen bij deze al aftellen naar eind januari 2020, wanneer Wage War de aannemers rondom Borgerhout opnieuw aardig wat werk zal bezorgen. Op 28 januari staat de band namelijk op de agenda van de Trix!

Tracklist:

1. Who I Am
2. Prison
3. Grave
4. Ghost
5. Me Against Myself
6. Hurt
7. Low
8. The Line
9. Fury
10. Forget My Name
11. Take The Fight
12. Will We Ever Learn