Voor hun 25ste editie zakten we het tweede augustusweekend opnieuw af naar het Duitse Schlotheim voor drie dagen metal van de zwaarste soorten. Deze kwarteeuwviering Party.San 2019 ging opnieuw door op het voormalig russische militair vliegveld Obermehler. Uw Dienaar was graag aanwezig. Wat er te beleven viel leest U hier.

Om het donker voor te zijn besliste ik en mijn reisgezel om dit jaar een stukje vroeger op woensdagmiddag af te reizen. Ondanks de grote drukte in het Ruhrgebied was onze missie geslaagd en waren we klaar met uitpakken en opstellen net voor de zon onderging. De avond voor de effectieve start van het festival mag een lokaal DJ-duo de grote tent van leuke muziekjes voorzien. Wij namen het muzikaal aanbod gretig aan en zorgen er voor dat we het niet droog hielden. Dit laatste had als gevolg dat we op donderdag al meteen flink bekaterd het festivalterrein op mochten.

Sfeerbeeld op woensdagavond. Foto M. Bärmann (Alive Erfurt)

Donderdag

Stipt om half drie mochten de Deense knapen van Slaegt de Party.San-motor op de mainstage in gang trappen voor drie dagen black-, death-, thrash- en aanverwante genres. Aan Slaegt zelf lag het niet. De geluidsinstallatie echter liet weinig goeds horen. Jammer genoeg zorgde het gekraak en regelmatig wegvallen van het geluid voor een flinke domper op het genot van toch wel een van die concerten waar ik erg naar uitkeek. Helaas is deze er eentje om snel te vergeten geworden.

Laat het nou toevallig zijn, de heren van het Spaanse Balmog kamperen op nog geen vijf meter van onze tent. Als je mekaars kop kent, ben je genoodzaakt om een kijkje te gaan nemen hoe de mannen het er live vanaf brengen. Ze pronken als opener van de tenstage met het vorig jaar verschenen Vacvvm en leveren een heerlijke set af. De band had Graveyards Fiar en Javi bij ter tijdelijke versterking.

Balmog. Foto Mario Gallash.

Met Incantation leken de geluidsperikelen van de mainstage PA verdwenen. Gelukkig maar. De Amerikanen razen als bezetenen door hun set en leveren retestrak af. Onward To Golgotha, hun debuutalbum, is prominent aanwezig in hun setlist. Het publiek laat zich deze old-school set prima smaken en de pit gaat tekeer alsof alles al kapot mag.

Belphegor levert bij het vallen van de duisternis zowaar een headlinershow weg. Er word niet gekeken op een bus gas of koolstofdioxide meer of minder. Vlammen en witte damp maken prominent deel uit van de fantastische lichtshow. Ook muzikaal spelen de Oostenrijkers alsof ze de laatste band van de dag zijn. Ik vind het allemaal prima. Ik kan de show zeker smaken. Ook de songkeuze, met vooral Totenritual als leidraad zorgt voor een gebalanceerd gebeuren. Het doet me wat, te weten dat een undergroundband niet hoeft onder te doen voor een doorsnee festivalheadliner. Top!

Belphegor. Foto Mario Gallash.

Hellhammer performed by Tom Gabriel Warriors Triumph Of Death zorgt voor de afspraak met het verleden. Deze in het leven geroepen tijdelijke setup met voorop Tom Gabriel Fisher (Triptykon) dient als een van de publiekstrekkers voor het vijfentwintigjarige bestaan van het festival. Dat het overgrote deel van het aanwezige publiek bekend is met het tot cultstatus verheven materiaal blijkt uit de ruime belangstelling. De songs gelden als een soort benchmark van de destijds prille death en black metalscene. Een viering ervan op Party.San is dus meer dan op zijn plaats. Aan de andere kant: de cultstatus van dit gebeuren zorgt nu niet meteen voor een sfeervol concert. De combinatie van te veel alcohol en de zwaarmoedige agressieve muziek zorgen voor een opstootje tussen verschillende festivalbezoekers net waar ik sta te kijken en luisteren. Het akkefietje dwing mij een paar meter opzij te schuiven. De achtergebleven sluimerende irritatie haalt me helemaal uit ‘de zone’ waardoor ik de rest van het concert met minder aandacht gevolgd heb. Triumph Of Death is een schitterende tribute van het Hellhammer materiaal. Dit verhaal lijkt alvast in 2020 een verlenging te krijgen. De band is inmiddels bevestigd voor de sloteditie van het belgische Metal Méan Festival.

Triumph Of Death. Foto Mario Gallash

Donderdag-headliner Hypocrisy presenteert ons een – voor een headliner – sobere show. Dit wordt gecompenseerd door een setlist die bijna het hele oeuvre van de band beslaat. Starten doen ze met hun ‘hit’ Fractured Millennium uit Hypocrisy. Hun laatste wapenfeit passeert ook met titelsong End of Disclosure. Voor het echt oude materiaal moeten we het jammer genoeg doen met een medley. Daarin terug te horen: Pleasure of Molestation, Osculum Obscenum en Penetralia. Hier had wel iets meer gemogen. De band speelt op automatische piloot. Dit is hen vergeven: Hypocrisy is zowat over gans Europa terug te vinden deze zomer. Volgens mij weten Tägtgren en co. niet meer waar ze zijn. Ach, met fijn slotakkoord Roswell 47 kwam een eind aan een mooie set. De Colombiaanse fan naast mij was er door in tranen: hij was speciaal voor de band afgereisd naar Duitsland. De arme kerel werd gelukkig op zijn wenken bediend.

Hypocrisy. Foto Mario Gallash.

Vrijdag

Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Zo ook het goregrind-frühstuck. Om klokslag 12 uur staat het veld vol met vrolijkaards in Tyvek-overalls, inclusief Nutella camouflage op de kaken en elders op het lijf. Samen met de nodige eenhoorn-opblaasprullaria en Nuclear Blast (???)-frisbees is de uitrusting compleet voor een half uurtje stront aan de knikker. U leest het goed. Het Tsjechische Gutalax speelt (nu ja) songs met inhoudelijk iets wat het meest weg heeft van iemand die niet uit de anale fase geraakt is. Verder dan wat pigsqueal en onverstaanbaar geratel komt het niet. Het publiek vind het allemaal niet erg: de ambiance is ongekend hoog voor dit vroege uur. Dat de organisatie met het vroeg programmeren van deze band een gouden zet doet, valt te zien aan de lange rijen aan de biertogen en de Cuba Libre-kar. Hier werd geld verdiend!

Omdat te veel alcohol op een katerige nuchtere maag geen goed idee bleek, sluit ik pas weer aan in de late namiddag bij Midnight. Deze gemaskerde held speelt een van de betere shows van het weekend. De beukende blackened heavy metal gaat er bij ondergetekende prima in. Het geheel swingt als een tiet en bij knallers als You Can’t Stop Steel kan ik mij niet inhouden om in de pit te duiken.

Midnight. Foto Mario Gallash.

Voor Braziliaans gedonder moet je bij Krisiun zijn. De supervriendelijke heren swingen als een gemolesteerde tiet. Er gaan heel wat albums op de slachtbank. Ouder en nieuwer werk wisselen elkaar af. Er kan zelfs een covertje: Ace Of Spades wordt gesmaakt door het publiek. Zelfs de naar deze band propere norm. En het zorgt voor een fijne afwisseling.

Het poolse Mgła heeft dan weer de ideale setting vast: een naderende regenzone bij het vallen van de avond. De hierdoor iets sneller invallende duisternis geeft de lichtshow wat extra schwung. Daardoor komt de vuile black metal ook zeer goed uit de verf. Exercises in Futility krijgt met I, II, IV, V en VI zowat de meeste aandacht in de set. Daarnaast nog een vleugje Groza en Further Down The Nest. Een black metalshow uit de boekskes!

Mgla. Foto Mario Gallash.

Net nadat de regen flink doorzet is het de beurt aan Glen Benton en co. Voor ondergetekende is het de eerste live kennismaking met de band. Ze staan al even lang op mijn verlanglijstje als het festival oud is. Door omstandigheden lukte het me steeds niet om ze te zien. Meestal lag het gewoon aan de band: cancels en zo. Ik hield mijn hart vast wanneer ik eerder in de week het onheilspellende bericht las dat Deicide hun show op Brutal Assault moest annuleren. Gelukkig betrof het maar een vertraagde vlucht. Soit, ze stonden wél op Party.San en ze leveren af, en hoe! De regen in combinatie met de zwoele temperatuur zorgt voor een bizarre sfeer. Mijnheer Benton is welgezind, er kon zelfs een geamuseerde grijns af bij de reacties van het uitzinnige publiek. Toppers uit de set zijn Serpents Of The Light, opener Dead By Dawn en het almachtige Dead But Dreaming. Deicide laat mij en de rest van Party.San uitgeteld achter op het tarmac. Wat een show!

Samen met Deicide vertrekt ook de regen op het festivalterrein. Tijd voor headliner nummer twee: Testament. In vergelijking met de vorige band komt de thrash eerder lichtvoetig over. Wat een contrast. Zo zorgen ze wel voor een uitgelaten feestelijke sfeer waar de drank alweer iets té snel binnen loopt. De derde feestnacht wordt ingezet op de tonen van Over The Wall, D.N.R. en The Formation of Damnation. Schol!

Zaterdag

Het festival trakteert haar bezoekers zaterdagochtend op frühshoppen. Deze typisch Duits-Oostenrijkse traditie. Het Weissbier laten we voor wat het is, alsook beide bands die er voor aantreden: Goat Explosion en Black Mood. Eerder lokale helden zeg maar, en niks om voor uit je nest te komen. Kater nummer drie van het weekend, weet je…

Rond de middag dan toch maar richting hoofdpodium voor Zuidafrikaanse slam: Vulvodynia. Andermaal een festijn vooral voor het oog. De kerel met de anderhalve kilo paneermeel in de circlepit deed spontaan een lachstuip onstaan. Muzikaal valt er weinig aan te merken. Of misschien aan het gebruik van de onooglijke headless gitaren.

Geen circlepit zonder chapelure! Foto Bart Van Gestel

De sets van Svartidaudi, Jungle Rot en Suicidal Angels worden vanop afstand bekeken en beluisterd. Dit terwijl de vele aanwezige distro’s worden bestudeerd. Uiteindelijk belanden we in de tent bij Carnal Tomb. Deze Berlijnse band speelt een aardig potje death metal. Aanvankelijk stond de band niet op mijn lijstje, maar omdat de sympathieke gasten op de camping quasi naast mij logeerden (net als Balmog en Traitor) , noopte dit mij om ze te gaan zien. Ik heb het me niet beklaagd.

Het Amerikaanse Immolation stond dan weer wel op het to-do lijstje. Oké, ze stonden ook op Graspop. Maar toch: van zulk talent krijg je niet genoeg. Hun recente Atonement was een bereplaat. Het album krijgt ook volle aandacht in de set. Verder nog klassieker Dawn Of Possession en iets minder nieuw werk uit Kingdom of Conspiracy. Fijne set, nog fijner om Robert Vigna te zien hakken als een zeis met zijn gitaar.

Immolation. Foto Mario Gallash.

De enige laaglanders op de affiche, Legion Of The Damned dan. Erg hoog op de affiche: prima zet. Het laat Swinkels en co. toe net iets meer licht- en andere effecten te gebruiken. Dit, plus de fijne nummerkeuze, maakt ook van dit optreden een leuke herinnering.

Legion Of The Damned. Foto Mario Gallash.

De meest vreemde eend in de bijt – Sólstafir – laten we als achtergrondmuziek. Ondanks de vreemde keuze om deze band te programmeren horen we behoorlijk wat positieve reacties uit het publiek. Hopelijk haalt de programmator van Party.San zich geen al te gekke dingen in het hoofd nu…

Als zwanenzang kiest het festival voor de perfecte kopstoot: Bloodbath. Het death-metal supergezelschap onder leiding van een piekfijn geklede Nick Holmes, met ondersteuning van de Katatonia-motor Jonas Renske en Anders Nyrström. Met Bloodicide, Cancer of the Soul en Eaten laten ze het Party.San-festivalterrein achter bezaaid met zoekgeraakte ledematen.

Ondanks een iets minder sterke affiche (toch voor een jubileum – die van vorig jaar had er beter op gepast) is Party.San 2019 een geslaagde editie. Ruim 8000 bezoekers, prima weer en lekkere cocktails, gecombineerd met een rist prima concerten doet ons al uitkijken naar een volgende editie. Deze zal plaatsvinden op 6,7 en 8 augustus 2020. Voor de 26ste editie zijn alvast weer tickets te koop. Ook zijn de eerste bands al bekend: Obscurity, Space Chaser, Alcest, Dismember, Infernal Majesty, Manegarm, Graceless en 1914. Als mijn persoonlijke planning het toelaat: graag to volgend jaar!

Foto’s met dank aan Martin Bärmann (Erfurt Live), Mario Gallash en mezelf :-).

Party.San 2020: de eerste bands.